Ellerimizi, yüreðimizi açtýðýmýz zaman
o mülteci çocuklara, o cennet kokululara
elbette bütün masumlarýn yüzleri gülecektir...

Koþarak sýnýrý geçmeye çalýþanlara
adýmlarýný barýþa açanlara
birileri gibi
biz hiç çelme takmadýk
ve onlar perperiþen aç yatarken
bizim de gözlerimize uyku girmedi biz de tok yatmadýk...

Nerede bir insanlýk dramý varsa
sahneye koyan biz olmadýk asla
ellerinden tuttuk açlýðýn, yokluðun, kimsesizliðin
ve þahidi idik
göbekleri kalýn adamlarda ki sessizliðin...

Biz ki savaþlarda bile kadýna çocuða
sabi sübyan bebeye dokunmamýþýz
nereden bilecek bizi
elin Ýngiliz'i, Almaný Ýtalyaný Fransýz'ý...

Ahhh! Bu yüreðimizde ki bitmez sýzý
gelin bakalým kadýnlar, kýzlar, kýzanlar
bu ülke kimleri beslemedi ki
kimleri koynunda saklamadý ki
bir küçücük yer size de açarýz
eðer ki hakkýndan gelemezsek açlýðýn yokluðun yoksulluðun
bilin ki çok naçarýz...