Þerife, sen bir fahiþesin. Mapus damlarýna düþmüþsün, af çýkmasaydý ömrünü burada dolduracaktýn. Bir ýrz düþmanýný öldürmeye teþebbüsten ceza yemiþsin. Kaç sene yatacaksýn, ne zaman çýkacaksýn? Bilmiyordun. Unutmuþsun. Belki de unutmak iþine geliyordu ve geçmiþe ait olaylarý sana acý vereceði için hatýrlamak istemiyordun.
     Evet, senin adýn Þerife, ama müþterilerin sana Dilsiz Fahiþe diyorlar. Gerçek adýný bilen o kadar az ki! Bazen sen bile biri adýný sorduðu zaman “Dilsiz Fahiþe” cevabýný veriyorsun. Müþterilerle neredeyse hiç konuþmuyorsun; ya da sadece birkaç kelime...
     Baban, sana annesinin adýný vermiþ. Bu yüzden annenle aralarý bozulmuþ. Çünkü annen kaynanasýný hiç sevmiyor hatta ondan nefret ediyormuþ. Sana karþý oldukça soðuk, lakayt davranmasýnýn altýnda yatan neden de buydu. Bir kerecik olsun sana sarýlýp, kucaklayýp öpmemiþti, baþýný okþamamýþtý. Evet evet, neden iþte buydu! Anneler çocuklarýný sahiplenirmiþ, tabii senin annen hariç. O seni yýlgýn, korkak, itilmiþ bir çocuk haline getirdi. Bir kere olsun seni baðrýna bassaydý ya! Basmadý, içinden gelmedi...
     Annenin aksine baban seni çok severdi. Ýþe gitmeden mutlaka seni uyurken biraz seyreder, sarý bukleli saçlarýna bir öpücük kondururdu. Akþam iþten dönerken evin alýþveriþini yapar ve her defasýnda sana bir goflet, bir çikolata ya da bir oyuncak getirirdi. Ýlkokula baþladýðýnda da masal kitaplarý ve çeþit çeþit boya.
     Baban eve her gün baþka bir araba ile gelirdi. Kendi arabasý yoktu ama o bir oto tamircisiydi ve iþinde oldukça baþarýlýydý, müþterisi öyle çoktu ki iþten baþýný kaþýyacak zaman bulamýyordu. Ýyi para kazanýrdý. Her hafta annene para verirdi, o da bu paranýn bir kýsmýný kendine harcar bir kýsmýný da biriktirirdi. Kollarý bilezik doluydu.
     Þimdi kendini dipsiz bir kuyunun içinde hissediyorsun, çýkmak çok zor geliyor sana; ama zaten sen de bunun için herhangi bir çaba göstermiyorsun. Belki de böylesi daha iyidir senin için! “Hayýr, bunun iyi bir tarafý yok!” diye isyan ediyorsun, lakin iþkence yapýlan bir zavallý kadar çýkýyor attýðýn isyan çýðlýðý. Duyan var mý? Yok, tabii senden baþka. Aslýnda iþkence yapan da yapýlan da sensin. Buz gibi suratýndan, itelenmiþ bir hayatýn olduðunu seni hiç tanýmayan, ilk defa görmüþ biri bile kolayca çýkarabilir. Oysa sen, bu utanýlasý durumunu saklamak için az çaba harcamadýn; en azýndan görünmez olmaya çalýþtýn, insanlardan uzaklaþtýn, çok zorunlu olmadýkça hiç kimse ile bir sosyal iliþkiye girmedin. Mecburiyetlerden hoþlanmýyorsun, kaçýþýn belki de ondandýr. Yoksa kiþi sebepsiz yere neden kendini bir tutsak gibi dört duvar arasýna kapatsýn?
     Dinginliði özlüyorsun, oysa rahat ve huzur içinde hiç yaþamadýn ki. Tatmadýðýn, bilmediðin bir þeye karþý nasýl özlem duyabiliyorsun? Bozguna uðramýþ bir ordu gibi hep keþmekeþ içindeydin. Belki arada sýrada çok kýsa sürelerle dinginliðe ulaþmýþsýndýr. Ama hayýr, yok öyle bir an, bu konuda söylenenler hep yalan, en iyimser ifadeyle avutucu sözler.
     Hayata kýzgýnsýn, beklediklerini sana vermediði için. Gerçekten de öyle mi? Ne bekliyordun ne aldýn? Say haydi! Sayamýyorsun. Hayatýn sana verdikleri mi vermedikleri mi daha fazla?
     Kiþiliðine indirilmiþ bir balyoz seni paramparça ediyor. Balyozu indiren kim? O, bu, þu! Hayat, evet hayatýn ta kendisi. Bunalým içindesin, kuru bir ýrmaðýn suya duyduðu hasret gibi huzura hasretsin. Bekliyorsun bir yerlerden seni rahatlatacak öneri ya da bir yol gösterilmesini. Kimse seninle ilgilenmiyor ki öneride bulunsun veya bir yol göstersin. Sen kimin umurundasýn?
     Düþlerin karabasan dolu, bunun böyle olmasýný anlayabilyorsun da uyumadýðýn zamanlarýnýn da düþlerinden bir farký olmamasýna bir anlam veremiyorsun. Gündüzün geceden, uyanýklýðýn uykudan, gerçeðin hayalden bir farký olmasý gerekmiyor mu? Tabii aydýnlýðýn karanlýktan... Öyleyse hep aydýnlýk olsun, neden hep karanlýk oluyor?
(Devam edecek...)