Ressam olsaydým kesinlikle basit insan manzaralarý resmederdim. Sýrýtýk gülüþlerin, aptal bakýþlarýn ve çoðunluðu üniversite mezunu olan insanlarýn resmini çizerdim.
Ha sanmayýn ki resimlerini yaptýklarýmý fýrça darbeleriyle döverdim ya da onlara söverdim. Sadece insanlarýn ne kadar sýð olduðunu gözlerindeki denizi çizerek anlatýrdým. Sadece tuvaletten yeni çýkmýþ ellerini tuvale aktarýrdým. Tabi kimse tablolarýmý almazdý. Basit ve ucuz insan manzaralarýna kim para verirdi ki. Herkes zekice þeyler arar insan beyninin ürettiði tüm yalanlarý gerçekçi bir boyutta görmek isterdi. Zekice bir bakýþýn altýnda aptalca gülüþler çizerdim. Gözlerin sadece bir zeytin tanesini gördüðünü ve kimsenin zeytin dallarýyla ilgilenmediðini konu olarak iþlerdim. Zeytin aðaçlarýnýn barýþ güvercinlerine ev sahipliði yapmadýðýný resmederdim. Çünkü dünyada en ucuz þeyin barýþ olduðunu, daðýnýk bir masada imzalanmýþ barýþ antlaþmasýnda gösterirdim. Kendi aptallýklarýmý baþkalarýnýn yüzüne vururdum. Yüzüm bir baþkasýnýn yüzüne deðerdi. Ýki yüzlü olurduk. Ýki sayýsýnýn asla bir sayýsý olamayacaðýný ispatlardým. Ýnsanýn aptallýðýný matematiksel resmederdim. Bunca insanýn aslýnda bir sýfýr olduðunu çizerdim. Dünyanýn bütün hallerini boyalarla yansýtýrdým. Resmim kýrmýzý ve mora dönerdi. Saçlar mor, gözler kýpkýrmýzý olurdu. Ýnsan kudurmuþ gibi bakardý. Deliliðin, baþka birine ok gibi kirpiklerini saplamasýyla meydana geldiðini söylerdim. Küçük gözlerde kocaman kirpikler çizerdim. Ýnsanlarýn bakýþlarýnda her zaman dünyayý böyle görmek istediklerini ifade ederdim. Ýnsanýn geometrisini çizerdim ve onu kareye benzetirdim. Ýnsana hangi çerçeveden bakarsan bak, o çerçeveye aþký sýðdýramayacaðýný söylerdim. Sadece insanýn zevkten dört köþe olma peþinde koþtuðunu bu yüzden insanýn en çok kareye benzediðini matematiksel olarak gösterirdim. Birçok kiþiyi ise, daha çok bir çembere benzetirdim. Ýnsanýn kendi bencil dairesinde kocaman bir sýfýr olduðunu belirtirdim. Ben insan problemini böyle çözerdim. Ýnsanýn doðru bir yaný olmazdý benim resmimde. Ýnsaný asimetrik olarak çizerdim. Ýnsan hep doksan dokuz deðil yüz ister. Ona yüz verdiðinde de bu benim hakkým der. Ne büyük haksýzlýk ne büyük yüzsüzlük deðil mi? Ýnsan hep böyle hak etmediðini ister böylece dünya adaletsizlikten geçilmez. Ýnsana yüz verende kabahat. Ben insana hep doksan dokuz verirdim. Ýnsaný doksan dokuz çizerdim. Ýki dokuz asla yüz yapmaz. Ýnsaný yüzsüz resmederdim. Ben ressam olsam insanýn basit hallerini tuvalimde kiþileþtirirdim. Piþmiþ kelle gibi sýrýtmasýný, bu haliyle bir baþkasýný alaya almasýný konu olarak seçerdim. Ýnsanýn kiþiliði bu derdim. Tablolarýmý kimse almazdý. Kim kendi aptallýðýna para verir ki. Kim kendini aptal görür ki. Tabi ki ben. Ýnsanlarýn duygularýný okþamadýðým için beþ parasýz bir ressam olarak gezerdim. Aptallýðýmýn cezasýný ayaklarým çekerdi. Çoraplarým insan kokardý. Nereye gitsem kendimi bir baþkasýyla toplayacaðým birini bulurdum. Topumuz toplumuz. Toplanýr maç ederdik. Formamýzda sayýlar olurdu. Her gol de bir sayýya denk düþerdi. Sayýlar arasý maç ederdik. Ama çoraplar insan kokardý. Bir ressam olsam insaný iki sayýsý olarak çizerdim. Ýki olmak üç olmaktan zordur. Biraz zorluk çeksin isterdim. Bir numara olarak çoraplarý çizerdim. Bunca ayaklar altýna alýnmasýna raðmen hala sahibinin kokusuyla demlendiði için onu birinci seçerdim. Ýnsana asla birincilik vermezdim.