Bu sabah gözlerimi bahara açmak istedim. Günlerdir kýþa bakan yüreðimin artýk biraz çiçekler açmasý, temiz hava almasý, yýllardýr üzerinde biriken paslarý temizlemesi gerekiyordu. Yoktun, beni baharlara yelken açmam için yalnýz býrakmýþtýn. Çünkü seninleyken kýþtan baþka mevsim yoktu hayatýmýzda. Hem birbirini bizim kadar seven hem de birbirinden bu kadar farklý olduðu halde bir arada olmaya çalýþan baþka bir çift varmýydý acaba?
Nereye gittiðini bilmiyordum. Bu sefer haber bile vermeden gittin. Oysa sana son birkez daha dokunmak isterdim. Bazen, bir sabah uyandýðýmda seni yanýmda bulamazsam ne olur diye düþünürdüm. Sadece bir burkulma hissettim içimde. Derinlerden gelen bir acý. Sanki içimde bir canavar dýþarý çýkmak istiyor ve izlediði yollarda tüm iç organlarýmý parçalýyor gibi. Tamam en zoru kendime bile itiraf etmek olduðu halde söylüyorum, büyük bir acý.
Geri gelecek misin bilmiyorum. Bir daha seni görür müyüm onu da bilmiyorum. Ama lütfen beni yokluðunla cezalandýrma. Biliyorum severdin sen küçük cezalar vermeyi. Tamam birlikte olmayalým ama sen hep burada ol. Ayný havayý soluyalým seninle.
Dýþarý çýkýyorum. Herkes çok mutlu. Baharý yaþýyorlar, þarkýlar söylüyorlar. Deniyorum ben de onlar gibi olmayý. Seni arýyor gözlerim. Nefes alamadýðýmý sanýyorum. Zorluyorum kendimi mutlu olmaya. Yanýlýyorum gene; mutluluk zorla olmaz ki oysa. Ne kadar alýþmýþým sana.
Bu hayat mücadelesi içinde de senden ne çok þey istemiþim diye düþünüyorum. Herkes bir yere yetiþmeye çalýþýrken ben senden hep bana gelmeni beklemiþim, hem de geldiðin günlerin deðerini bilemeden. Ne kadar çok soru varmýþ iliþkimizde bir o kadar da ses. Biz birbirimizle çok az yalnýz kalmýþýz þimdi daha iyi anlýyorum. Kendi ellerimizle özgürlüðümüzü baþkalarýna vermiþiz.
Galiba ben seninle yaþanan kýþlarý geri istiyorum.