Yarým bir adamým. Adam gibi bir adam bile deðilim, evet. Böyle can vurucu bir itirafý beklemiyordunuz deðil mi? Ýnsan bildiði þeyleri duyunca zaten, þaþýrmaz, bu konuda sizlere hak veriyorum. Heyecanlanabilen insanlara da çok özeniyorum mesela. En son ne zaman heyecanlandýðýmý da hatýrlamýyorum. Aklýma Beþiktaþ Maçka’da rangera bindiðimiz an geliyor, havada ters bir vaziyetteyken, önümüzdeki laz küfrederken, o bana küfrederken, benim kahkahadan aðzým yüzüme karýþmýþken, rüzgarýn göðsüme yaptýðý basýnçta hissettiðim heyecaný anýmsýyorum þu an. Ondan önce de, Sergen’in serbest vuruþlarý. Heyecan sýfýr olunca, istek eksiye yakýn oluyor.

O baþka, ona sarýldýðýmda hissettiðim duygu, heyecan deðil. Bahsetmiþtim, kelimeler, bazý anlamlara gelmiyor’da bunu uzun uzun açýklamýþtým. Gelmiyor, anlatamýyorsun bazý duygularý.

Yarým býraktýðým öyküleri anlatayým sizlere. Bundan yaklaþýk 6 sene önce, bir öyküye baþladým. Taslaðý hala bilgisayarýmda duruyor. Bir tiyatro oyunuydu. Belki de her þey onunla baþladý. Yarým býrakmak bir alýþkanlýk deðil, huzursuzluk göstergesi bence. Sýkýlma da deðil, baþka bir þey. Bir þeyler yolunda gitmiyor ve o sizin kaçmanýza vesile oluyor. Kaçýyorsunuz. Ýnsan nelerden kaçar, mesela siz neyden kaçarsýnýz? Korktuðunuzda, kendinizi tehlikede hissettiðinizde, arkanýzda býçakla sizi kovalan bir katil olduðunda, yürüyen ölüler saldýrdýðýnda, deðil mi? Öyleyse normal bir insansýnýz. Ben duran bir adamým, Hilmi Duran gibi. Ne korktuðumda tepki gösteriyorum, ne mimikler deðiþiyor, ne de bir katille karþýlaþtým. Ama yürüyen ölüler gördüðümü söyleyebilirim. Sizler de görüyorsunuz, hadi bunu itiraf edelim birbirimize. Etrafýmýzda, birbirini öldürmüþ milyonlar dolaþýyor. Kim kimin müellifi, bilmiyoruz. Alýþmýþýz sadece. Ben bunu düþündükçe, aklým baþýmda durmuyor. Sizler nasýl rahatsýnýz insan kardeþlerim, anlamýyorum.

Ne güzel kadýnlar var hayatta. Bu sabah bi tanesi bana mesaj attý. Dedi ki, ben, dedi, seni gözümden bile sakýnýyordum. Kendine dikkat et.

Geçen gün kar yaðdý. Dilimde Leyla, kar yaðýyor bu gece diye dolandým durdum Gayrettepe’de. Ýnsanlar delirmiþler, trafikte üþümemek için otobüslere, dolmuþlara ve taksilere ve minibüslere ve birbirlerine sokulmuþlar. Ýnsanlar delirmiþler, dýþarýda kar yaðýyorken, ayaklarýnýn altýnda olanýn kýymetini bilmiyorlar. Ýnsanlar delirmiþler ve kar yaðarken, ondan kaçýyorlar. Onlar, yaðmurdan da kaçýyorlar zaten. Anlamak mümkün deðil.

Ama dedim ya, yarým býrakmayý seviyorum. Gayrettepe’den adýmladýðým yolu, Barbaros Bulvarý’nda sebebini bilmediðim bir þekilde yarým býrakýyorum. Üþüdüðümden deðil. Kývýrcýk saçlý bir kýz gördüm, saçlarý kar suyuyla ýslanmýþtý. Birden devrilmeye baþladý düþünce taþlarý. Altýnda kalmaktan korktum. Kaçtým oradan.

6 sene önce de 25 yaþýnda Dostoyeski olma planlarým vardý. 27 yaþýnda iþe yaramaz bir adam oldum çýktým. O sene baþladýðým kitabýmý hala yazýyorum, diye kendimi kandýrýyorum. Yarým öykülerimin en uzunu.

Ýnsan kendini oyalamak için neler buluyor, þaþýrýrsýnýz. Mandalina mesela. Ýnsaný oyalýyor. Bazý insanlar da bazý insanlarý oyalýyor. Yapýyorlar bunu. Ama insanlar mandalinalar kadar masum deðiller. Bunu bilince, bazý þeyler aðýrýnýza gidiyor. Gitmeli. Mandalinanýn içinden ne çýkacaðýný takip ve tahmin edebiliyorsunuz, ama insanýn içinden ne çýkacak, muamma.

27 yaþýnda, yarým kalmýþ bir adam, ne kadar yaþayabilir? Emin olun, çok deðil. Çalýþmalarýmýz sürüyor.

Leyla ile Mecnun, mesela, çok güzel dizi. 10. bölümde terk ettim. Ýstediðim zaman dönebileceðini bilmek, insana önemsiz bir özgüven veriyor. Leyla ile Mecnun’a istediðim zaman dönebiliyorum. Ama bazý insanlara öyle deðil, istediðiniz zaman dönemiyorsunuz. Ýnsanlarla, diziler de bir deðil. Zaten böyle þeyler, sadece romanlarda ve dizilerde olur. Konumuz ise, bu hiç deðil.

Yarým býrakýlmýþ, onlarca kitabým var. Yarým býrakýlmýþ, onlarca dergi. Yarým býraktýðým insan sayýsý da kendi cehennemimi oluþturuyor.

Biz de bazý insanlarýn cehennemi miyiz acaba Olric?

Bazý insanlar var, acý çektiklerinde çok üretici oluyorlar. Allah kimseye, üretici olacak kadar acý çektirmesin.

Bazý insanlar da var ki, üretici olmak için çekecek acý arýyorlar. Ekmek parasý hep.

Bazý insanlar da var, evet, hem acý çekip hem de üretemiyorlar. Ýçimizden birisi o. Tanýyorsunuz onu. Sevin. Uzakta deðil.

Üniversiteye baþladýðým sene, bir kýzý çok sevdim. Terk etti beni. Ben de gitara baþladým. Acý çekiyordum. Cebimdeki son parayla gittim gitar aldým, sonra Kartal’dan eve yürüyerek döndüm. Babam sýrtýmda gitarý görünce kýrmak istedi. Sonra gözlerimde bir þey görmüþ olmalý ki, býraktý onu. Hala duruyor ilk gitarým evin bir yerinde. Kýrýk. Ben kýrdým.

Baba, çok deðiþik bir varlýk. Anne gibi deðil. Herkesin iliþkisi baþka oluyor onunla. Çoðu insan, onun çýðý altýnda kalýyor, haklý Nilgün. Neyse ki ben karý seviyordum. Hafif sýyrýklarla atlattým.

Babanýza onu sevdiðinizi söyleyin. Bazen çok geç oluyor.

Geçenlerde, yaþça çok büyük bir abim, babasýyla alakalý bir anýsýný anlattý. Gözleri doldu. Benim de. Gözlerinizin dolmasýný istediðiniz bir zaman anlatýrým onu da.