“- Ben onu köpek sanmýþtým. Köpek deðil miymiþ memur bey?”

Hava ayaz. Üþüyor ufacýk elleri. Titriyor, diþlerinin takýrdamasýný zor engelliyor. Henüz tam olgunlaþmamýþ bedeni, yaþýndan yaþlý bir ruhu taþýyor içerisinde. Daha 15’inde. Ama daha þimdiden gözünün altýnda belirmiþ kader çizgisi denen iþaretler. Ýþinden dönüyor evine. Simsiyah saçlarý dökülüyor omzuna, daha erkek eli deðmemiþ eline. Dudaklarý daha tatmamýþ karþý cinsini. Hiç hissetmemiþ kalbinde o sancýyý, ah dememiþ bir sevgilinin ardýndan. Bunun için ne zamaný ne de iþtahý var zaten. Hayat onun omuzlarýna saçlarýnýn aðýrlýðý dýþýnda yükler yüklemiþ çünkü.

Daha ufacýk, minnacýk. Babasýz ailesinin her þeyi.

Okuyor lisede. Geceleri elektrik faturasý çok gelmesin diye mum ýþýðýnda çalýþýyor çoðunlukla. Kardeþlerini uyutuyor uyutmayan soðuða raðmen. Annesinin gözlerini kuruluyor aðladýðýnda. Babasýna yine de laf söyletmiyor her kýz çocuðunun babasýna karþý içerisinde taþýdýðý fazladan sevgiye kulak vererek. Terk etmiþ, gitmiþ. Üç çocuk, bir hasta kadýn býrakmýþ ardýnda. Kirada iki göz bir ev, tencerede ne aþ var ne de üstte baþta giyecek. Kadýnýn babasýndan kalan bir emekli maaþý var eve giren birde kýzýn okul sonrasýnda gidip çalýþtýðý kuaförden kazandýðý. Daha ufacýk, minnacýk, gözlerine rimel dudaðýna ruj deðmemiþ. Ayaklarý saðlam bir pabuç, üstü kalýn bir parka görmemiþ. Ýki ufak bebe, bir dertli ana bakar gözlerinin içine, avuçlarýna. Her akþam iþ dönüþü bu yüzden daha zor olur onun için. Yolda yürürken bunlarý düþünür, içi içini yer. Üþüyüþünü unutur.

Yaðmur yaðmaya baþlýyor eve dönüþ yolunda. Yanaklarýna süzülüyor saçlarýndan yaðmur suyu. Adýmlarýný hýzlandýrýyor. Üstünde kaç yýldýr giydiði beyaz montu var. Eliyle montunun yakasýný birleþtiriyor göðsüne soðuk deðmesin diye, diðer eli cebinde, sýrtýnda bir kolluðundan takýlmýþ okul çantasý. Yürüyor. Aklýnda bin bir türlü dert, ayaðýnda su alan ayakkabý. Evde yakacak kalmadý diye düþünüyor, üþüyor mudur kardeþlerim diye yükseliyor iç sesi. Doðru dürüst yiyecek bir þey de yok evde, aç aç uyumasýnlar diye cebindeki üç kuruþa iki ekmek alýyor marketten, yola geri dönüyor. Elinde poþet, iki ekmek. Yol iþlek araçlar výzýrdýyor, hava ayaz. Üþüyor.

Kaldýrýmda su gölcüðü var. Girmeyeyim suya diye kaldýrýmdan yola iniyor. Ýki adým atýyor. Çanta ve iki ekmeðin olduðu poþet savruluyor. Çantasý baþka bir tarafa fýrlýyor. Genç kýzýn çýðlýðýyla yarýlýyor gecenin karanlýðý, yarým saha boyunca fýrlýyor körpe bedeni, asfalta düþüyor, yuvarlanýyor. Kamyon fren bile yapmýyor, fark etmiyor kim bilir belki de fark ediyor ama durmuyor, kaçýyor. Kýzýla boyanýyor dudaklarý, týrnaklarý ilk defa.

Dayanamýyor bedeni, çarpmanýn anýnda terk ediyor yaþlý ruhu ikametini. Polisler örtüyor yaðan yaðmurun altýnda yatan ufacýk bedenini gazete parçalarýyla. Üçüncü sayfalar var üzerinde. Kendisinin yer alacaðý gazete sayfalarý da yine kendisi gibi fark edilmeyen birilerinin üzerine örtülecek ertesi günlerde. Çünkü bu ülkenin gazetelerinin ikinci sayfalarýnda ünlülerin nasýl yaþadýðý üçüncü sayfada da ünsüzlerin nasýl öldüðü haber konusu oluyor. Öyleydi, fark edilmemiþti, fark edilmeyenlerin arasýnda yerini alacaktý.

Hatta uzun süre sonra yakalanan kamyon þöförü de ‘ben onu fark etmedim, köpek sandým, vurunca da durmaya gerek görmedim köpektir diye’ þeklinde ifade verecekti.

Fark edilmeyenler ise fark edilmemeye devam edilecekti. Onlarýn kaderleri çoktan çizilmiþti çünkü.