geceler, geceler...
karanlýðýn babasý...
o gecelerde düþünürdük birbirimizi
ilk harfi söylenmiþ bir hece gibi
kelle götürecek bir sýr gibi
utangaç ve masum
geceye fýsýldardýk isimlerimizi...

geceler, geceler...
yanlýzlýðýn yuvasý...
hýrsýzlaradan korunmak için takýlan
pencerenin parmaklýðýna otutur
parmaklýklar ardýnda bir mahkum gibi
seyrederdik geceyi...

geceler, geceler...
sessizliðin þarkýsý...
kimi zaman bir cýrcýr böceði öter
kimi zaman bir sinek výzýldardý
kabak yapraklarýyla süslenmiþ
otantik bahçemizde
biz geceyi dinlerdik...

ve geceler, geceler...
ay dedenin rüyasý...
mehtabýn ýþýðýna sarýlýr,
sessizliðe þarkýlar dizerdik...
emanet edip bütün düþlerimizi geceye
aþkýmýza aðýt yakardýk..

sen kadýnýn kýzý olurdun
ben beyin oðlu
hiçbir engelin olmadýðý bir dünya düþlerdik
hayallerimize katýp en penbesinden bir rengi
hayalimizi gecenin karanlýðýna gömerdik

ve uyurduk...
masum veledler gibi
hiç uyanmayan yedi uyurlar gibi
sadece uyurduk...
olur ya belki;
rüyada buluþurduk...