Aþina olduðumuz yüzler gibi aþina olduðumuz güzelliklerin de baþýný alýp gittiði eylül günleri içimizde tarifsiz hüzün tortularý biriktiriyor. Yapraklarýn solan renkleri ile þen þakrak yanlarýmýz da solgunlaþýyor. Eylül yazýn sonu ve biz eylülün sonlarýndayýz. Bir adým ötesi kýþ. Tamda burada Yahya Kemal’in “Eylül Sonu” þiirindeki þu dizeler takýlýyor dilimize:
“Günler kýsaldý. Kanlýca'nýn ihtiyarlarý
Bir bir hatýrlamakta geçen sonbaharlarý.

Yalnýz bu semti sevmek için ömrümüz kýsa...
Yazlar yavaþça bitmese, günler kýsalmasa...” Bu demde soðukta titreyen kuþlar gibi yüreðimiz. Has bahçenin has gülü baþka iklimlere hicret edeli yalnýzýz, garibiz. Gözlerimizdeki nemi kimse görmesin diye cümle gayretimiz.



Öyle ki yazdýðýmýz mektuplarýn zarfýnýn üstüne yazacak bir adres bile yok. Mazruf ateþten bir kývýlcým üfleseler cayýr cayýr tutuþacak. Kâðýt ve kalemle olan dostluðumuz da olmasa týð teber kalacaðýz orta yerde.



Kadim günlerden beri hüznün renginin anlamýdýr eylül. Kerbela susuzluðunu taþýr gönüllere. Hüseyni bir türkünün naðmelerinde inler. Hüzün daðýndan düþen bir çýðýn katresidir bu ayda yaþananlar.



Eylülde yazýlan mektuplarýn her satýrý hasret buðusu tüter. Sarýnýn kollarýnda baygýn bir andýr zaman. Saatler daha bir telaþlý, takvimler daha bir solgundur. Mektubun bidayeti ile nihayeti arasýnda hicretin kokusu yayýlýr. Harf harf, kelime kelime. Lime lime olmuþ cümleleri derleyip toparlamaya çalýþýr kalem. Hayalde bir misalin sureti gülleþir. Eylül ve hüzün has bahçenin güllerine karýþýr gider. Biz hep ufka bakarýz gül mevsimi gelsin diye. Hâlin ve istikbalin hüzne çalan rengi eylül, biz nefes alýp verdikçe gizemini korur. Ta ki son nefesimize kadar…
Ankara, 25.09.2012 Ý.K