Zegma sen nereden gelirsin? Sen uzayýn hangi derinliðinden, sen hangi galaksinin hangi gezegeninden gelirsin? Sen hangi diyardan, suyu bol topraklardan mý, yoksa susuz kurak topraklardan mý gelirsin? Hem sen ne diye gelirsin buralara be Zegma? Burasý suyu bol kurak topraklar. Burada kimse hiçbir þeyin kýymetini bilmiyor. Burada herkes ikiyüzlü, çýkarcý. Burada, bu dünyada temiz hiçbir þey kalmadý. Hunharca yok ettik hepsini biz insanoðlu. Asla yetinemedik elimizdekilerle. Gözümüz hep açtý bizim, hala da aç. Ama mademki geldin, mademki buradasýn o halde geç kurul hayal dünyamýn baþköþesine de kulak ver, dinle, anla biz insanoðlu nasýl mahlûkatlarýz.

Zegma, biz insanoðlunun aç gözlülüðünü anlatacaðým þimdi sana. Biz insanoðluna hiçbir zaman yetmedi sahip olduklarýmýz, hep fazlasýný istedik. Bazen fazlasýný da aldýk ama dedim ya aç gözlüyüz iþte yine yetinmedik daha da fazlasýný istedik. Elimizdekinin deðerini hep kaybedince anladýk ve yerini asla dolduramadýk. Gözümüz hep komþunun çiçeðindeydi, bu yüzden soldu tüm çiçeklerimiz. Biz hep yarýþtýk birbirimizle Zegma, hep geçmeye çalýþtýk birbirimizi ve biz o kadar kaptýrmýþtýk ki kendimizi yarýþa kimsenin aklýna gelmedi bir bitiþ noktasý belirlemek ve biz hala devam ediyoruz yarýþmaya ve durmaksýzýn da devam edeceðiz çünkü biz, hepimiz, birbirimizden önce hýrslarýmýza boyun eðmiþtik. Ve hýrslarýmýz kör etmiþti gözlerimizi.

Biz çok fazla odaklanmýþtýk tepeye Zegma ve o tepeye eriþmek için hiç çekinmeden basamak olarak kullandýk bütün sevdiklerimizi. Hýrslarýmýz bizi duygusuz, düþüncesiz insanlar haline getirdi. Bakma sen benim insan dediðime biz o mertebeyi hak etmiyoruz aslýnda. Ama bulamýyorum düþüklüðümüzü anlatacak bir kelime. Hýrslarýmýz, bizi öyle birer mahlûkata çevirdi ki, bir avcýnýn avý kadar aciz hale geldik. Hýrslarýmýz, bizi aciz insanlar yapmýþtý. Ve biz bunu kabullenmeyecek kadar gururluyduk. Bizler mükemmel olduðumuzu iddia eden kibirli insanlarýz Zegma.

Kibrimiz o kadar fazla ki çevremizdeki her þeye ve herkese küçümseyici gözlerle bakýyoruz. Herkesten üstün olduðumuzu iddia ediyor ve bunu kanýtlamaya çalýþýyoruz. Bunu kanýtlarken incittiðimiz þeyler zerre umurumuzda deðil çünkü biz mükemmeliz ve kimseyi incitecek kadar duygusuz insanlar olamayýz deðil mi? Bizler aç gözlü insanlarýz Zegma. Bizler sahip olduklarýmýza, hak ettikleri deðeri vermeyen aciz ve onlar olmadan var olamayacaðýmýzý kabul etmeyen gururlu, üstelik her fýrsatta onlarý küçümseyecek kadar da kibirli insanlarýz. Biz hýrslý insanlarýz Zegma ve hýrslarýmýz kör etmiþti gözlerimizi.

