kokun yükselir hala hayallerimden
çaresizliðin en dibe vurduðu anlarda
bütün elbiselerimden soyunurum ben
çýrýlçýplak dururum karþýnda, günahlarýmla...

yüzünün güldüðünü düþünürüm mesela
hiç kedere bulanmamýþ tebessümünü
sýcacýk ellerini bana uzatýþýný düþünürüm
bir anne þevkati ile baþýmý okþayýþýný...

insanlýk halidir belki kendini suçlamak
ama ben hala suçlu hissediyorum kendimi
kaderine azýcýk olsun dahil olmadýðýmdan
güldüremediðimden yüzünü suçluyum...

sen bazen,sapsarý saçlarýyla
yemyeþil gözleriyle karþýnda duran
sen bazen, esmerleþip birden
simsiyah gözlerini gözlerime diken
þirin i kýskandýracak bir þirinlikle
rüyalarýmda bana gülen
sen ki þekli, þimali olmayan
sen ki, kokusu, tadý alemi yutan
sen ki, sana baðlananý, baðýnda kurutan
sen ki, kusursuz mücevher
alemi kendine meftun býrakan...

Ey Aþk;
önünde saygýyla eðiliyorum
pehlivan Rüstem in çaresizliði ile
deli Mecnun un aklý ile
cesur Ferhad ýn fikri ile
aþýk Kerem in sazý ile
eðiliyorum huzurunda saygýyla
çünkü, çaresizim...
zaten kim çare bulmuþ,
kim diz çökmemiþ ki karþýnda...
yakýp tahtýný, yýkýp gururunu,
hangi sultan boyun eðmemiþ ki sana...
ben bu zafýlýðýmla; karþý geleyim
boyun eðmeyeyim, kudretine, ihtiþamýna...