Birine ait olmalý ya tüm yazýlanlar... her dinlenen þarkýnýn en acý veren en can yakan kýsýmlarý uyarlanýr birbirinden kopya hayatlara. Böylesine aynýyken yaþananlar, ve asýrlardýr hatta binyýllardýr ayný þeyleri tekrar tekrar yazýp okuyup dinleyip dururken insanoðlu nasýl en özel gelebilir karþýdaki. Sýmsýcak, karamel tadýnda bir sürü sýfatlar gelir insanýn aklýna… en acý sözleri de sevgili için sýralamanýn zevk veren acýsý doðar oralarda bir yerlerde. O oralar öyle yerlerdir ki binlerce kelebek çýrpýnýr kanatlarýna sürünen esintiyle.

Her dokunuþ yeni iklimlere yelken açar tenlerinde. Bir adý var mýdýr bu hissin? Yada herkesin kullandýðý o pek klasik ismi yakýþtýramazlar mý aralarýndaki týlsýma? yorgun sabahlara uyanmak her sabah nasýl bir mutluluk salar içlerine. Kirletemez, iz býrakamaz hiçbir dýþ etken resimlerde. Bir resim ki uçsuz bucaksýz bir manzaranýn tek ögesi ‘o’. ‘O’ denildiðinde de fazla genelleþtirmek olmaz mý; böylesine ‘özel’ken…

Pencere önünde yapýlan bir Pazar kahvaltýsýnýn içtenliðiyle baþlar aþk. Kýzarmýþ ekmek kokularýyla perçinlenir en çiçeði burnunda anýlar. Oysa hiç bilinmez mi adýna aþk demekle yanlýþa sürüklenmeye ilk adým atýldýðý. Hep ayný anlar, ayný enstantaneler görülecektir bundan böyle. Rutubetlenecektir her nasýlsa içinde yaþadýklarý oda. Nefes alamayacaklarýdýr ya birisi daha az katlanabilecektir buna. Kaçarcasýna deðil ama koþarcasýna uzaklaþacaktýr o odadan. Arda kalan bekleyecektir tekrarlayarak hep þu dönüp dolaþýp bir baltaya sap olamayan tilkinin hikayesini. Ta ki hava alýp geri dönünceye kadar sevgilisi… sonrasýnda aþk baþlayacaktýr yeniden elbet. Daha doðrusu tam aþk olmayan ama ona çok benzeyen bir ‘þey’ doðacaktýr, arada kalmýþ. Daha bir hassas olacaktýr geri dönen, arda kalan çoktan bencilleþmiþken… güçlü olmak bencil olmakla eþ tutulacaktýr bir süre. Çekingen bir sancýyla ansýzýn uykusundan uyanacaktýr hep odada kalan. Bu kanamayý nasýl fark edememiþtir günler boyu? Derin yaralar vardýr artýk onda. Kapanýr mý tüm bu sýyrýklar? Piþmanlýkla bileþmiþ vicdan azabý titretir gidip döneni. Bir akþamüstü elinde yara bantlarýyla çýkýp gelir sevdiðinin(!) karþýsýna. O yara bantlarý ki verilebilecek en güzel hediyedir acý çekene. Yorulmasýn diye düþünür dönen, tek tek kendi bantlar sevgilisinin yaralarýný. Hiç kolaya kaçmak gibi gelmez bu ona? Bu kadar kolaydýr iþte kanamayý dindirmek. Oysa bilinmez ki kalan ize her bakýldýðýnda daha uzaktan ama daha can yakýcý bir þekilde sýzlayacaktýr geride kalan.

Aslýnda her þeyden üstün bir düþman edinilmiþtir bile en baþýndan. Bizim daha tanýmýný bile yapamamamýza raðmen bir de utanmadan isim verdiðimiz ‘þey’, alt etmeyi bilecektir her nasýlsa. ‘ZAMAN’… Çok savunmasýz yakalayacaktýr ne yazýk ki… ne kýzarmýþ ekmek kokusu, ne de yara bantlarý koþmayacaktýr imdatlarýna. Çok hoyrat davranýrsa eðer ‘zaman’, kapanmýþ hesaplarý bile su yüzüne çýkarabilecektir. en aðýr sözler sarf edilecektir, geri alýnmasý mümkün olmayan. Bile bile sona gelindiðinin, can çekiþemeye çalýþýlacaktýr mutlaka. Anlýk gidip gelmelere bezenmiþ vakitler harcanacaktýr; ‘mutlu’(!) son’ un kaçýnýlmazlýðý bilinse bile. Ýp iyice incelecektir ‘düþman’a orantýlý olarak ve kaçarý yok inceldiði yerden kopacaktýr. Kopan ipin kuvvetiyle iyice uzaða düþeceklerdir birbirlerinden. Ama güçlü görünmek farz olmuþtur artýk, hemen toparlanýlacak, üstlerini baþlarýný silkeleyeceklerdir. Biraz da su serpmek istercesine kendi yüreklerine fýsýldayacaklardýr duyulmaz bir sesle ; ‘hiç yaþanmamýþ gibi olacak sonunda…’