Bizler mutlu mutsuzlarýz Zegma. Bizler mutsuz olmayý marifet sanan, güzel þeyleri görmeyen, görsek bile görmemezlikten gelip, onlardan kaçan ve en ufak bir þeyde gözyaþlarýmýzýn arkasýna saklanýp, kendimize mutsuz sýfatýný layýk gören kýymet bilmez insanlarýz. Her sabah gündoðumuna tanýk olmak yetmez bize. Görebiliyor olmak, duyabiliyor, nefes alabiliyor olmak, yürüyebiliyor, konuþabiliyor olmak ve bunun gibi daha nicesi, hele ki bunlardan yoksun binlerce belki milyonlarca insan varken, yetmez bize.

Bizler mutlu mutsuzlarýz Zegma. Her gece yatmak üzere baþýmýzý yastýða koyduðumuzda bir gün daha yaþayabilmiþ olmanýn verdiði sevinci unutur, hayatýn en boktan dertleriyle üzeriz kendimizi. Oysa ne muhteþem bir tansýktýr meneviþlenerek kýyýlara vuran dalgalarýn ve martýlarýn bir koro halinde bilmediðimiz bir dilde kim bilir kaç bininci kez tekrarladýklarý o güzel þarký eþliðinde bir hayaller okyanusunda daha önce hiç gitmediðimiz yerlere tek gidiþlik bir biletle seyahat edebilmek. Ýþte bu kadar basit aslýnda mutlu olabilmek ama biz mutsuz olmayý marifet sanan ve gözyaþlarýmýza hak ettiðinden daha fazla deðer veren kýymet bilmez insanlarýz.

Bizler, bencil insanlarýz Zegma. Bizler salt baþka birinden daha iyi olduðumuz vakitlerde cömert oluruz. Baþarýlarýmýz, baþkalarýnýn baþarýsýzlýklarý için baþarýdýr. Mutluluðumuz bir baþkasýnýn mutsuzluðu için, gülümseyiþlerimiz, bir baþkasýnýn gözyaþlarý içindir. Dostluklarýmýz, bir baþkasýnýn düþmanlýðý içindir. Bizler, daima baþkalarýnýn eksikliklerinden kendimizi tamamladýðýmýzý sanan, hâlbuki o eksikliklerin kendi eksikliklerimizin fazlalýðý olduðunu göremeyen aptal insanlarýz. Her birimiz, sanki daha deðerliymiþçesine, bir baþkasý için varýz. Ve bunun farkýna varamýyoruz çünkü hýrslarýmýz kör etmiþti gözlerimizi.

Bizler, piþkin insanlarýz Zegma. Hayatta istediðimiz þeyleri elde edebilmek için yapmamýz gereken hiçbir þeyi yapmaz, sonra da sahip olamadýk diye dert yanarýz. Üstelik bunun için de çok güzel bir kýlýf bulduk; “Ben elimden gelen her þeyi yaptým.” Yalan! Yapmadýk ve yapmayacaðýz. Çünkü hep kandýrýyoruz kendimizi, hep bahanelerle ötüyoruz hatalarýmýzýn üzerini ve asla kabullenmiyoruz çünkü yediremiyoruz kendimize bir þeyi baþaramamýþ olmayý, hani mükemmeliz ya, hani kusursuzuz ya, hani her þeyin altýndan kalkabiliriz ya… Ah o kibrimiz yok mu bizim o kibrimiz, o kör olasý, olmaz olasý kibrimiz… Hep onun iþleri bunlar ve piþkinliðimiz de onun eseri…

Bizler, tutarsýz insanlarýz Zegma. Önce elimizin tersiyle geri çeviririz mutlu olma fýrsatlarýný, sonra da aðlarýz hüngür hüngür mutlu olamadýk diye. Önce hatalar yaparýz –bazen bile bile- sonra da þansýmýz varken telafi etmeyiz hiç birini. Baþkalarýnýn ruhlarýna girip, ta derinlere inip, kimsenin daha önce gitme fýrsatýný elde edemediði yerlere varýp, orada kaldýk hevesimizi alýncaya dek, sonra hevesimizi alýnca da bir daha asla kaybolmayacak, asla unutulmayacak ve acýsý asla dinmeyecek kalýcý yaralar býraktýk o yerlerde. Ve tüm bunlara raðmen, tüm bu yaptýklarýmýzý telafi edebilecek güçteydi bazen birkaç kelime… Ama hiçbir zaman söylenmediler ve o yaralar hiçbir zaman kapanmadýlar.

