Ben hiç ‘en’lerinden birini temsil edemeyeceðim senin. Belki fazla östrojen kokan duygularla bezenmiþ bir yazý bu. Belki de düpedüz kýskançlýk belirtisi. En sevdiðin sevgilin ben olmayacaðým ya da en çok özlediðin. En çok birlikte olmak istediðin ya da en canýný yakan. Evet bunlarýn hiçbiri ben olmayacaðým. En güzeli ya da en çirkini bile olamayacaðým hatta.

Yýllar geçtiðinde aklýnda benden hiçbir þey kalmamýþ olacak belli ki. Birkaç piþmanlýk kýrýntýsý ya da vicdan azabý yaratmak da ben istemem zaten. Zor olamadým ya hiçbir zaman unutman da bir o kadar olay olacak. Görüyorum, acý çeksem de ve inkar etmeyi býrakmýþ durumdayým…

Kabullenmek bir aþk da yaþanabilecek en acý þey olmalý. Öylesine kabullenmiþ durumdayým ki ben bu ‘yedek’liði…

Çok uzun zamanlarýný benimle geçirmiþ olmana raðmen benden hiç iz taþýmýyor olacaksýn sen. Cesedinde ‘gizem’li izler bulunmayacak, benim ardýmda. Geriye kalan ne olacak biliyor musun? Senin baþkalarýna adadýðýn sayýsýz ve can acýtacak derecede içten hislerle yazýlmýþ yazýlar ( hepsi benden önceye deðil mi?) , ya da hep þu ‘hayal’ine atfettiklerin ( benim o ‘hayal’ e ‘en’ çok benzeyen olma ihtimalim bile yokken)…

Yabancý çerçevelerde bana yabancý, sana fazlasýyla tanýdýk yüzlerin portrelerini izleyeceðim senden habersiz. Hala sakladýðýn ve atmaya kýyamadýðýn o resimleri… Ýçim kan aðlayarak, senin aþkýnla nefes alan kalbim parçalanarak…

Hem sevgilin hem dostun olmak istedim hep. Bana anlatacaðýn eski aþk hikayelerini dinlemek zorunda kalacaðým bu yükümlülükle. Terk ediliþini anlatacaksýn, aþký yaþadýðýný ve bir daha kimseyi çok sevemeyeceðini. Ben dinleyeceðim, belki birkaç anlamsýz söz çýkýverecek aðzýmdan seni idare edecek; halbuki gözyaþlarýmý zor gizleyeceðim.

El olup gideceksin zaman zaman, en affedilmez kýldýðým yalanlarý defalarca affederken, hep önce seni düþüneceðim. Ben onarmaya çalýþýrken eski oluþturduðun kýrýklarý, sen bir yeni çizik daha atacaksýn ruhuma. Yorulacaðým…

Nedendir bu iz býrakma isteðim bilemeyeceðim hiçbir zaman. Belki kimi zaman dinlediðimiz o rock þarkýcýsýna inanýp unutulmamak adýna izler yaratmak isteyeceðim bünyende. Yapamayacaðýmý bile bile didineceðim bir süre. Sonrasý mý? Vazgeçeceðim…

Yalnýzca anlýk seviþmelerimizde özel hissedeceðim kendimi. Hatta ‘en’ e en yakýn zamanýn ‘o’ an olduðunu düþüneceðim; ve yanýlgýya düþeceðim, sen sabaha eskilerinden birinin seni etkileyen bir rüyasýyla uyanmýþ olduðunda.

Bir suçlu aramaya çalýþacaðým ama bulamayacaðým. Gizli bir kin duyacaðým benden önce yerini alýp da ‘en’lerini sahiplenenlere. Bunda ne senin ne benim ne de onlarýn suçu var diyeceðim. Zamana da bok atmayacaðým bu kez. Kadere de zaten inanmam ya usulca hayatýnda bir yer açmaya çalýþacaðým kendimce. Ne yazýk ki senin içinde bir yer etmeyecek ama beni avutacak bir ‘en’ yakýþtýracaðým benliðime: seni ‘en’ çok seven ben olacaðým daima ve ‘en’ çok seni seven ben…