Tren garýnýn bankýnda oturuyorum. O kadar soðuk ve o kadar boðucu bir stres bulutu var ki... Telefona bakýp duruyorum belki gelmekten vazgeçersin diye. Uzun süreli hüzün kaplar içimi. Vazgeçme ihtimalin gözlerimi yaþartýyor, sigara yakýyorum. "Daha çok küçüksün." Diye baðýrýyorsun gülümseyerek. Koþuyorum. Kollarýna giden bu yol hiç bitmez mi? Bitiyor, oradayým. Kollarýnýn arasýndan sýyrýlýp boynuna uzanmak... Boþuna yazýlmýyor nice boyunlara nice þiirler. Boynunda kapýyorum gözümü, bir daha hiç açýlmayacak gibi. Fakat hissedebiliyor insan. Daha kaç kere öyle sarýlabilirdin, daha kaç kere mutluluktan ayaklarým uyuþabilirdi ki... Tanrý bizden pek hoþlanmýyor olmalý.
   Senin yanýnda yürümek, seni dinlemek, izlemek hatta. O an anlýyorum ki gülüþünü unutmak mümkün deðil. "Ýzlediðimiz filmde kýzýl saçlý bir hatun vardý." diyorsun. "Neydi onun ismi?"
'Anna' diyorum bir yandan saçlarýnýn kýzýl olmadýðýný düþünüyorum. "Ýþte sen Ann'sin. Gerçek aþk." Gülümsemekle kaldým. Þuan salgýlanan endorfin ileride bileklerimin katili olabilir...
    3 yýl geçti tren garýný içimden yýkýyorlar. Kýzýl boya yeni yeni akýyor saçlarýmdan.
4 yýl geçti ne gülüþünü unutabiliyorum ne Anna'nýn aslýnda kahverengi saçlý olduðunu.