Kimi zaman umarsýz çýðlýklar doluþur yüreðime. Kanatýrcasýna çýkmaya çalýþýrlar. Susarlar; haykýrýrlar; bir kasýrga misali sarýp yaðmalarlar.
Anlamsýz acýlar yüklenir sýrtýma. Düþmanýnýn kim olduðunu bilmeden savaþan bir asker gibi kýlýcýmý bir saða, bir sola sallarým. Yüzümden damlayan terler birer gözyaþý olup akar tenime. Acýmýn üstüne düþer tuzlar, tenim acýr.
Kor alevler kasýrgayla birleþip sarar ruhumu, sardýkça daha bir süratle sarsar. Düþen, ruhumun gözyaþlarý mý, yoksa ruhum mu? Kaybolan acýlarým mý, ben miyim? Belleðimde gezinen alevler düþünme yetimi de yakýp küle çevirir.
Bardaðýn dolup taþtýðý anlar mý o zamanlar, yoksa bir ruhun yitiriliþi mi?..
Birikenler isyan edercesine çýkmak isterler yüreðimden. Birikenlerden mi kurtulmak isterim, kendimden mi, bilemem. Benden soyunup yeni bir ben olmak isterim belki. Kimbilir, belki dünyanýn kiriyle kirlendiði için yýkanýp temizlenmek ister yüreðim.
Umarsýz çýðlýklar kanatýrcasýna çýkmak isterler yüreðimden. Ýþte o zaman kabuk deðiþtirir gibi çýkarýp atmak isterim yüreðimdeki kirlerle paslarý. Her acý bir ateþ damlasý düþürür, her birikmiþ gerçek bir diken gibi batar ruhuma. Ruhum acýr.
Ýþte hep böyle zamanlarda, her bardak taþýmýnda yaþarým umudu, umutsuzluk kadar. Kasýrgayý yaþayýp, ölen yüzlerce gözyaþýnýn ardýndan oturup kalýrým yorgun, yýlgýn ama kurtulmuþ kirlilerden. Ve hayat yine damla damla býrakmaya baþlar kirlerini. Ta ki, bir sonraki kasýrgaya kadar.
Hayat dolup boþalan bardaklarla geçip gider. Kýrýlan bardaklarý çöpe atýp unutmaya çalýþýrým. Hep böyle zamanlarda yelken açarým umuda; ruhumun derisini deðiþtirip yeni bir bardak alýrým köþedeki marketten, kýrýklarýmdan ve dolu bardaðýmdan kurtulmanýn, yeni bir güne baþlamanýn buruk huzurunu yaþarým.
En karanlýk an, güneþin doðacaðý andýr. Ve zaman, atýna binip yoluna devam ederken, atýnýn kuyruðuna takýlmýþ yeni günü de taþýr süratle. Bardaklar dolar, boþalýr, kýrýklar atýlýr. Zaman, hayalet atla yeni günler ve karanlýklar taþýr.
Ve düþman sanki hep zaman olur. Düþman, bir parça zaman olsa da, aynadaki surettir bir parça, bir parça anne, bir parça arkadaþ, bir parça sevgili ve bir parça da çatýk suratlý yabancýlar olur. Ve parçalar, damlalara, damlalar göllere dönüþür, göller baradaðýn içine doluþur, sýðmaz olur; þiir diye taþar sonunda. Bardak kýrýksa küçük yanmalar hissedilir önce, kýrýk arttýkça da büyük ýstýraplar duyulur ve ruh yeni, boþ bir bardak satýn alýr köþe baþýnda gördüðü ilk marketten.
Son bardaðýmýn, zaman atýnýn kuyruðuna ne zaman çarpýp kýrýlacaðýný bilmemenin huzuru, dolabýmýn son boþ yerinin ne zaman dolacaðýný bilmemenin rahatlýðýyla, hiç sonu gelmeyecekmiþ duygusuyla yaldýzlý bardaklarýn peþine düþerim.
Güneþ, en karanlýk anýn ardýndan her defasýnda yeniden doðar. Hayat bardaðý dolana, zaman bardaðý kýrýlana ve bir masal daha bitene kadar...