Ne Muhteþem Cennet, Nutkum Tutuldu

Ýçimde kýmýldayan bir þeyler vardý ve ben bunu farkedebiliyordum. En azýndan uyuþturabilirlerdi veya özel bir karýþýmý aðzýma döküp uyutabilirlerdi. Ama onlar yine canice davrandýlar. Arkamda birileri vardý ve fýsýltýyla konuþuyorlardý.
Ben neler olup bittiðini anlamaya çalýþýrken onlar derilerimi çoktan yýrtmýþlardý ve tanýmadýðým biri kemiklerime oyuk açmak için debeleniyordu. Bu kadar hevesli birine yapabileceðim en büyük iyilik ona tüm organlarýmla rahatça oynamasý için teslim olmak olurdu. Belki de bu benim tasvirimdeki o büyülü cennete ulaþmam için yaratýcýnýn sunduðu bir fýrsattý.
O cennet ki zaten bu dünyadaydý ve benim beynimi kasýp kavuran safsatalarla dolu bir kazanla muhattap olup olmayacaðýmdý. Belki de cennet dedikleri o gizde sarý alevleri görüp dumura uðrayacak ve en kötüsü de haþlanacaktým… NE MUHTEÞEM CENNET !
Silindir þeklinde bir enjektörle kemiklerime ,esasen oyuklara, bir sývý akýttýlar ve üzerini kaynar kireçle sývadýlar. Þimdi, cennet umrumda deðil ahbap…
Eskiden bir hayatým vardý.Çoraplarýmý bulanýk nehirlere fýrlattýðým bir hayattý. Bastýðým topraktan ölü kokusu gelmiyordu. Gömülü kemikler beni selamlamýyordu.
Mutluydum, mutluyum. Ama o zamanki bahtiyarlýðým bana huzurla birlikte sunulan bir sofradan ibaretti. Hepsi bu.
Eskilerden bir arkadaþým vücudundaki sinir uçlarýný tespit eder ve oralarý karanfil suyuyla ovardý. Bunu yalnýz baþýna yaptýðýný söylerdi ve ben ona hiçbir zaman inanmazdým. Doðrusunu isterseniz hala inanmýyorum.
Sinir dedik de eski hayatýma dönmeden edemiyeceðim. Benim iþim tabanlarýmdaki sinirlerleydi. Ama o zamanlar oralarý karanfil suyu okþamazdý. Çimenlerde gezinirken ýslak toprak onun misyonunu katbekat üstlenirdi. Karanfil de neyin nesi, koca bir saçmalýk.