ï¿½zEdebiyat - BELGï¿½N ERYAVUZ - Engelsiz Yaï¿½amlara Engellilerle Beraber

Engelliler; yaþamlarýný henüz daha doðarken yada yaþam sýrasýnda çeþitli nedenlerle baþkalarýna ya da birþeylere baðlý olarak yaþamak zorunda olanlar. Onlarda bizim gibi;onlarda bizim yakýnýmýz ,canýmýz,bizimle beraber yaþayacak olan varlýklarýmýz. Nasýl bir engeli olursa olsun tüm engellileri (hiç ayýrt etmeden) önce kabullenmeli, (onlardan asla utanmamalý) ;sonrada hayatýmýza,yaþantýmýza davet etmeliyiz. Neden mi?
Çünkü onlar varlar,yaþýyorlar; ama yaþarken insanca yaþamak,insanca davranýlmak istiyorlar.Düþünsenize; kendi iç dünyalarýnda zaten hiç de kolay olmayan çok zor bir savaþ veriyorlar, diðer savaþlarý ise biz saðlamlarla; saðlam olduðumuz için onlarý anlamayan ,sadece acýyan, zaman zaman utanan,hatta saklayan,yaþamalarýna izin vermeyen bizlerle.
Halbuki hiç bir saðlam birey unutmamalýdýr ki, yarýn ayný durum kendilerinin ya da canlarýndan çok sevdikleri yakýnlarýnýn baþýna gelebilir, herhangi bir yerde,herhangi bir þekilde.Hasta olmadýðýmýz ,hiç bir yerimiz aðrýmadýðý zamanlarda saðlýðýn ne derece önemli olduðunu hiç düþünmeyiz aslýnda; taa ki bir hastalýk kapýmýzý çalana deðin.Ýþte o zaman saðlýklý günlerimizin,gecelerimizin kýymetini anlarýz.Týpký buna benzer engelli olmakta.Þu anda rahatça yürüyebiliyor,istediðimiz yerlere girip çýkabiliyor,zýplýyor,araçlara ayýrt etmeksizin binebiliyoruz diye engellileri hiç düþünmeyiz aslýnda.Onlar sýrasýnda evlerinden bile dýþarýya çýkamazlar.Nasýl çýksýnlar ki?Önlerinde devasa merdivenler yada kullanamadýklarý asansörler...Hadi bir þekilde dýþarýya çýktýlar diyelim.Tekerlekli sandalyeleri ile yürüyebilecekleri ne doðru dürüst bir kaldýrým,ne bir cadde;ne de binecekleri bir araç bulabilirler.Engelleri kocaman kocaman üstlerine gelir.Neden mi?Çünkü bizler sadece saðlam bireyler için düþünür,onlar için evler,banyolar,yollar,asansörler,merdivenler,sosyal yaþam alanlarý yaparýz.Engelliler gelirse ne yapar,bu mekanlarý nasýl kullanýrlar acaba diye bir an dahi düþünmeyiz. Hatta "otursunlar oturduklarý yerde,bizim aramýzda ne iþleri var ki "diye bile düþünenlerimiz ne yazýk ki var ve sayýlarý azýmsanmayacak ölçüde fazla.Bu ve buna benzer düþünceler nasýl bir anlayýþ,nasýl bir duyarlýlýk,nasýl bir yaklaþým tarzýdýr anlamam mümkün deðil.Neden engellileri gerçekten içimize almayý,sosyalleþtirmeyi,insan gibi yaþatmayý beceremiyoruz?
Bu kadar zor mu? Deðil bence.Önemli olan onlarý (engeli ne olursa olsun) yürek gözümüzle görebilmemizde yatýyor.Bir kez onlarýn gözlerine içten ve samimi olarak bakarsanýz,ne denli sýcak,ne denli iyimser,hayata sýmsýký sarýlmýþ,inanýlmaz güzel bakýþlar sizleri yakalar inanýn buna. Onlardan öyle güzel elektrik alýrsýnýz ki; hayata bu denli baðlý olmadýðýnýz,yaþama bu denli asýlmadýðýnýz ve hemen her þeyi dert ettiðiniz için kendinizden utanýrsýnýz bile.
Kendim güzel bir bahar havasýnda deniz kýyýsýna indiðimde,o muhteþem kokuyu,güneþin sýmsýcak ýþýnlarýný içimde hissettiðimde ,hep aklýma tekerlekli sandalyede olup ,o kýyýlara gelemeyen insanlar gelir.Ýçimden kocaman bir engelli otobüsü ile onlarý da bulunduðum yerlere getirmeyi, güzellikleri paylaþmayý,gözlerindeki yaþam ýþýltýsýný görmeyi dilerim.Ne büyük bir mutluluktur bu Tanrým.(Ama eminim günün birinde böyle bir organizasyonu yapacak kuvvetim olacak.)
Tüm saðlam bireyler! sizlere sesleniyorum; lütfen onlarý unutmayalým,kendi baþýmýza bir þeyler gelmesini beklemeden onlar için bir þeyler yapalým.En azýndan onlarý yürek gözümüzle sevmeyi deneyelim.
Sevgiyle kalýn...