Kalabalýðýn içindeki yalnýzlýklar....bana bir papatya
tarlasýný hatýrlattý...milyonlarcanýn içindeki bir
papatyayý...sevgi terazisi papatyalar...
benim de yüreðim papatyalara yaslanacak kadar
narin...ama bir o kadar dayanýklý....papatyalarý
bilirsiniz, tüm o nazik zerafetinden beklenmeyecek bir
güç ve inatla, en olmadýk yabani çayýrlarda yetiþir,
her þeye raðmen o incecik güzelliðiyle meydan okur
otlarýnýn arasýndan....umudun da sembolüdür
papatya benim için ayný zamanda...dikkat ettiniz mi gece
kapanýp uyuduklarýna, sabah güneþiyle tekrar
kanatlarýný açtýklarýna...her yeni güne...yeni bir
heyecanla ve ilk kez güneþi görürmüþçesine....bunu da
seviyorum papatyada...bitmeyen azim....
siz hangi çiçeksiniz? hangi bestesiniz? hangi
gönüllerde söylendiniz? kimi arar kimi sorarsýnýz? siz
ne renksiniz? bitmeyen sevdanýzý hangi acýlarla
beslediniz? eksilerden, artýlardan, kalan nedir
yaþamda? çizdiðin çizginin üstünde, attýðýn adýmýn
ilerisinde? kuþun kanadý uçarken düþsede, kuþ bir yere
konar... tüy bir yere... sizin tüyleriniz þimdi
nerede? ruhunuz hangi kuþun kanatlarýnda takýlý kaldý,
allý pullu bir uçurtma gibi, kuyruðuna kimin saçlarýný
baðladýnýz acaba? hangi gözlere, hangi þiirleri
yazdýnýz? yazdýnýz mý?