Bir evin ýþýðý daha söndü. Þehir yavaþ yavaþ uykuya dalýyor. Radyoda “Ömrüm seni sevmekle nihayet bulacaktýr” çalarken bu gece gene gözlerime bir damla uykunun gelmeyeceðini anlýyorum. Neden unutamýyorum ki seni. Önce unutmak isteyip istemediðimi sormalýyým kendime galiba. Seni ahtýrlatacak herþeyden uzak durmam gerekirken ben, inanýlmaz bir þekilde tüm hatýralraý yakalýyorum bir yerlerden.
Uykularýmý geri bana lütfen. Gerçi bana geri verecek o kadar çok þey var ki aslýnda. Gözyaþlarýmý boþver, bir daha güvenebilme duygumu versen bana geri dünyalarý vermiþ olursun.
     Yaðmur baþladý. Ýçime de þöyle bir yaðmur yaðsa ve temizlese tüm ruhumu. Sende sel olup aksan içimden, çýkýp gitsen yýllara meydan okuyarak. Öyle bir kaplamýþsýn ki benliðimi sen yok olursan bende yok olcakmýþým gibi geliyor. Caným yanýyor. Bazen ölümden acý gelen anlar vardýr ya aynen öyle hissediyorum.
     Pencerimi açtým, biraz temiz havanýn içeri girmesi iyi olur diye düþünüyorum. Hala bu þehirde taze toprak kokan yerler var mý acaba? Derin bir soluk çekiyorum içime. Nasýl bir çeliþki bu yaþadýðým Allahým. Bir yandan seni yok etmeye çalýþýrken bir diðer yandan da yokluðunun acýsý sarýyor etrafýmý.
Bilirsin bu þehir benim için sendin. Koca Ýstanbuldun benim için. Ýçinde herþeyi barýndýran koca bir ana kucaðý. Bilmeden ne çok anlam yüklemiþim varlýðýna.
Aklýma bir aný geldi þimdi. Hani birgün bana þehri gezdirirken gösterdiðin hiçbir yere bakmadýðýmý sadece senin gözlerinin içine baktýðýmý gördüðünde, gülmüþtün. Bir gün piþman olabilirsin sadece gözlerime baktýðýn için demiþtin. Haklýymýþsýn.
     Güneþin gözlerinde parlamasýný da bir tek ben görebilirdim zaten. Ýki güneþ parçasý vardý gözlerinde sanki, bal rengi olan. Hele bir de gülerken güneþ parçalarýnýn dýþarý çýkacaklarýný sanýrdým. Güzel olan bende ki sendin. Bunu çok geç anladým.
     Neyse sabah olmak üzere. Bir geceyi daha bitirdim seni ve anýlarýný düþünerek. Tüm uykulaým senin olsun. Günaydýn….