Dün gece benimleydin...sen bilmezsin...ama belki
yüreðin hissetmiþtir...tenin ürpermiþtir...
sen bilmezsin, yataðýmdaki adamýn yanýndan gizlice
sana kaçtýðýmý...bir dað evinde buluþtuðumuzu
yalýnayak, sýrýlsýklam, çýrýlçýplak...ellerini
ellerime koyarak kendime dokunduðumu... dokunduðun
yerlerde senden yanýk izleri olduðunu bilmediðin
gibi..ýssýz karanlýðýn içinde iki dudaðýn nefesiydi
tek yankýlanan...halbuki biz üç kiþiydik... sen, ben
ve þeytan....
"neden vazgeçemiyorum senden?" demiþtin, "ne buluyorum
sende, bu kadar tanýdýk, bu kadar benden, bu kadar
tadý ayný kalan?"
"Ruhundan bir damla taþýyorum", demiþtim, "beni sana
baðlayan"...
Ne güzel, seni bu kadar hissetmek yine, yeniden ve
hala...
tarçýn kokmuyorum artýk....belki biraz yaðmur, biraz
þiir, biraz masal...
neler yaptýðýmý sorma...
beni gurbette bir gezgin farzet...bir
kaþif...mektuplarý hep geç kalan...
zaman zaman köle tüccarlarýna esir düþen...zaman zaman
kimsesiz çocuklara analýk yapan....
kaðýt kalem yoldaþým, erzaðým, silahým...ve heybemdeki
hikayeler bana kar kalan...