Günümüzde üniversite eğitimi birçok öğrenci tarafından bilgi edinmek için bir araç olarak görülmektedir. Ancak bu yaklaşım üniversitenin temel misyonuyla çelişmektedir. Üniversite bilgi edinmenin ötesinde bilgi üretmek için vardır. Bilgi üretimi mevcut bilgilerin sorgulanması, geliştirilmesi ve yeni fikirlerin ortaya çıkarılması sürecidir. Eğer bir öğrenci üniversiteyi yalnızca bilgi toplamak amacıyla okuyorsa mezuniyet sonrası diplomasına rağmen gerçek anlamda bir üniversite eğitimi almış sayılmaz.
İnternetin ve sosyal medyanın yaygınlaşmasıyla birlikte bilgiye erişim her zamankinden daha kolay hale gelmiştir. Akademik makalelerden video derslerine, forumlardan çevrimiçi kurslara kadar geniş bir yelpazede içerik herkesin ulaşabileceği durumdadır. Bu noktada şu soru gündeme gelir: Bilgi zaten erişilebilirken neden üniversiteye ihtiyaç duyuyoruz?
Üniversitenin temel farkı yalnızca bilgiyi aktarmak değil aynı zamanda öğrenciyi bilgi üretimine yönlendirmektir. Öğrenci eleştirel düşünme becerilerini geliştirmeli, problemlere yenilikçi çözümler üretmeli ve kendi alanında özgün katkılar yapmalıdır. Eğer bir mezun var olan bilgileri tekrarlamaktan öteye gidemiyor ve kendi başına bilgi üretemiyorsa üniversite eğitimi eksik kalmış demektir.
Bir üniversite mezunu diplomasının hakkını ancak bilgi üretimiyle verebilir. Bu iki temel beceriyi gerektirir:
-
Var Olan Bilgiyi Analiz Etme: Mevcut bilgileri eleştirel bir şekilde değerlendirmek hatalarını bulmak ve bu bilgiyi derinlemesine anlamak.
-
Yeni Bilgi Üretme: Mevcut bilgilere dayanarak yenilikçi fikirler ve teoriler geliştirmek veya pratik çözümler sunmak.
Örneğin mühendislik mezunu bir öğrenci sadece teorik bilgilere hâkim olup onları uygulayamıyorsa diplomasının hakkını veremez. Aynı şekilde bir öğretmen adayı öğrencilerine var olan müfredatın dışına çıkarak yaratıcı yöntemler geliştiremiyorsa eğitimde bir fark yaratamaz.
Türkiye’de sıkça tartışılan bir diğer konu da "boş bölümler" konusudur. Genellikle atanma oranlarının düşük olduğu bölümler "boş" olarak nitelendirilir. Ancak bu değerlendirme bireyin bölümdeki başarısını yalnızca iş bulma oranına indirgemektedir. Aslında her bölümün bir amacı ve katkı sağlayabileceği bir alan vardır. Bir bölümü boş yapan şey öğrencinin o bölümden aldığı eğitimi nasıl kullandığıdır. Eğer öğrenci aldığı bilgileri taklit etmekten öteye gidemiyorsa bu durum o bölümün yetersiz olduğu anlamına gelmez. Bunun yerine öğrencinin bilgi üretme noktasında eksik kaldığını gösterir. Bu bağlamda üniversitelerin ve öğrencilerin rollerini yeniden tanımlaması gerekmektedir. Üniversiteler öğrencilerini bilgi üretimine yönlendirecek programlar ve imkanlar sunmalı öğrenciler ise bu fırsatları değerlendirerek kendilerini geliştirmelidir. Bu dönüşümün birkaç temel unsuru şunlardır:
-
Eleştirel Düşünme ve Problem Çözme: Öğrenciler yalnızca teorik bilgiyi öğrenmekle kalmamalı aynı zamanda bu bilgiyi eleştirebilmeli ve uygulayabilmelidir.
-
Yaratıcı ve Yenilikçi Projeler: Üniversiteler öğrencilere kendi projelerini geliştirme fırsatı sunmalı ve bu projelere destek olmalıdır.
-
Disiplinlerarası Çalışmalar: Öğrenciler farklı alanlarda bilgi sahibi olarak daha geniş bir perspektif kazanmalı ve yenilikçi fikirler geliştirmelidir.
-
Uygulamalı Eğitim: Sadece teorik bilgi değil aynı zamanda pratiğe dayalı bir eğitim sistemi geliştirilmelidir.
Sonuç olarak üniversite yalnızca bilgi edinmek için değil bilgi üretmek için vardır. Var olan bilgiler bugün internet ve sosyal medya aracılığıyla kolaylıkla erişilebilir durumdadır. Ancak diplomanın hakkını veren bir öğrenci mevcut bilgilerin ötesine geçerek yenilerini üretendir. Türkiye’de üniversite eğitimine bakış açısı değişmeli ve bilgi üretimine odaklanmalıdır. Boş bölüm diye bir şey yoktur boşta kalan öğrenciler veya onları desteklemeyen yaklaşımlar vardır. Üniversite eğitimi bireyin kendisini keşfetmesi ve kendi alanına özgün katkılar yapması için bir araçtır. Bu misyonu gerçekleştiremeyen bir eğitim eksik kalmaya mahkumdur.
