Düþmüþlüðümün farkýndadýr þehir
üþümüþlüðümün.
Sönen güneþleri zerk edip damarlarýma,
gözlerimi ateþlendiriyor...
Yine ayný aðrýyý býrakýyor ruhuma.

Bacalar tütüyor belli ki sýcak odalar
Umutla açýlmak da belki her adým
Kýþ yalnýz kendini soðutmakta.
Bense bir volkanýn aðzýndayým,
ayýn karanlýðýna kazýnmýþ adým.

Bahar olsaydý, takýlýr kalýrdým,
kadýn saçlarý gibi dallarýný eðen söðütlere.
Yaslanýp serin gövdesine,
yaþamý düþlerdim,
seni düþlerdim belki,
hüznü saðýltan,
bir çocuk eli deðerdi ellerime.
Ýnadý görür, durulurdum biraz,
fakir satýcýlarýn gözlerinde.

Yollar hýrpalanýyor kýþla birlikte,
karla birlikte þehir yaðýyor üstümüze.
Ve gizlenemiyorum,
tenimi kavuran ayazdan,
ne kaldý yýllardan bana,
ne kaldý geçtiðimiz o yazdan.
Gece kurtlar iniyormuþ þehre.
Yaþayabilmek için ölüme yaklaþmak...
Çaresiz, kapanlara aldýrmadan,
aldýrmadan daðlardaki
onurlu süzülüþlere.
Bir eczamýdýr bu zehirden?
Ayaklarým kanýyor,
ayrýlýyorum þehirden.

Belki ayaklanan ve çýrpýnan,
belki yaþayabilmekten öte,
kuru bir yapraktýr ruhum.
Mevsimlere gizlenen,
sevdalarda savrulan...

Þimdi bir yaðma yeri,
destursuz girdiðim bahçe.
Rüzgar düþtü dallarýma,
kiraz aðaçlarý devrildi.
Kurumuþ güller kaldý ellerimde,
sen diye ömrüm girdiðim o yazdan.