“Burada mýyým?”, diye sordum kendi kendime. Karþýmda çýrýlçýplak kalmýþ, öylece uzanýyordu. Tüm þehvetini buðulu gözlerin ardýna saklamýþ, bakýyordu tüm piþmanlýðýyla. Tüm masumluðuyla karþýmdaydý iþte. Aylardýr, yýllardýr beklediðim de buydu. Hava gitgide aðýrlaþýyor, nefes alýnmaz hale geliyordu. Az önce geldiðim sokak ise buz kesiyordu. Sanki gündüze inat, karanlýk ve soðuk hüküm sürüyordu. Cumbalý, iki ya da üç katlý, soba ile ýsýnmaya çalýþan evlerin pencerelerinde asýlý duran kalýn perdeler sýký sýkýya kapatýlmýþtý . Ne ýþýk, ne de sobanýn küllenmeye baþlamýþ kor ateþinin cýlýzlaþan sýcaðý geceyi delemiyordu.Böyle bir gecenin kör saatinde buradaydým yine. Yine dar geliyordu elbiselerim ve yine susuyordum týpký geçen seferki gibi. Apar topar kaçtýðým kapýya gözüm iliþti. Aklýmdan geçenleri okumuþçasýna “Gitme!” dedi bana. Eski bir yýldýzýn soðuk bir gecede asýlý kaldýðý gibi atýldým kapýnýn karþýsýnda. Bilinçsiz bir hareketle ona doðru döndüm, bir iki adým attým, zaten en fazla 6 metre olan odanýn dörtte ikisini kaplayan yataðýn ayak ucuna kadar gelmiþtim. Gözlerim, gözbebeklerine bakmamaya yeminli gibi davranýyordu, sanki ben suçluymuþum gibi. Gözlerimi yumdum, içim acý doldu bir an, aniden arkamý döndüm, bir adým daha atabildim, sýrtým ona dönüktü, her yerimi sancýlar kaplýyordu, sanki kulaðýma bir sancý girmiþçesine kafamý saða doðru eðdim. Diþlerimi gýcýrdatmaya baþlamýþtým. Kuduz bir köpekten farkým yoktu ve hiç bir þey düþünemiyordum. Gitmek ya da kalmak fikri yok olmuþtu beynimde; duyularým körelmiþ, her yaným uyuþmuþtu. Dizlerimin baðlarý çözülmek üzereydi, midem önce yanmaya baþladý, sonra kramplar girdi, patlayacak bir yanardað gibiydi. Bu sefer akmaya teþebbüs edecek her bir militan göz yaþý için ihtarsýz vur emri çýkmýþtý. Yargýsýz infaz edilecekti. Zaten göz yaþlarýmýn bu dondurucu soðukta eylem yapmaya niyetleri yoktu. Tüm vücudum hareketsizlikten uyuþmuþken sinirlerim önce diz kapaklarýmdan boþalmýþ, oradan bütün bedenime yayýlmýþtý, her yerim zangýr zangýr titriyordu. Kramplar giren midem her geçen saniyede patlamaya hazýrlanýyordu, birden dayanýlmaz bir bulantý hissettim.. Titreme nöbetim çeneme kadar gelmiþti, diþlerimin sesi tüm odayý esir almýþtý, önlenemez bir hareketlilik vardý tenimin her noktasýnda. Birden “Sana ihtiyacým var! Gitme ne olursun!” dedi. Tek kiþilik somyanýn ayakucu ile kapý arasýnda dokuduðum mekik, sonsuza kadar dönecek iki çarkýn arasýna bir kalas sokulmuþ gibi aniden durdu. Sýrtým hala ona dönüktü.
