Bazen insanlara kendini anlatamazsýn yorulursun. Karþýnda ki seni anlamaz yorulursun. Ýçine atar yorulursun, dýþýna atar yine yorulursun. Açýkçasý hayat seni yormuþtur; sen kime neyi ne þekilde anlatýrsan anlat yorulursun.
     Bir kadýn tanýdým; gözlerinde mutluluðu hiç göremediðim bir kadýn. Kalbini okuyamadýðým, kalemimin anlatmaya yetmediði bir kadýn. Belki tam anlatamayacaðým ama yinede kalemimin yazdýðý kadar anlatmaya çalýþacaðým.
     Yaþamaktan yorulduðun anda seni hayata baðlayan bir bahar gibi, gül dalýnda ki bir yaprak gibi, bulutlu havada bir yaðmur damlasý gibi, mezarda bir dua, savaþta sükût, sessizlikte çýðlýk gibi bir insan. Diyarbakýr’da ki surlar gibi her zorluða dayanmýþ ama yýpranmýþ bir kadýn…
     Bakýþlarýnýn dile geldiðini ve kalbinin en derininde ki acýlarý anlatmaya çalýþtýðýna eminim. Diyor ki;
     “Hayat! Güçlü olmaktan yoruldum. Güçlü görünmeye çalýþmaktan yoruldum. Halim sorulduðunda iyi olmasam da iyi demekten, hep gülmeye çalýþýp bir gün gülmek için þimdi ki gibi çaba harcamayacaðýma kendimi inandýrmaya çalýþmaktan yoruldum. Ayaklarým titrerken yere saðlam basmaya çalýþmaktan, omuzlarým da yýllarýn yorgunluðu varken, dik durmaya çalýþmaktan çok yoruldum. Vicdanýma uyarak hak etmeyenlere karþý insan olmaktan en azýndan insan kalmaya çalýþmaktan yoruldum. “
     “insanlarýn yüzüme gülerken aslýnda baþka hesaplar peþinde olmasýndan yoruldum. Yoruldum ayný dili konuþtuðumuz halde yine de insanlarý anlayamamaktan insanlarýn beni anlamamasýndan. Hata bende mi diye kusuru sürekli kendimde aramaktan yoruldum. Yoksa insanlarýn dilleri baþka kalpleri baþka mý söylüyor diye düþünmekten, hatalýyken bile bir insaný haklý göstermekten yoruldum. Yoruldum insanlarýn doðru söyleyip söylemediklerini anlayamamaktan. Üzülmekten yoruldum. Aðlamaktan yoruldum. Ha sakýn yanlýþ anlamayýn aðlamaktan þikâyet ettiðimden deðil bilirim ki aðlamak insanlýktandýr. Ýnsanlýktan nasibini almamýþ insanlar için döktüðüm gözyaþlarýndan ve aðlamaktan yanan yanaklarýmla beraber tek dostumun ben olmasýndan yoruldum. Ve yoruldum kalabalýklarýn arasýnda yalnýz kalmaktan.”
     “Tanýdýðým insanlarý artýk tanýyamamaktan, tüm güzelliklerin geçmiþte kalmasýndan yoruldum diyeceðim ama mazide bile bir acý ve bir gözyaþý var yastýðýmý ýslatan. Yoruldum hep ayný perde de ayný mutlu sonu beklemekten ama olmamasýndan.“
     Birazcýk bile olsa umarým kalbindekilere tercüman olabilmiþimdir.
     Þimdi ben o kadýna kalbimin en derinin de gözümden sakýnarak büyüttüðüm sevgiyi ve o sevgiden doðan kelimeleri anlatmak istiyorum.
     “Eðdirme gül yüzünü boyun bükmeye deðmez, gülerken aðladýðýný kimseler bilmez. Sen benim en gizli sadakam, cehennemle arama set olacak en günahsýz gözyaþýmsýn. Sen benim solumda saklý ve secdede ki duamsýn. Sen kalbimin en mahrem yaný, Rabbimin armaðaný ve en güzel yangýnýmsýn. Herkes gitse de caným anam sen bana kalansýn. Çünkü sen benim için bir aþksýn. Sen benim ezberim, ezelim, ecelim ve ebedi sevdamsýn. Sebebim, nefesim ve ahirimsin. Sen çaresizliðin ayakucunda demlenen yüreðime armaðan edilen sonsuzluk hediyesi, sen göðsümde taþýdýðým eþsiz paye. Sen benim acýya dayanma gücüm sen benim yüreðime iþlenmiþ en büyük sabrýmsýn. Þimdi gel bayýr gülü gönül kapýlarým sana asla kapanmayacak. Naçar kalýrsan dergâhýn olurum. Çaresiz kalýrsan çaren olurum anam. Mutsuz olursan mutluluðun hüzünlü olursan hüznün olurum. Gül olursan bülbülün, dað olursan uçurumun, bulut olursan yaðmurun olurum. Dal olursan yapraðýn, ateþ olsan közün olurum… Ölüm olursan topraðýn yaþam olursan yýllarýn olurum. Sen yorulma bir tanem ben senin baktýðýn yerde olurum… Ayaklarýna yol ömrüne kul olurum… Sende ki bir damla gözyaþý için kýyamet, felaket olurum… Yeter ki sen iste hayatýmýn anlamý ben senin için kara toprak bile olurum…
Adem KOÇAKER