Duygu için TDK tanýmlarýndan biri: " Belirli nesne, olay veya bireylerin insanýn iç dünyasýnda uyandýrdýðý izlenim".

Ya gerçek hayat? Rezalet. Bu benim fikrim.  Eti, kaný, aksiyonu, rutini olan dünya bir rezalet ve tek kelimeyle sahte.  Ýnsaný kusturacak kadar iðrenç , þaþýrtacak kadar inanýlmaz, nefret ettirecek kadar intihara eðimlidir  gerçek hayat.  Gerçekliði, elle tutulur, sonuçlarýna katlanmak zorunda kalýnýr olmasý yüzünden.  Ýki dünyanýn arafýnda yaþamak zorunda býrakýlmýþ insan. Seçimleriyle, kaderiyle yüzleþtiði tam tamýna iki dünya.  Paradoks þu ki, onlardan birini seçme özgürlüðüne sahip olup olmadýðý ve ikisini de yaþamak zorunda kalýp kalmadýðý.
Hepimizin kaderi belirlenmiþ. Elbette kendi seçimlerimizi yaptýktan sonra. Bir bilgisayar oyunu içerisinde olmaya benzer ve gittikçe öyle olduðu kanýsýna varmaktayým. Öyle böyle oyundayýz; satranç tahtasýndaki piyonlar, dama taþlarý misali. Ýddia edildiði gibi farklýyýz,evet; yükümüz, bilgi ve duygu  birikimimiz, suretimiz, genetiðimiz bilindiði gibi farklý.  Bir bakýma da birbirimize benzeriz, çok fazla ve bu benzerlik deðil midir ki  bizi toplum yapan?!..

Etrafýnýza bir bakýn, lakin duygu dünyanýzýn penceresinden.  Zordur  bunu yapmak; öncelikle aklýnýz bir sürü barikat diker.  Çözülmesi size kalmýþ bir handikap.  Yüreðin cesareti ile aþýlabildiði tüyosunu verdim gitti.  Farz-ý-misal baþardýnýz; hayalkýrýklýðý istasyonuna hoþ geldiniz. Elbette hayal kýrýlmaz, umut bitmez (ki bu laflarýn tümü motivasyon mottosu diye kullanýlýr olmuþ be kardeþim) de,   yaþam enerjinizi vampir gibi emmekte olan diðer dünya gerçeði ile yüzyüze gelirsiniz. Bu kadar basit.  Geriye ne kalýr? Ya iki dünyanýn ortasýnda kalmak ya da birini seçmek. Böyle görünür, hiç de öyle deðil.
Bu bir deneyim gibi görünse de,  kader olur.  Ferah bir gerçek var: bir kez yüreðin frekansýna baðlanan bir daha o dalgadan düþmez. Ne güzel!

Sahte, içten pazarlýklý iliþkiler, hayatýn çirkinliði.   Maddeci olmayý, hýrsý baþarý olarak kabul edilen bir hayatýn içinde yer almak acýnasý olmalý. Sürekli kýyaslama içinde, kaybetme korkusuyla yaþamak korkunç olmalý. Manevi yetersizliði maddi güçle gölgelemek zavallýlýðýn son eþiði. Deðer mi? Nefesin kefareti sahtekarlýk olabilir mi?  Yazýk.  Baþarý dediðin nedir kardeþim? Karþýndakini dolandýrmak, aptal yerine koymak mý? Sahip olduklarýnýn gücüyle bu güce sahip olmayanlarý ezmek mi?  Küçümsemek, kýyaslamak, fesatlýk; farkýnda deðil misin, insan vasfýný, inancýný, yüreðini kaybettirenlerin bunlar olduðu farkýnda deðil misin?  Yoksa, umurunda deðil mi , demeliyim...
Tamam, öyle olsun. Ne istersen, nasýl seçersen yaþa.  Fakat. Benim seçimime laf üretmeden,  burun kývýrmadan önce dön bir de kendine bak. Yargýlamadan önce dur, düþün, aklýna bir danýþ, yolun baþýna sonuna þöyle bir bak. Sonra, yine de yargýlayamazsýn kendinden bir baþkasýný, yok sende o hak!..

eylül