Hayat standartlarýnýn, beklentilerin deðiþmesi, insanlarýn karþýlýklý iliþkilerinde saygýyý sevgiden önce yitirmeleri ne yazýk ki evlilikleri bitiriyor. Her geçen günle beraber boþanmalar artýyor, evliliðin o büyülü havasý, o bir ömür boyu birlikte yaþlanma hayalleri yok olup gidiyor.

Büyük umutlarla çýkýlan ikili yolculuk, her iki taraf içinde dayanma sýnýrlarýný zorlamaya baþladýðýnda, arada çocuk olsa bile boþanma kaçýnýlmaz oluyor. Çünkü bireyler kýrýlmýþ umutlarýnda, yorgun gönüllerinde bu beraberliðe artýk devam edemeyeceklerini anlýyor. Bitmiþ bir þeyleri bir arada tutmak, yitirilen deðerleri tekrar eski yerine koymak çoðu zaman yeterli olamýyor. Kavganýn, tartýþmalarýn, karþýlýklý suçlamalarýn, hatta hatta þiddetin ve tacizin devreye girdiði, saygýnýn ayaklar altýna alýndýðý o son çizgide eþler yollarýný ayýrýyor.

Boþanmalar ve bitmek bilmeyen kavgalarla sürdürülmeye çalýþýlan mutsuz evlilikler ise gençlerimizi bizlerin tahmin ettiðinden çok daha fazla etkiliyor. Onlarýn gelecekle ilgili kaygýlarýný artýrýyor, mutlu evlilik ve beraberliklerin de yaþandýðý gerçeðine olan inançlarýný zayýflatýyor.

Elbette kimse ayrýlmak, tartýþmalarla dolu mutsuz bir hayatý sürdürmek için evlenmiyor ama; duygularýndan karþýsýndaki insandan emin olmadan da böyle bir adým atýlmamalý diye düþünüyorum ben. Çünkü sonunda her iki taraf da zorlanýyor bu beraberlikte.

Ýnsanlar bir iliþkiye baþladýklarýnda karþýlarýndaki kiþide kendilerinden bir þeyler bulduðunu hisseder çoðu zaman. Bir elmanýn yarýsý, bir yarýmýn bütünü gibi algýlar; ruh eþini, ruh ikizini bulduðuna inanýr hatta. Ondan etkilenmesine neden olan pek çok þey güzel gelir ilk baþlarda. Ama sonra yavaþ yavaþ onu kendi görmek istediði hale getirmeye baþlar farkýna varmadan.

Peki, ne olur da ilk baþta cazip ve çekici gelen deðerler artýk istenmez ve onlarýn yerine kendi isteklerimiz devreye girmeye baþlar? Hani o bizim ruh ikizimizdi, bizim diðer yarýmýzdý, yoksa hepsi yalan, her þey bir aldatmaca mýydý?

Elbette ki hayýr. Ýlk baþlarda onu kendi görmek istediðimiz gibi görmüþtük belki de, o ilk heyecan ve çoþkuyla tüm özelliklerini kusursuz sanmýþtýk. Ama heyecan dalgasýnýn ilk vurgunu geçip dingin sulara vardýðýmýzda her þeyi daha net gördüðümüz için yavaþ yavaþ farklý özellikler dikkatimizi çekmeye baþlar. Ýþte o noktada biz, bize ters gelen bazý özellikleri deðiþtirmek isteriz. Zaman içinde bu deðiþim isteði karþý taraftan kabul gördükçe artar, bir süre sonra nedensiz dayatmalar haline gelir. Biz ruh ikizimizi bulduk derken, onu zamanla kendi kafamýzda yarattýðýmýz model haline getirmeye çalýþýrken iþler sarpa sarar. Üstelik karþý taraf bu isteklere artýk hayýr demekte karþý çýkmaktadýr. Ýþte tartýþmalar, küskünlükler, kýrgýnlýklar da bu dönemde baþlar. Adeta tanýyamaz oluruz karþýmýzdaki kiþiyi, deðiþmiþtir hem de çok. Peki ama deðiþmesini biz istemedik mi, hatta bu nedenle zaman zaman zorlamadýk mý? Evet deðiþti belki ama biz aslýnda böyle olsun istemedik deðil mi?

Tam bu noktada duygularý dantel gibi iþleyen yazar Ahmet Altan’ýn “Gece Yarýsý Þarkýlarý” isimli denemesinden bir alýntý yapmak istiyorum. Kitabýn “Bir Ýnsan Yapmak” bölümünde Ahmet Altan þöyle diyor.

“Kimse tanýmaz sevdiðini, sevdiðinden bir küçük kil parçasý alýp ona kendi topraðýný ekleyerek büyük bir heykel yapar. Yaptýðý heykel kendisine benzer. Oynar bir zaman yaptýðý heykelle. Onunla konuþur. Heykeli deðil, aslýnda kendi sesini dinler. Kendi duymak istediðini duyar. Sonra heykel baþýný çevirir, muhakkak her heykel bir gün baþýný çevirir. Yüzü görünür. Gördüðü yüz, görmek istediði yüz deðildir. Ve insanlar hayal kýrýklýklarý yaþarlar. Ve kendileri bir heykel yaparken, kendilerinin de heykellerinin yapýldýðýný bilmezler. “

Oysa ki iliþkinin en baþýnda karþýmýzdaki kiþiyi olduðu gibi kabul etmeyi baþarsaydýk tüm bunlar olmayacaktý emin olun. Eþlerin birbirinden farklý olmasý onlarý tamamlar aslýnda. Benden bir tane var zaten, neden bir ikincisi daha olsun ki…Herkes nevi þahsýna münhasýrdýr, herkesi bir baþkasýndan ayýran öyle güzel özellikler, deðerler vardýr ki. Önemli olan onu koruyabilmek ve bir bütün olamaya çalýþýrken farklý özelliklerle bu iliþkiyi renklendirmektir. Hem deðiþiklik daha güzel deðil mi? Yeknesak, her þeyin týpatýp birbirine benzediði kusursuz bir iliþki, hep ayný istekler, hep ayný þeyleri düþünüyor olmak bir zaman sonra insaný sýkmaz mý?

