Ölü Yaseminler

Tuvaletin kapýsýnda uyandý. Pencereden dýþarýya baktý. Gördüðü yaseminler intihar etmekteydiler günün ilk ýþýklarýyla. Þiirlerinin içinden akan bir sýzýntý vardý hatta. Elektronik gitarýnýn cýzýrtýlý sesi kadar tuhaftý bu tür þeyler onun için. Gözlerini niye açtý ki?
Bir ayraç koymuþtu dýþ dünyaya. Olur olmaz gülmeler yayýlýr olmuþtu suratýna. Ve bahçesinin önünde ölen yaseminler gibi cansýzlaþýyordu gün be gün.
‘Sevgili Bengi,
Bak bu sefer ne kadar da samimi ve klasik baþladým. Biliyor musun, hayatý seviyorum aslýnda. Damarlarýmý, anlamsýz surat ifademi, kýllarýmý. Bu yazdýklarým ataçla tutturduðum bu zamanýn birer belgesi senin için. Sana bir daha gerekli olmayacak bir kavram adýna yaptýðým küçük notlar güzelim. Damarlarým iyice alýþtý uyuþturucuya ve yeni baþladýðým garip sigaralara. Alkol kullanmýyorum ama. Hadi ama, gülme! Bilirsin iþte. Senin ve benim dünyam, bir de onlarýn ki... Ne fark var ki! Hangimiz doðal ki? Sen bacaklarýný traþ ederdin, koltuklarýnýn altýný aðdalardýn, kirpiklerine maskara dediðin garip malzemeler sürerdin, saçlarýný kimyasallarla boyardýn ve hep kapalý giyinirdin. Hep vücudunu saklardýn. Ben, bilgisayarýn plastik tuþlarýný, ekranlarý, kolayý, uyuþturucuyu, rock müziðini ve seni severdim. Onlar doðum kontrol haplarý, vitaminler, zayýflama ilaçlarý, elektronik ev aletleri ve aklýma gelmeyen daha bir çok þey kullanýyorlarlar. Görüyorsun ya, ne kadar çok ortak yönümüz var. Senin ölüm ilanýndan beri vazgeçtim bunlarýn çoðundan. Paganizme inandým artýk ve doða ritüelleri yapabilmek için bahçeli bu eve taþýndým. Parasýzým ve bu beni rahatsýz etmiyor. Arada bir gitarýmla sokaklara çýkýp para topluyorum. Bana yetiyor inan. Bunlarýn dýþýnda seni düþünüyorum. Doðalsýzlýðýmýzýn silahlarýný görüyorum seni düþündükçe. Sesini kaydettiðin kasetleri dinliyorum. Vücuduma takýlan bir priz gibi oldular. Her kim bir fiþle gelirse yanýma elektrik kaçýrýyorum.
Ah be güzelim, ben seni tüm o yaðlarýnla sevmiþtim. Ne gerek vardý o ameliyatlara? Acýlar içinde kývranýrken sen, güneþim tutuldu benim, bir daha aydýnlanamadým. Topuklarýný kýrdým bütün ayakkabýlarýn. Gölgem bana tecavüz etti de, sesimi çýkarmadým. Sen yoksun. Yoksun sen. Mezarýnýn baþýnda bile duramazken ben, bu mektuplarý yazýyorum. Topraða gömüyorum, yani bir þekilde sana postalýyorum. Yaþayan vücudum sana hayat vermeyecek biliyorum ama belki toprak beni sana anlatýr. Ulan ne arabesk yazmaya baþladým. Sevmem arabeskliði bilirsin. Yaþama inat yaþýyorum güzelim. Nokta koyamýyorum mektubuna. Seninle konuþmayý özledim belki de. Bengi, kusura bakama ama aðzýna sýçayým. Ölmeseydin de, kavga etseydik. Tokatlarýný patlatsaydýn yüzümde. Aðzýna sýçayým ben bu dünyanýn.’

Bir nefes daha çekti. Kendi maðarasýndaki hayvanlar gibi hýrladý karanlýkta. Kuru dudaklarýnda acý kahveyi gezdirdi. Arka bahçedeki ölü yaseminlerin arasýna gömdü mektubu. Daha fazla durmadý orada. Sonra bir nefes bulanýk hayat çekti vücuduna, sarstý ruhunu, gitti.