SÖNMEYEN BÝR IÞIK YAKALIM
Bizler neden günden güne sönmekte olan umut ýþýðýnýn canlanýp yeniden kalpleri aydýnlatmasý için uðraþlara girmiyoruz? Evet deðerli okurlarým, günden güne sönmeye devam ediyor yüreklerimizi aydýnlatan umut ýþýðý. Ve bizler bu ýþýðýn aydýnlanmasýna ,yeniden yüreklerimizi eski canlýlýðýna kavuþturmasýna yardýmcý olmuyoruz.
Neden bize verilen umudun yok olup bitmesine engel olmak için, elimizden her ne geliyorsa onu yapmanýn uðraþý içine girmekten çekiniyoruz?Bir nevi hayatýmýzý mahvetmek için her gün daha da ýsrarcý oluyoruz. Bu ýsrarcýlýða neden olan þeylerin araþtýrýlmasý için uðraþlara girmeyi adeta yersiz buluyoruz. Düþmüþüz bir galesizliðe, içinde adeta erimenin gayretine giriyoruz. Halbuki bunlarýn tersini yapsak, kalplerimizdeki canlýlýða sebep olan umut ýþýðýný söndürmenin çabasýna girmek yerine canlandýrmak için etrafýmýzdaki insanlarýn teþvikini saðlasak, bu kendimiz için yaptýðýmýz hatta yapacaðýmýz en büyük iyilik olurdu. Kalplerimizi umutsuzluðun eline býrakýp, içindeki canlýlýklarý yok edip, sonlandýrmasýna seyirci kalmaksa tarifi mümkün olmayan bir acýnýn baþlangýcý olmaktýr. Daha büyük olan acý ise büyük bir vebal altýnda kalarak yok olmaktýr. Bizler içimizdeki umudun körelmesi hatta yok olup bitmesi için deðil, aksine körleþen kalplerin gözlerini açmanýn uðraþýný vermenin yolunda yürümenin daha doðru olduðu kanaatine varmalýyýz. Bu doðruya kendimizi inandýramazsak kalpleri körlük yolunun sonuna en büyük adýmla bizler yaklaþtýrmýþ oluruz. Bizim yapmamýz gereken en önemli þey ,umutsuzluðun yönünü deðiþtirmesi için ilk önce kalpleri sahte olan duygulardan kurtarmaktýr. Bu büyük operasyonun baþarýya ulaþabilmesi için baþta ihtiyacýmýz olan inançtýr. Ýnancýmýz zayýf olursa baþarmak þöyle dursun, yolun sonunda hüsrana uðramak vardýr.Gayemiz hüsrana uðramadan, inancýmýzýn büyük gücüne dayanarak kalp körlüðünün umutsuzluðun karþýsýnda büyük bir zafer kazanarak muzaffer olmaktýr. Bize düþen görevleri bir tamam yaparsak, kalplerde sönmekte olan umut ýþýðý yerini parlamaya býrakýr. Yukarýda da bahsetmiþ olduðum üzere kalplerimizi köklü bir inançla doldurup ,insanlarý kalp körlüðünün ve umutsuzluðun elinden almak ilk görevimizdir. Sonraki görevimiz,vazgeçmek adlý karanlýk yolun kapýsýna kilit vurmaktýr. Karanlýðýn içinde bocalayan yürekleri de durmaksýzýn aydýnlýða çýkarmaktýr. Ýnsanlýðýn kalbine saplanan umutsuzluk adlý oku söküp atmak ,karamsarlýðýn kucaðýndan almaktýr. Üzerimize düþen ve insanlýða bir borç bilip yapmamýz lazým gelen görevlerimiz bunlarla sýnýrlý deðil elbette. Umutla umutsuzluk arasýndaki kalýn duvarýn yýkýlmasýný saðlayarak insanlarý umutla tanýþtýrmak, hayatýmýzdaki güzellikleri önünde sürükleyerek alýp götüren umutsuzluk selinin önüne bir set çekip onu akmamak üzere durdurmak vesaire. Bizler bu baþarýya ulaþýr ,insanlýðý umutsuzluðun elinden alma zaferini kazanmaya nail olursak, o zaman hayatýmýzýn en önemli savaþýndan galip ayrýlmýþýz demektir.
Üzerimize düþen görevlerimizi her daim idrak edelim, umutsuzluðun elinden gücünü alýp bizleri yok etmesine izin vermeyelim. Umutsuzluk bizleri deðil, biz onu yenerek zaferimizi ilan edelim. Umut ýþýðýnýn hiç sönmemek üzere parlayarak kalpleri aydýnlatmasý için uðraþlarýmýzý bitirmeyelim. Bizleri yaratan yüce rabbimiz kerim olan Allah’tan hiçbir zaman umudumuzu kesmeyelim. Þunu demekten de geri býrakmayalým kendimizi, her þerde bir hayýr, her hayýrda da bir þer vardýr. Her anýmýzý hayýrlýsýný dilemekle geçirelim.
Kalplerdeki körlüðün yok olup sonlanmasýnda da büyük çabalar göstermekten hiçbir zaman vazgeçmeyelim. Kör kalplerde de sönmeyen bir ýþýðýn parladýðýna kanaat getirelim.
Bizler kalplerin bir ömür aydýnlanmasý, karanlýðýn içine sürüklenmemesi, umut ýþýðýndan mahrum kalmamasý için uðraþlara girmekten ne pahasýna olursa olsun çekinmeyelim.
Kalplerde körlüðün ebedi kalmasýna müsaade etmeyelim.
Her zaman kalp gözünün açýklýðýnýn beden gözü açýklýðý yanýndaki önemine deðinelim.