Bizimkisi kuru gürültü deðil, ekmek kavgasýydý ey þehir!...
Kavruk yüreðimin sancýlarýný topraðýna gömdüm
Mýzýka-yý Hümayun’la yolcu ettin civanlarýný
Küflü kaldýrýmlarýna býraktým geç gelen yalancý baharý
O yaðýz delikanlýlýðýmý elimden alsan da
Sevdim seni þehir, sana küsmedim
Baþýnda boza piþirip fýrtýna olup esmedim

Þimdi hatýralar dökülür bir çýnarýn eteklerine
Rüzgâr sükûtu bir deðirmen misali öðütür baþýmýzda
Ýplik iplik yaðan yaðmurun sesi yankýlanýr kulaklarýmda
Senden kalan muhacir duygularýmý sattým bir eskiciye
Onlar ki gözyaþýyla sulanmýþ bir saksýya mahpustu
Hepsi senden kalmýþtý ilelebet geriye
Ey þehir deme niye?

Deliþmen sevdalarýmýza þahittir dolunaylarýn
Kýrýlgan sükûtlarým hâlâ asýlýr daraðacýnda
Hayallerimi infilak ettiren, umutlarýmýn pimini çeken
Senin karanlýk gecelerin deðil miydi?
Bekleyiþ biter mi dersin, kavuþmak mý? Yarýna!...
Ötelerde bir þehrayin, yüreðimde nasýrlaþan ýstýrap
Her köþe baþýnda bekler kapkaranlýk koca gözlü heyula!...

Yüreðimin en mahrem yerisin Ýskenderun, en kuytumsun
Gecelerinde titrek yýldýzlar bekleþir, ay kýskanýr tenini
Bir sevdasýn yüreðimin tenhasýnda
Bu sevdayý anlatmak yaþamaktan kolay deðil
Sen fecir vakitlerinde diriliþ muþtususun
Uykularýmý bölen meçhul bir ayak sesi
Ve belki de düþlerimin arþa deðen gölgesi

Ruhumdaki arýzalara tabipsin
Ýlaçsýn yüreðimde nöbet tutan sancýlara
Kelimeler bir alev topudur, seni betimleyen kelimeler…
Özlemlerin düðüm düðüm boðazýmda düðümlenir her gece
Yorganýn olur yüreðin kadar beyaz, bembeyaz karlar…
Üþürsün her gece vakti sahil boyu ayaz çýkýnca
Yine de hoþluðundan, güleçliðinden bir þey kaybetmezsin
Seni tasvir etmede aciz kalýr her hece…

Mavi gözlü bir bebeðin saflýðýndadýr zarafetin ve masumluðun
Umutlarýn umutsuzluða baskýndýr her zaman
Yaðmurlarýn rahmettir çölleþen sevdalarýma
Rüzgârlarýn, sevgilinin hasret dolu nefesidir
Ilýk sabah yelleri ilkbaharý saklar yarýna
Denizlerin yaralýdýr, küskün bahtý karalýdýr
Güzelyayla, Belen, Arsuz tabiatýn çaðrýsýdýr insanlýða
Müpteladýr yüreðim umudun baharýna

Kaybolur günler, geceler alnýnýn derin çizgilerinde
Gözyaþlarým söndürür korlaþan ateþini
Dilim dolaþýr sana þiirler, þarkýlar söylerken
Hicraným kanar müþkül saatlerde
Mahzun ve melül bakýþlara saklanýr elemin
Rýhtýma sýðýnýr fýrtýnadan kaçan her gemi
Ya fýrtýnalar kasýrgalara karþý nereye sýðýnýr?

Kan çanaðý gözlerinde hâlâ umudun parýltýsý var
Kuru bir çýnarýn gölgesinde eskidikçe eskir zaman
Posta güvercinleri de uðramaz olur þehre
Her dua bir gül demeti olup minarelerden arþa yükselir
Ezanlarýnda fatihalar ve âminler terennüm eder
Göðün yedi kat kapýsý açýlýr ardýna dek
Rahmanýn saltanatý kurulur yerden göðe…

Gülcihan’da sularda raks eder umudun türküsü
Gözyaþlarýn girdabýnda batarken güneþ…
Gece pembe tüllerini sererken karanlýðýn üstüne
Tuvalimdeki renkler uçuþur masmavi denizlere
Ufuklara daðýlýr akþamýn solgun hüznü
Güneþ sabaha saklar parlak huzmelerini
Tan vaktinde karanlýða pusu kurar güneþ
Aydýnlýðýn saltanatý kaplar þehrin her yerini

Yalnýzlýk, saklar ürkek bakýþlarýný aynalarda
Mürekkebi kurumadan nasýrlaþýr hayallerim
Beklemek ateþten yakýcýdýr bilirsin
Beklemek ve dert üstüne dert eklemek…
Lâkin umuda tutunarak, bitimsiz yollara revan olarak…
Hüznün en demli saatlerinde, maðrur, dirice
Bütün saatleri vuslata kurmak ve öylece beklemek!...

Sevdamýn ve kavgamýn þehrisin deniz gözlü Ýskenderun,
Mavinin kuytusu, gökkuþaðýnýn yedi rengisin…
Tütün kokulu, kýnalý ellerini ne çok özledim
Ayranýný, yoðurdunu, kaymaðýný ve tereyaðýný…
Gönlüme yâr, tenime diyar oluþunu,
Sonbaharda gül misali öylece soluþunu…
Bil ki aþikâr oldu sana dair bütün gizlerim
Burada bitmeyecek oyunun son perdesi
Mahþere taþýnacak senden kalan izlerim!...


               M.Nihat MALKOÇ