Pia, Attila Ýlhan'ýn þiirinde bir meçhulün adýdýr.
Þair bir þehre geldiði vakit, Pia baþka bir þehre gider hep...
O yüzden "Ne olur, kim olduðunu bilsem Pia'nýn / ellerini bir tutsam, ölsem" der Ýlhan...
Üstada Mag'da "içindeki kadýnlar"ý soruyorlar; þöyle diyor:
"Belki de o kadýn aslýnda Pia.. O hiç olmayan kadýn... Aklýmda kalanlar, imkansýz aþklarýn kadýnlarý ...
Yaþanmýþ aþklar kalmýyor. Bitiriyorsunuz karþýlýklý ...
Hatýrlanan, askýda kalmýþ aþklar..."

Gülay Göktürk de Hürriyet'te Ayþe Arman'a "aþk"ý, "karþýndakini
tanýmamaktan, bilinmezlikten kaynaklanan bir duygu" diye tanýmlýyordu:
"Ayný evde yaþayýnca bilmeye, tanýmaya baþlýyorsun.Aþk da uçup gidiyor."

Ne garip deðil mi?
Kadýn ve erkek, Adem ile Havva'dan beridir hep o "yasak meyve"nin peþinde koþup durdular.
Kim bilir kaç kuþaktýr sabýrla, özlemle, ümitle, ölesiye,
birbirlerine kavuþacaklarý, bir yastýða baþ koyacaklarý günü beklediler.
"Aþk-ý Memnu", gözünü vuslata dikti asýrlarca...
Bu marazi tutku. þiirlerden, masallardan koca bir külliyat doðurdu.
Sonra...
Gün geldi; devir deðiþti. "Sevenleri ayýran zalimler" devrildi.
Eros, tutuksuz yargýlanmak üzere salýverildi.
Sevenler nihayet kavuþtular.
Ve buluþtuklarý anda aþk, uçarken bahar kokularý saçarak rengarenk parýldayan narin bir sabun köpüðü gibi sönüp daðýldý avuçlarýnda...
Anlaþýldý ki vuslat, aþkýn miladý deðil, celladýymýþ.

Yüzünü bile görmediði sevdalýsý için daðlar delen Ferhat, asrýmýzda nihayet vuslata erince Þirin'e dönüp bakmaz, internet baþýndan kalkmaz oldu.
Sevdalýsýný bir kez görebilmek uðruna yýllarca pencerede bekleyen Leyla, evleneli beri, Mecnun'u kafaya takmaz, merak edip cama çýkmaz oldu.
O zaman anlaþýldý ki, aþk gücünü kýstýrýlmýþlýðýndan alýyor, karþýlýksýzlýðýndan, naçarlýðýndan besleniyor.
Aþýklar yakýnlaþtýkça, aþk uzaklaþýyor.

Nazým "Sende ben uzaklýðý, sende ben imkansýzlýðý seviyorum" diye yazmýþtý sevdalýsýna... Çünkü Veysel'in deðindiði gibi, deryaya akan bir nehir,
aslýnda deryaya deðil, mütemadiyen ve hararetle ona doðru çaðlamaya tutkundu.
Cazip olan, maksut mahalden ziyade, seyahatti bizatihi.

Aþk bir tahayyüldür.
Ebediyen müptelasý olacaðýnýz bir serap...
Dokununca daðýlan bir kumdan kale...
Ben bu sýrra ilk kez Metin Erksan'ýn "Sevmek Zamaný"nda ermiþtim. Duvarda fotoðrafýný görüp vurulduðu kýzýn gerçeðiyle karþýlaþýnca dünyasý yýkýlan
Boyacý Halil, sonunda kendi tahayyülünün hakikatin sýradanlýðýyla aþýnmasýna izin vermemiþ, kýzý býrakýp sevdiði fotoðrafla göle açýlmýþtý.

Zor olan da budur zaten:
Aþký her daim kendinde yaþatabilmek...
Bu anlamda aþk tek kiþiliktir.
Bizim icadýmýzdýr. Meçhule adanmýþlýðýmýz...
gönüllü esaretimiz... bir muammanýn peþinde tarumar olmayý göze alýþýmýz...
Ýnsanoðlu birbirine varýp birbirini tükettiðinden beridir, ancak kafasýndaki hayale tutunarak mutlu olabiliyor; her gördüðünde o hayali arýyor, her sevdiðini o hayal sanýyor; her hayal kýrýklýðýnýn kahredici keyfinden melankolik bir haz alýyor.
Ve yeniden Mecnun'a dönüyor.
Bugün "aþk devri"nden kalma bir sihirli lambayý umarsýzca ovalayýp duruyorsak o yüzdendir...

Belki Pia ansýzýn çýkýp gelir diye...

-=-
Can DÜNDAR