Þekerini düþürdü elinden çocuk…
….
Masumluðununda verdiði þaþkýnlýkla bu seslerde nereden geliyor dedi kendi kendine.. ardýndan modern maðazanýn süslü vitrinindeki! televizyona takýldý gözü. hiç görmediði görüntülerdi bunlar, hiç öðretilmeyen, anlatýlmayan.. daha küçüktü nede olsa,terlememiþti elleri bir kere bile oysa görüntülerde de hep çocuklar vardý. hiç görmediði görüntüler.. bilmediði bir yerde bilmediði bir lisanla.. çýðlýklar duyuluyordu,haykýrýþlar, aðýtlar. anladý çocuk çýðlýklarýn dili yoktu!! siyah yüzlü çocuklar koþuþturuyordu etrafta, yaþýtlarý. sonra sapan taþlarý, tanklar ve inadýna yine sapan taþlarý ve ölüm..
Sapanýný düþürdü elinden siyah yüzlü çocuk..
…
Almalýyým dedi kendi kendine. þaþýlacak bir çeviklikle kaptý sapaný yerden. bir taþ daha atmalýydý minicik elleriyle ebabiller misali..
Tanklar deðil miydi taþlardan korkan ve o deðil miydi yüreðiyle taþý bir mermi yapan!.. bir taþ daha..
Yapýlanlardan gafil olmayan Rab; elbette dur diyecekti bir gün onlara. iþte çocuk o günü bekliyordu nasýrlaþan ellerini göstermek için…
…
vitrinin önünde duran çocuk þaþkýn bir þekilde yumuþacýk ellerine baktý,birde düþürdüðü þekere..
sonra baþýný önüne eðdi ve yürüdü. artýk onunda dilinde dua, yüreðinde bir FÝLÝSTÝN vardý..