Yine ayný noktadayým sanki... Yaþamla baþa çýkamadýðýmý düþündüðüm anlarda hep baþka bir yaþamda olmayý arzuluyorum. Biliyorum, bu bir korkaklýk! Ama böyle olsun istiyorum iþte.

Mücadeleden yýldým artýk! Kimselerin fark etmediði ve fark etmek istemediði zavallý mücadelem.

Yaþam üstüme üstüme geldiðinde, yerime bir kopyamý býrakýp, kaçasým geliyor. Evet , resmen kaçmak istiyorum. Herþeyi özleyene kadar kalmak istiyorum tamamen yabancý insanlarýn olduðu bir yerlerde. Kimse beni tanýmasýn. "Neyin var?" diye sormasýn...

Ve nedense hep böyle zamanlarda geliyor aklýma yarým býraktýðým, ertelediðim, iptal ettiðim düþlerim. Bir arkadaþýn "yaþamýmý sevmediðim" hakkýndaki iddiasý doðru. Þu anlarda gerçekten yaþamýmý sevmiyorum.

Eðer yarým býraktýklarýmý sonlandýrabilseydim ne olurdu? Nasýl bir yaþamým olurdu? diye düþünmekten kendimi alamýyorum. Bazen baþa çýkamýyorum yaþamla ya! Sabrým tükeniyor sanki çarelerin tükendiði gibi. Tam mücadelem sonlanýyor diye düþünürken bir anda baþladýðým noktada buluyorum kendimi. Bu anlarda çevremde olup bitenler hiç ilgilendirmiyor beni sanki. Komþu ülkedeki savaþ bile beni ilgilendirmiyor. Kendi yaþam savaþým daha önemliymiþ gibi geliyor.

Neden sanki yaþamýn diðer yüzlerini göremiyoruz? Hep bu böyle mi olacak? Halbuki ben 80 yaþýma geldiðimde mutlu bir insan olmak istiyorum. Mutlu, neþeli öyküler anlatan, yaþamla baþa çýkabilmiþ, aldýðý dersleri sevdiklerine aktarabilen mutlu bir insan.

Herkes beni ayný anda unutsun istiyorum mesela. Ve ben sonsuz bir özgürlükle hareket edeyim. Kendimi sahilde bulayým. Ayaklarýmý dalgalarýn taþýdýðý kumlar gýdýklarken ben ufka bakýp öylece kalayým. Derin derin aldýðým nefesler özlediðim birinin kokusunu getirsin beraberinde mesela. Gözlerimi kapatayým. Açtýðýmda özlediðim biri yanýmda olsa. Müþfik bakýþlarýný hissetsem üzerimde. "Herþey yoluna girecek, üzülme artýk!" diyen sesini duysam kulaklarýma inanamayarak. An uzasa... Sonu gelmese...

Hep böyle zamanlarda mý gelir eski duygularý insanýn aklýna acaba? Giden böyle zamanlarda mý anýmsanýr? Gitmeseydi nasýl bir yaþamýmýz olurdu diye niçin düþünülür ki? Neden elindekilerin deðerini bilemezsin? Neden baþka hayaller kuþatýr seni gerçekler varken? Neden elini tutan eli sýmsýký tutmazsýn, tutamazsýn? Neden yetmez verilen sevgi? Ne istenir, senin mutluluðun için çabalayan insandan? Ne istersin de alamazsýn acaba? Niye sadece yaþamýn ilk yarýsýný paylaþýrsýn? Ya paylaþýlmayan ikinci yarýsý ne olacak? Neden istemediðin anlarda bu sorularýn yanýtlarýný düþünür bulursun kendini? Peki, yanýt bulabilir misin?

Bazen hayaller gerçek olsaydý diyorum. Yaþadýðýmýz kötü anýlar da sadece uyandýðýmýzda unuttuðumuz kabuslar olsaydý. Problemlerin çözümleri kolay bulunabilseydi. Çocukluðumuzdaki gibi sorumsuz gülebilseydik yaþama. Var olan mutsuzluðun, çözümsüzlüðün sebebi çocukluktaki mutluluk mu acaba? Çocukluðunu mutlu yaþayanlar hep o mutluluðumu özlerler acaba? Yoksa yaþamayý mý beceremiyoruz? Ah þu yanýtlarýný kimsenin tam bilemediði sorular...

Birgün çözeceðim yaþam denilen bilmeceyi... Ve yanýtlarýný daðýtacaðým
herkese. Ruhum huzuru bulacak ve býrakmayacak...

20-07-2003