Güneþ Tekrar Parlar mý?

Havada buðum buðum güneþ ýþýklarý ve bahar kokusu var artýk.

Ilgýnlarýn savruluþunu, dað kekiklerinin sersemletici kokusunu duyar gibiyim þimdiden.

Yaz mevsiminin özlemi iliklerime kadar titretiyor, göz bebeklerim toprak kokusunu doya doya teneffüs etmek isteyen beynime inat ufuktaki daðlara kayýyor.

Yakýcý bir güneþi batýrdýðým bu akþam üstünün ardýndan, insanýn beynini zehirli bir deðnekle dokunurcasýna yakan, iðrenç þehir melodileri dinliyorum yine.

Son model telefonlarla, okul önlerinde þov yapan yeni yetmeler. Ýnsanýn yüzüne bir tokat gibi inen küfürlerin karayelde savruluþu.

Ergenliðin ilk basamaðýna yeni basmýþ genç kýzlarýn omuzlarýnda çanta ellerinde telefon bir paçavraya dönen yaþamýn ucundan tutunma çabalarý…

Sabahýn kör ýþýklarýyla baþlayan ve geç vakitlere kadar süren koþuþturmalar bilinmezliðe ve yitirilmiþliðe sarýlarak uyunan uykular.

Kenar mahallelerde rezil yaþamlar gördüm, iðreti yaþamlar. Kaybolan, yok olan yaþamlarýn bitmez tükenmez çilesi vardý kýrýþýk yüzlere vuran.

Ýnsaný sersemleten sahtekar bakýþlar vardý kimisinde de.

Omuzlara alýnan çocuklar deðildi artýk, ekmek derdi aþ derdiydi. Gecenin kör karanlýðýnda dondurucu soðukta bir tutam odun daha atýlmalýydý, sadece kendini ýsýtabilen tenekeden bozma sobaya.

Dýþarýda esen tipi olanca gücüyle týrmalýyordu, cam yerine pencereye tutturulan naylonu. Odanýn ortasýnda eski bir pala, ortasýnda da “dam akar” endiþesi ile konulmuþ bir leðen.

En sert hayat sillesinde bile düþmemek için son hamleleri, tutunuþlarý gördüm, insaný sersemleten bakýþlarýn arasýna sýkýþývermiþ, en saf ve asil haliyle, tüm yüceltilmiþliðiyle
kýrýk hayat hikayelerini dinledi kulaklarým.

Her döndüðüm yerde baþka bir rezilliðin içersinde buldum kendimi.

Delikanlý erkek ve kýzlarýn bir kýsýrdöngünün ortasýnda yalnýz býrakýlýþlarýný seyrettim.

Onlarýn son model arabalarý yoktu. Onlarýn caka satýlacak telefonlarý, fosforlu çantalarý yoktu ve onlarýn bir amaçlarý da yoktu. Amaçlarý, umutlarý da alýnmýþtý ellerinden.

Acýdan kaçýþýn olmadýðýný öðrendi belleðim. Ýnsanlar tüm yalnýzlýklarýyla yüzlerine çarpan küfürlerin içine doðru gidiyorlardý hem de koþar adým.

Sahtekar bakýþlar vardý dedim ya uzaklarý göremeyen, sinsice; “Bir tutam yiyecek, biraz yakacak ver oylar tamamdýr” diyen.

Güneþli sýcacýk günler, kapkara soðuk gecelere döndü. Sofrayý süsleyen sýcacýk çorbalar yok artýk, sarýnacak bir battaniye dahi.

Çalýþmak didinmek yok artýk, üretmek yok. Küçüleceksin, küçüleceksin, muhtaç olacaksýn.

Uyku hali her cepheden etrafý sarmýþ, tüm öfkesini kusmaya hazýr.

Bambaþka bir cephede tüm sinsi planlarý ile birilerinin emrini pusuda bekleyen düþman gölgesi.

Düþünmeye çalýþtým, ufuktaki daðlarý, kýrlarda açan papatyalarý, umarsýzca akan Kýzýlýrmaðý.

Özlemle doluydu içim, doðanýn o eþsiz güzelliklerini yaþamaya…

Acaba diyorum, güneþ tekrar parlar mý tepemizde?