Karþýnýzda sizi her an þaþýrtan bir insanýn olmasý, hayatýnýzý süprizlerle donatýr, daha çekici hale getirir, öyle deðil mi? Aradaki sýcaklýðýn oluþmasýný, karþýnýzdaki kiþiye yakýnlaþmanýzý saðlayan da bu deðiþik özelliklerdir aslýnda.

Elbette beraberliklerde karþýlýklý anlayýþ olmalýdýr, elbette önce saygý çerçevesinde yaklaþýlmalýdýr, sevgi olmazsa olmazdýr iliþkilerde ama, tüm bunlar karþýmýzdaki kiþiyi istediðimiz þekle sokmamýzý gerektirmez ki.

Örneðin siz sakin, az konuþan birisiyseniz, partnerinizin daha heyecanlý, konuþkan birisi olmasý daha güzel deðil midir? Siz bir türlü planlý, programlý yaþayamazken, karþýnýzda sizi ve yaþantýnýzý çekip çeviren düzene sokan bir partnerle yaþamanýz daha zevkli olmaz mý? Ya da ne bileyim, siz olaylara hep karamsar yaklaþýrken, yarýsý boþ bir bardaða dolu diye haykýran bir eþ nelere bedeldir düþünsenize. Ondan öðreneceðiniz þeyler vardýr, zamanla sizde o yarýsý boþ bardaða dolu demeyi öðrenirsiniz, hiç kuþkunuz olmasýn bundan. Böylelikle hem yaþamýnýz daha renkli olacak, hem iliþkiniz her daim heyecanla sürecektir. Birlikteliðin rengi ve armonisi her þeyi kuvvetlendirecektir.

Tamam kabul ediyorum, bu heyecanýn, bu renkliliðin yanýnda, ayrý görüþler, ayrý bakýþ açýlarý hatta ayrý deðer yargýsý zaman zaman tartýþmayý da getirir ama saygý tüm bunlarýn üstesinden gelir. Çünkü ayrý þahsiyet, ayrý fikir ve karakterler birlikteliðe öyle güzel zemin hazýrlarlar, iliþkiye öyle özel efektler yansýtýrlar ki, ufak tefek anlaþmazlýklarýn bu kuvvetli iliþkide lafý bile olmaz. Temel saðlamdýr asla yýkýlmaz.

Birbirini gerçekten seven ve saygý duyan insanlarýn tartýþmalarý da birbirlerini incitmeyecek ölçüde olur zaten merak etmeyin. Þartlar gereði çok derin ve hassas konularda sarsýlmalar olsa bile iliþkideki o asalet, saygýnýn zýrhýna bürünerek her iki tarafý da korur.

Yeri gelip sessiz kalma hakkýnýzý kullanarak o sessizliðiniz ve naifliðinizle çok þey anlatabilirsiniz eþinize. Ve merak etmeyin siz asaletinizi koruduðunuz müddetçe anlaþýlmanýz çok daha kolay olacaktýr. Eþiniz sizin o þýk mazeretlerinizi gülümseyerek karþýlayacaktýr.

En kötü þartla sizi yine de anlamadýysa, o naifliðinizi hiçe sayýp size farklý anlamlar yüklemeye çalýþtýysa da caný sað olsun. Gün gelip yollarýnýzý ayýrdýðýnýzda; baþka insanlar tanýþýp karþýlaþtýrmalar yaptýðýnda ya da yalnýz bir baþýna kalýp olaylarý daha net yorumladýðýnda sizi o zarafetinizle hatýrlayacak ve belki de haksýzlýk yaptýðýný düþünecektir, merak etmeyin.

Sözlerimi yine Ahmet Altan’ýn bir baþka güzel kitabýndan iki anlamlý cümleyle bitirmek istiyorum. “Ve Kýrar Göðsüne Bastýrýrken” isimli denemesinden bu kez.

“Ve kýrýyoruz göðsümüze bastýrýrken sevdiðimiz her þeyi. Ve kýrdýðýmýz sevgilerden duvarlar örüyoruz hayatla aramýza.”

Ne kadar doðru deðil mi? Her þeyden çok severken, göðsümüze sýmsýký bastýrýrken kýrmak, incitmek, yersiz yere kýskanmak, deðiþtirmeye çalýþmak, duygularýný hiçe saymak ve mutlu giden iliþkileri yok yere mutsuzluða çevirmek….

Dilerim sevgiler, sevgililer, eþler hiç kýrýlmasýn; gençlerimizin gözünü korkutan evlilik kurumu mutluluðun temel taþý olsun el üstünde tutulsun; iliþkiler bir yün yumaðý olup çözülmez hale gelmesin. Hayatýnýz hep en güzel sevgileri yine sizin kalbinizde yeþertsin.

Sevgiyle kalýn.
Belgin Eryavuz