Gözlerimi açmýþ olmalýyým ki, buðulu da olsa bir þeyler görmeye baþladým. Yavaþ yavaþ düþünmeye çabaladým. On beþ dakika kadar daha ayakta durdum. Yapmamalýydým, dönmemeliydim yüzümü, bakmamalýydým gözlerine. Birden yaný baþýmdaki kýrmýzý sandalye dikkatimi çekti. Çalýþma masasýndan yarým metre kadar açýkta duruyordu. Dizlerimin baðý çözülüverdi birden, kendimi býraktým üzerine. Aðýrlýðýma zar zor dayanan sandalye büyük bir gýcýrtýyla esnedi. Ýstemsizce bacak bacak üzerine attým. O kadar gergindim ki, sað bacaðým diðer bacaðýmýn üzerinden Fatih'in gemileri gibi yavaþ yavaþ kaymaya baþladý. Ani bir hareketle paçamdan yakaladým. Sað dirseðimi kýrmýzý sandalyenin kolçaðýna dayayýp, yumruðumu sýktým. Çenemi yumruðuma dayayýp, uzun bir süre düþüncelere daldým. Karþýmda birþeyler söylüyordu belli belirsiz. Bedenim buradaydý, ama ben burada mýydým ? Anýlara dalmak istemiþtim, ama ne kötü, ne de iyi bir anýmýz aklýma gelmiyordu. Çenemi sýkýp duruyordum. Dudaklarýmýn sert bir ifade aldýðýný hissedebiliyordum. Kaþlarým çatýktý. Sinirliydim, takdir bekleyen bir öðrencinin karnesinde bir dersten kalmýþlýðý gibi. Koridorlar boþalmýþ, hesap soracak kimse kalmamýþtý kendisinden baþka. “Neden?!” diye haykýrýyordum, bu bir koðuþun çeyreði kadar odanýn boþluðuna sessizce. Sol elimin parmaklarý arasýndan paçamý býraktým yavaþça, kaydý ve yere düþtü sað bacaðým. Ardýndan boþtaki elimle alnýmý ovuþturmaya baþladým, çok geçmeden diðer elim de katýldý düþüncelerimle parmaklarýmýn, saçlarýmýn arasýndaki saklambaç oyununa. Parmaklarým arýyor, düþüncelerim kaçýyordu. Tam bu sýrada birden ayaða kalktým, önce ayak ucuna gittim, tek kiþilik somyanýn ardýndan saðýna geçtim, elektrikli radyatöre yaklaþtým, buz tutan ayak parmaklarýmý iyice yaklaþtýrdým. Tam o sýrada bir an boþ bulundum ve hýçkýrýklar akmaya baþladý gözlerimden, yanaklarýmý takip edip, odayý hiç boþalmayacakmýþ gibi doldurdu. Kendime hakim olamýyordum artýk. Göz yaþlarým da beni arkamdan vurdular, toplu bir isyan giriþimi ayaklanmaya dönmüþtü. Uzandýðý yerden doðrulmuþ olacak ki, elinin bildik sýcaklýðýný omzumda hissettim. Ardýndan ensemde ve saçlarýmýn arasýnda.. Aniden büyük bir güçle sarýldý bana. Uçurumun kenarýnda duran beni tutmaya çalýþýyordu, yukarý çekmek için bütün gücünü kullandý. Aþaðý baktýðýmda uçurumu görüyordum. Bir zamanlar yemyeþil olan bir daðýn griye dönen uçurumundan aþaðýda hiç bir þey gözükmüyordu. Sis vardý. Birden son bir hareketle ona sarýldým ben de. Dakikalarca aðladýk, sustuk, tekrar aðladýk.
Karanlýkta gözyaþlarýyla soruyordu:
- Yine mi terk ediyorsun beni?
- Evet, üzgünüm. Benim evim burasý.
Gururu incinmiþti,
- Yine geleceksin bana!
Ben umursamazca elbiselerimi çýkartmaya baþladýðýmda, anaç tavrýna geri dönerek;
- Ýyi düþün, dedi bana.
- Düþünerek geldim hep senin yanýna, býrak, bu sefer de düþünmek istemiyorum, dedim.
- Pekiyi, o halde ben gidiyorum, bir daha gelmek istersen yerimi biliyorsun.
- Biliyorum, dedim.
Gün doðuyordu yavaþ yavaþ. Sabah uyandýðýmýzda, yatak odasýnýn penceresinde kurumuþ bir gonca vardý.
- Bu kimin diye? sordu bana.
- Benim, ben almýþtým onu bu odadan son gittiðimde, evimi ararken.