ï¿½zEdebiyat - BELGï¿½N ERYAVUZ - D - A - Y - A

Dayak...Acýmasýzca birbiri ardýna indirilen darbeler...Her bir vuruþta kadýna ezilmiþliðini yeniden hatýrlatan, saygýnlýðýný ayaklar altýna alan, kadýn olduðuna bin kere piþman ettiren darbeler...Her dayak olayýnda; kadýnýn gözyaþlarý ezilmiþ etlerine, kanamýþ dudaklarýna, morarmýþ kollarýna düþerken yüreðini her defasýnda bin bir parçaya böler. Çýkmayan sesiyle haykýrýr sessizce, yataklarýnda uyuyan çocuklarýný uyandýrmamak, eþine saygýsýzlýk yapmamak adýnadýr tüm haykýrýþlarý...Ne saygýda kusur etmiþtir eþine yýllarca, ne de onu utandýracak bir hareketi olmuþtur. Peki ama bu dayaklar niye? Haftada bir, bazen gün aþýrý, bazen de her gün her gece tekrarlanan bu kahredici eziyetler ne içindir? Sorular hep kendi içinde, kendi dünyasýnda kalmýþtýr bunca yýl; aynen sessiz haykýrýþlarý gibi. Ama öyle anlarý olur ki, tek baþýna dayak yediði zamanlarý ister yürekten. Çünkü kendini ancak attýðý dayaklarla, ezdiði yüreklerle, akýttýðý gözyaþlarý ile büyük ve güçlü hisseden eþi hýrsýný alamayýp çocuklarýný da dövmektedir kendisiyle birlikte. Ýþte o zaman, tüm dayaklarý, tüm eziyet ve hakaretleri kendisi duysun, görsün ister çocuklarýný korumak adýna. Yeter ki canýndan çok sevdiði masum yavrularý üzülmesin, minicik yürekleri acýlarla tanýþmasýn diye.
Ayaklarýnýn altýna cennet serilesi kadýnlarýmýz, analarýmýz, kardeþlerimiz, yakýnlarýmýz, tanýdýklarýmýz, tanýmadýklarýmýz...Ne yazýk ki büyük bir çoðunluðu bu eziyetle ve dayak þiddeti ile karþý karþýyadýr. Aralarýnda yüksek öðrenim görmüþ, okumuþ yazmýþ insanlarýn da olduðu, hatta sayýlarýnýn azýmsanmayacak kadar fazla olduðunu düþünecek olursak; vay bizim halimize!
Bu nasýl bir duygu, nasýl bir düþünce tarzýdýr ki, bir insan bir baþka insana hem de kendinden daha güçsüz, savunmasýz bir varlýða el kaldýrabiliyor, etlerini çürütene kadar dövüp ertesi gün de hiçbir þey olmamýþ gibi yüzüne bakabiliyor. Bu nasýl bir ruh halidir ki, güçsüzlere uyguladýðý þiddetle güç kazandýðýný, büyük daha büyük olduðunu hissedebiliyor.
Nedeni ne olursa olsun, dayak asla savunulamaz, þiddete arka çýkýlamaz. Dayak ve þiddet uygulayanlar insan olamaz. Gün geçmiyor ki, haberlerde bir aile bunalýmýndan, bir dayak olayýndan bahsedilmesin. Nedir bu? Biz Türk toplumu olarak neden bu kadar önyargýsýz, bu kadar acýmasýz, bu kadar güç sergiler bir kimliðe büründük? Nerede hata yaptýk? Çocuklarýmýza ilk yaþlarýndan itibaren verdiðimiz eðitimlerde önce insan olmayý, önce insan ve tüm canlýlarý sevmeyi, sevgimizi cesaretle gösterip sergilemeyi, paylaþmayý, kýsacasý “adam gibi adam” olmayý gösterebilseydik tüm bunlar olur muydu dersiniz? Bence hayýr.
Dayaðýn, ezilmiþliðin, savunmasýzlýðýn, çaresizliðin olmadýðý bir dünyaya merhaba demek üzere...
Sevgiyle kalýn.
Belgin Eryavuz