Soðuk bir Ýstanbul akþamý, üþüyorum
Boþ caddelerde tek baþýma yürüyorum
Her zamanki gibi bir tek sen varsýn aklýmda

Yaðmur yaðacakmýþ
Yaðsýn, hiç umurumda deðil
Yýllardýr ben söndüremedim
Yaðmur mu söndürecek
Yüreðimde yanan bu ateþi.
Kendime bile söyleyemediðim bu aþk
Bulutlarýn gözyaþlarýnda mý boðulacak?

Ýstanbul soðuk bugün, üþüyorum
Bak artýk yalnýz da deðilim,
Bulut da geldi yanýma
Ama bulut da hüzünlü bu akþam
Oda aðlýyor benim gibi
Niye aðlýyorsun dedim buluta?
Dedi ki: Güneþten ayrýldým.
“Sabah kavuþacaksýn ama” dedim.
Bana “ondan deðil bir gün,
Bir dakika bile ayrýlamýyorum.” dedi.
Ýþte o zaman anladým
Neden gecelerin bu kadar soðuk
Karanlýk ve hoyrat olduðunu.

Ýstanbul’a yaðmur yaðýyor bugün, üþüyorum
Bulutlar da gitti, yalnýzým yine
Elim de olsa hemen giderim ama
Sana bu kadar yakýnken
Sana bu kadar muhtaçken
Seni böyle çok severken
Söyle nasýl giderim ben bu þehirden.
Söyle nasýl vazgeçerim
Bulutlardan, denizlerden, gecelerden
Söyle nasýl vazgeçerim
Tek arkadaþým gitarýmdan
Söyle nasýl vazgeçerim
Seni tanýdýðým bu tahta sýralardan
Senin var olduðun bu þehirden
Söyle nasýl vazgeçerim
Gözlerinden, saçlarýndan, kokundan
Söyle nasýl vazgeçerim Ben senden, sana olan sevgimden.
Söyle. Nasýl…

Ýstanbul soðuk bugün,
Artýk kar yaðýyor
Her yer buz tuttu
Ama bu bile
Söndüremedi
kalbimde alevlenen bu ateþi

Ýstanbul soðuk bugün
Her yer bembeyaz
Güzelliðin kadar saf ve temiz
Ve senin kadar masum bugün Ýstanbul

Ýstanbul soðuk bugün
Kar hala yaðýyor
Ve ben,
Bu sokak lambasýnýn altýnda
Avucumda eriyip giden
Kar taneciklerine bakarak
Kendi yok oluþumu bekliyorum
Bu soðuk Ýstanbul akþamýnda