Oturak, Konya ve çevresinde, sadece erkeklerin katýlabildiði, müziðin merkezî bir konuma sahip olduðu bir sohbet ortamý. Bu sohbet, geçmiþten günümüze yaklaþýldýkça daha çok kültürel bir toplantý halini almýþtýr. Mesai bittikten sonra, deðiþik iþ kolunda çalýþan, ama müzik zevki ortak insanlar, bahçe duvarlarýnýn çevrelediði bir evde, kimseyi rahatsýz etmeden toplanýr ve müzik icra eder/ dinlerler. Oturak kavramý, halk türküsü ile adeta özdeþleþmiþtir, çünkü toplantýda çoðunlukla türkü çalýnýr ve söylenir. Konya oturaklarýnda türkü repertuarýnýn belirli bir sýrasý vardýr; bu hem çalan/söyleyen, hem de katýlanlar için bilinmesi gereken kurallardan biridir.
   M. Tahir Sakman, kitabýnda, toplum içinde çoðunlukla tabu olarak görülen bu oturak geleneðinin, gerçek yönlerini ortaya koymaya çalýþýyor. Onu bu kitabý yazmaya sevk eden yalnýzca Konya türkülerinin en ünlü kaynak kiþisi olan Mazhar Sakman (TRT repertuarlarýndaki bir çok Konya türküsünün kaynak kiþisi ve mahalli bir sanatçý olarak ün yapan Mazhar Sakman, M. Tahir Sakman’ýn babasýdýr) ve arkadaþlarýnýn yanýnda yaþadýðý tecrübeler ve notlarýnýn kaybolmasý endiþesi deðil, ayný zamanda bu alanda güvenilir bir kaynak kitabýn olmamasý hususudur.
   M. Tahir Sakman, babasýnýn hayatta olduðu dönemlerde bizzat katýlarak gözlediði oturak akþamlarýnda topladýðý malzemeyi, diðer oturak katýlýmcýlarýndan elde ettiði ek bilgilerle okura aktarmayý amaçlamýþ. Bu kitapta, ayrýca 1999’da yayýmladýðý Konyalý Mazhar Sakman’dan Türküler (Konya Ýl Kültür Müdürlüðü Yayýnlarý) kitabýnda kullanamadýðý malzemeyi de deðerlendirmiþtir.
Son yýllarda basýn-yayýn araçlarýnýn etkisiyle sosyal yaþamda büyük deðiþiklikler oldu. Ýnsanlar arasý iliþkilerin azalmasý bir yana, eðlence/ sohbet biçimleri de deðiþti. Dolayýsýyla Oturak alemi gibi gelenekler de geriledi ve unutulmaya yüz tuttu. Apartman yaþamý, müzikli toplantýlara uygun bir ortam saðlayamamaktadýr. Günümüzdeki haliyle gerçekten bir kültür, hatta kimlik ortamý olan oturak geleneðini benimseyen, büyük bir hoþnutlukla katýlmak, müzik icra etmek/dinlemek isteyenlerin sayýsý çok olmasýna ve katýlým için oturak adabý gibi yazýlý olmayan katý sayýlabilecek kurallarýn geçerliliðine karþýn, bu geleneðe uymayan bazý eðlencelere de oturak denildiði ve buralarda alkol alýnýp, dansöz oynatýldýðý vb. sebeplerle, kamu oyunda yanlýþ bir imaj ve önyargýlar oluþmuþtur. Yazarýn amaçlarýndan biri de, iþte bu yanlýþý düzeltmek isteði.
   Konya’nýn köklü halk müzik geleneði, gerçekten oturak akþamlarýnda saðlam bir þekilde ifadesini bulmuþtur, yazara göre. Bugün Konya’da birkaç barana (= hanende ve sazendelerden oluþan topluluk) grubu vardýr; bunlar usta-çýrak iliþkisini devam ettirmekte, bu þekilde Konya türkülerini ve tavrýný yeni kuþaða aktarmaya, kültürel geleneði yaþatmaya çalýþmaktadýrlar. Genç müzisyenler (= sazende ve hanendeler), bu oturak akþamlarýnda ustalardan, söyleyiþ ve çalýþ tavýrlarýný öðrenme/ düzeltme olanaðýný bulabiliyorlar. Bu anlamda M. Tahir Sakman, oturak geleneðinin kültürel olduðu kadar, tarihi ve halk bilimsel önemini göstermeye de çalýþmaktadýr.
Kitabýn önemi ayrýca, yazarýn temsil yeteneði olan bir halk müziði sanatçýsýnýn oðlu olarak, bu geleneði bizzat yaþamýþ ve böylece otantik bir kaynak kiþi olmasýnda yatmaktadýr. O bu özelliðinin farkýnda ve üstüne düþeni yerine getirmekten geri durmuyor. Ona minnet borçluyuz.
   *) Sakman, Mehmet Tahir: Dünden Bugüne Konya Oturaklarý, Milenyum Yayýnlarý, Yayýn No: 11, Halk Kültürü Dizisi: 1, Ýstanbul 2001: