Uzaklarda bir yerlerde, bir özlediðin varsa buruk bir mutluluk yaþarsýn kimselerin bilmediði zamanlarda. Her aklýna geliþinde ya da aklýndan hiç çýkmayýþýnda gülümsersin. Yarým ve hüzünlü bir gülümsemenin sýcaklýðý yayýlýr yüzünün kývrýmlarýna.

“Özlediðim...! ” diye haykýrýrsýn rüzgarlara verip sesini. Duyar da belki yüzünü sana çevirir diye. Nafile olduðunu bilsen de sesini rüzgara emanet edip usanmadan seslenirsin. “Özlediðim...!”

Özlediðin senin özlediðin kadar seni özlemeyebilir. Sen gibi zaten hiç özlememiþtir, sen gibi sevmediði gibi, sen gibi sevemeyeceði gibi. Zamanýn bir yerine takýlmýþtýr o. Geçememiþtir. Geçemez de...Geçse sen gibi özler mi seni? Sanmýyorum deðil, hiçbir zaman!

Özlediðin seni görmez, duymaz, önemsemez, sen gibi... Halbuki gözünün önündesindir. Kulaðýnýn dibindesindir. Deðerimsin dediði yerdesindir ama sen gibi önemsemez seni. Ýstemezsin de zaten sen gibi önemsemesini. Ama sen baþka önemsersin özlediðini...

“Özlediðim...!”

Bir noktadan sonra hâlâ acýtýyordur ama kanatmasý durur özleminin. Özlediðini özler durursun yýlmadan, usanmadan, sevginle. Yanýndayken, seni görmezken özlersin hâlâ. Misyonun budur belki de. Özlemek...

Özlediðini düþünür, iç geçirirsin. Senden uzaklýðý hiç aklýndan çýkmaz, uzaklýðý ile ters orantýda yakýnlýðýyla. Dalar gider gözlerin uzaklarýnýn karanlýðýna. Gözlerinin daldýðý karanlýkta sevgini görürsün. Gülümsersin þaþkýn aynadaki yüzüne, karanlýklarýna, yalnýzlýðýna. Gülümsersin, hüzünlü bir sýcaklýkla. Yalnýzlýðýna gülümsersin usanmadan. Bir yalnýzýn özlemi ile daha da büyür yalnýzlýðýn. Kocaman bir dað olur, geçit vermeyen.

Uzattýðýn elini tutmuþtur özlediðin ama baþka biri sanarak. Týpký senin bir zamanlar bir baþka eli, o elin sahibinin farkýna varmadan tuttuðun gibi. Biraz aþka benzer sanki özlemin! Özlediðin, farkýnda olmasa da - olamasa da- , kimi zaman yakýcý, kimi zaman durgun, kimi zaman umursamaz, kimi zaman dayanýlmaz, kimi zaman acýtýcý, kimi zaman sessiz, kimi zaman þiddetli, kimi zaman mutluluk verici olabilir özlemin. Aþk gibi... Bilemiyorum belki de aþk gibi...

Hep olmaný isterken özlediðin, sürekli de gitme çabasýndadýr. Özlememen için, belki daha az özlemen için, belki o da seni özlediði için. Özlemi bu kadar içinden, bu kadar yoðun yaþarken býrakamazsýn ki tuttuðun eli, sen ne sanarsan san ya da o ne söylerse söylesin.

“Merhaba” dediðin özlediðine “güle güle” diyemezsin! Yokluðunu bilemesen de özlediðinin bildiðin bir þey vardýr. Özlediðinin yokluðu varlýðýndan daha acýtýcý, daha dayanýlmazdýr. Çaresiz kabullenip isyanýný, özlediðine seslenmeye devam edersin... “Özlediðim...!”

“Özlediðim... Sevgimlesin...!”