"His münasebetlerinde, halkla bizim aramýzdaki fark budur. Halk sevginin veya alâkanýn objesini ortadan kaldýrmakla meseleyi kestirme halledeceðini sanýr ve sevdiðini öldürür. Biz meselenin dýþarýda deðil, içimizde halledilebileceðini daha çok anlarýz. Çünkü dava yalnýz sevgili ile kendimiz arasýnda deðil, asýl dava kendimizle kendimiz arasýndadýr. Sevgiliyi dýþarýda öldürmek neye yarar? Ýçimizde yaþadýðý müddetçe biz sadece bir þeklin kaatili olmakla kalýrýz. Onu içimizde öldürebilmeliyiz. Unutmak budur. Rezil etmek veya öldürmek, yani manen veya maddeten öldürmek, verdiði zafer gururu ne olursa olsun, meseleyi halletmez." böyle diyor Peyami Safa " Yalnýzýz" romanýnda. Peyami Safa bu romaný yazdýðýnda 1960lý yýllardý þimdi yýl 2011. Þimdi herkes sevdiðini öldürüyor, çok basit bir þeymiþ gibi. " Ya benimsin ya topraðýn" anlayýþý ya da "Karým beni aldatýyordu, ondan öldürdüm." anlayýþý. Ne kadar iðrenç mahlûklarýz biz, ne kadar basit sebeplerden cana kýyýyoruz.
Bugünkü bir gazetede bir sürmanþet vardý. Bir kadýn vardý resimde sadece bir kadýn, ama resimde kadýndan fazlasý vardý. O kadýn o hâle nasýl geldi, niçin geldi? Amacý neydi kocasýnýn? Karýsýnýn canýný kendisi vermiþ gibi karýsýnýn canýný almaya da kendinde hak görüyordu anlaþýlan. "Kocadýr döver de sever de" anlayýþý var ya küçücükken kýzlarý böyle yetiþtiriyoruz ya, kadýnlara , çocuklara sahip çýkamýyoruz ya bize yazýklar olsun. Sesimizi çýkarmýyoruz olan bitene kadýnlar ölüyor çocuklar ölüyor ve biz halk olarak sadece üzülüp konuyu kapatýyoruz ya bize yazýklar olsun. Þimdi bu kadýn da öldü ve yarýn biz sesimizi çýkarmadýðýmýz için biri daha ölecek ve biri daha. Ölen öldüðüyle kalacak öldüren de birkaç yýl yatýp çýkacak ve biz her seferinde sadece "ayyy yazýk" diyeceðiz.
Bu kadar basit olmamalý ölümler, sahip çýkmalýyýz birbirimize. Þiddet ne zaman çare olabilir ki? Ýnsanýz biz, hani þu "Eþrefü'l Mahlûkât" dediklerinden. Ve bu yaratýlmýþlarýn en þereflisi olarak öldürüyoruz. Ýnsan olamadýk hâlâ. Her þeyi öðrendik de insan gibi yaþamayý öðrenemedik. Eðitim þart diyorlar ya eðitim deðil, biraz insan olabilmek þart. Baþka kadýnlar ölmesin diye.