HALAMIN KOCASININ ADI


O zamanlar erkek adlarýnýn arkasýna Can, Alp, Berk gibi yardýmcý adlar ekleme modasý yok. Cüneyt, Tarýk, Murat gibi afili adlar da yaygýn deðil. Çocuk doðar doðmaz, hemen yapýþtýrýyorlar aile büyüðünün adýný “Efendim adý Bekir olsun, dedesinin adý.” Bir baþkasý seçenek ad öneriyor kimi zaman “Amcasýnýn oðlu da Bekir. Bununki öteki dedenin adý olsun; Hayrullah, diyelim.”
Bekir’le Hayrullah gibi adlar arasýnda gidip geliyor küçücük bebeler.
Biri de çýkýp Tarýk olsun, Hayrullah Can olsun, demiyor. Bilinmiyor çünkü.

     …

Çocukluðumda ablalarýma, doðduðum günü, adýmýn konuluþunu, niçin Mehmet adý konulduðunu tekrar tekrar anlattýrýrdým. Evin en ufaðý olduðum için kýrmazlardý.
     Biz ikiz doðmuþuz. Bir kýz bir oðlan. Önce kýz kardeþim doðmuþ, kocaman bir bebekmiþ. Hani topaç gibi derler ya, öylesinden. Ama, büyüklerin söylediðine göre, dünyada yiyecek ekmeði yokmuþ; onun için ölü doðmuþ. Ardýndan ebe ninemizin baðýrýþý duyulmuþ: “Yardým edin, bir tane daha geliyor!” Gelmesine geliyor da, bir kilodan az canlý, ha öldü ha ölecek, bir cýlýz oðlan. Oðlan olmak dýþýnda hiç bir olumlu belirti yok.
Babam böyle el kadar þey için deðil muþtuluk vermek, insanýn yüzüne bile bakmaz. “Oðlan olacak, babamýn adýný koyacam. Adý Sadýk.” Diye kubarlanan adama yapýlacak þey mi bu?
     …

Neyse, o dakikalarda bir baþka acý olay daha yaþanmýþ. Ben doðmakta olmuþum, günlerdir baþýnda hocalarýn okuduðu, aðzýna su damdýrýlan halamýn kocasý Mehmet eniþte ruhunu teslim etmekte olmuþ.
Ebe ninemiz beni bir elinin avucuna alýp, babama “Bu yiðidin adýna ne diyelim babasý” diye sorarken, bir komþu kadýn da Mehmet eniþtenin ölüm haberini getirmiþ.
- Mýstabey tez gel. Mehmet eniþten geçindi, aban seni ünneyiyoru.

     …

Babam bana bakmýþ, hiç yaþama belirtisi yok. Düþmüþ eniþtesinin ölüm haberini getiren komþu kadýnýn peþine. Bu arada ben ebe ninemin avcunda, ad konulmasýný bekliyoruz; babam giderken dönüp seslenmiþ, az önce ,“Ne ad koyalým?” diye soran ebe nineye:
     - Mehmet, deyiverin!
Arslan gibi bir erkek evlada sakladýðý babasýnýn adýný kýyamamýþ açýkçasý.
Ben de gül gibi dede adý dururken, halasýnýn kocasýnýn adý verilen ilk bebek olmuþum.




Halam o yönden þanslý. Her evde Mehmet adlý bir torun. Bir de torunu olmadýðý halde kocasýnýn adýný taþýyan bedavacý.
Küçükken sorarlardý:
- Adýn ne?
- Mehmet.
- Mehmet dedenin adý mýydý?
- Yok, halamýn kocasýnýn adý.

     …

Halacýðým, ne zaman kocasýnýn adý anýlsa içlenirdi. Benden patent kirasý mý umardý bilmem, “Aaah adamcaðýzým. El kadar miras býraksa, köylü adýný koyacakmýþ” diye de hayýflanýr dururdu.