Bizler, sabýrsýz insanlarýz Zegma. Beklemek nedir bilmiyoruz. Oysa bir þarap gibi bekledikçe deðer kazanýr birçok þey buralarda. Beklemek gerekir bazen doðru þeyler için ve bazen bütün yanlýþlar doðru olanýn deðeri bilinsin diyedir. Ama bizler, bütün yanlýþlarý doðru kýlýfýna sokup, kusursuzluðumuzu lekelemeden, beklemeden devam ettik yaþamaya. Ýþte bundan ötürüdür, bu sabýrsýzlýðýmýzdandýr ki hiçbir zaman tam olmadý hiçbir þey ve hep eksikti tebessümler, hep manidar, hep müptezel. Bizler, sabýrsýz insanlarýz ve beklemek hep zor geldi bize ama bunu göremedik hiç çünkü hýrslarýmýz kör etmiþti gözlerimizi.

Bizler, cahil insanlarýz Zegma. Okumak deðerini kaybetti buralarda. Kitaplar sadece gösteriþ, gazetelerse sadece bulmacalar için kullanýlýr oldu. Okumuyoruz ama çok konuþuyoruz. Her konuda bir fikrimiz var ve her probleme bir çözümümüz elbette. Aslýnda her birimiz birer dahiyiz. Ülkeler yaratýyor, ülkeler yýkýyoruz, hatta biz dünyadaki tüm savaþlarý bir anda sona erdirebiliyoruz. Sonra dünyada ki açlýðý, iþsizliði, sýnýf farklýlýklarýný ortadan kaldýrýyor ve insanlarýn kardeþçe yaþayabilecekleri bir dünya kuruyoruz. Kýsacasý dünyayý daha yaþanýlasý bir yer haline getiriyoruz ve ne yazýk ki hepimiz, dünyanýn daha yaþanýlasý bir yer haline getirilmesi ihtiyacýna sebep olanýn bizler olduðumuzu kavrayamayacak kadir cahiliz. Yaptýðýmýz her hata ile biraz daha yaþanýlmaz kýldýk kendi dünyamýzý ama bunu hiçbir zaman göremedik çünkü hýrslarýmýz kör etmiþti gözlerimizi.

Bizler, hiç bilmediðimiz birileri için hiç bilmediðimiz baþka birilerini öldüren insanlarýz Zegma. Bizler öyle mahlûkatlarýz ki, neden gerçekleþtiðini bilmediðimiz savaþlarda neden orada olduðunu bilmeyen birini, neden orada olduðumuzu bilmeyerek öldürüyoruz. Sonra biri çýkýyor ve “buraya kadar, savaþ bitti” diyor ve savaþ bitiyor. Bilmediðimiz birileri kazanýyor ve bilmediðimiz birileri kaybediyor ve bunun uðruna binler, milyonlar kendilerine bu hayatta verilmiþ olan en büyük armaðýný, yaþamlarýný kaybediyorlar. Bizler hiç bilmediðimiz birileri için yaþayan ve yine onlar için ölen insanlarýz.

Zegma sen nereden gelirsin? Sen uzayýn hangi derinliðinden, sen hangi galaksinin hangi gezegeninden gelirsin? Sen hangi diyardan, suyu bol topraklardan mý, yoksa susuz kurak topraklardan mý gelirsin? Sen Zegma, her nereden geliyorsan geri dön oraya. Orada her þey buradakinden çok daha iyidir. Biz hunharca yok ettik güzel þeylerin hepsini. Çevremizi, duygularýmýzý, sabrýmýzý, cömertliðimizi, bilgiyi ve mutluluðu ve en önemlisi insanlýðýmýzý yok ettik. Durmaksýzýn da devam ediyoruz yok etmeye. Sen geri dön Zegma, geldiðin yer her neresi ise buradan daha kötü olamaz. Zegma! Dikkat et giderken, seni görmesinler, yoksa seni de yok ederler.