BAZEN OKUMAK ÝSTEMEZSÝN!...
     Bazen okumak istemez canýn; yazmak istersin… Hatta týkanýrsýn, elin kolun baðlýdýr sanki… Ýçinden hiçbir þey yapmak gelmez… Tembellik sanýrsýn bu hali… Ama içinden kelimeler, cümleler fýþkýrýr, iç sesinin dili ile can bulur, tekrar edip durursun… Kaçacak baþka yerler, yapacak baþka þeyler istersin…
Televizyon izlersin mesele; uzun biz zap yaptýktan sonra , yüzlerce kanalda izlemeye deðer bir þey olmadýðýna kara verirsin… Sonra uyumaya çalýþýrsýn, uyku tutamaz(!) bir türlü, rüya tadýnda hallerde hep içinden gelen sesin hikayesinde yaþarsýn, bilincin açýk bir þekilde… Ve bir an belinin aðrýdýðýný hissedersin; ‘yeter artýk yahu ‘ der ayaða kalkarsýn… Daha da sýkýlmýþtýr artýk için… Göðüs kafesin dar gelmeye baþlar, sanki bütün iç organlarýnýn ivmeli bir büyümeye tabi olduðu hissine kapýlýrsýn…
Dýþarý çýkmayý denersin, son kurtuluþ olarak, kaçmayý… ‘Belki de biraz temiz hava iyi gelir’ dersin kendini avutmak için; ama aslýnda derdinin dermanýný da bilirsin… Boþ boþ gezer görünürsün sokaklarda, insanlarýn olmadýðý sessiz mekanlarý tercih eder, mümkünse en yakýndaki boþ tepeye atarsýn kendini… Ama daha da dar gelmeye baþlar bedenin, içinde bir dev sýkýþtýrmýþcasýna… Tatminsizliðin, mutsuzluðun had safhadadýr… Hayatýn gereksizliði üzerine felsefi düþüncelerin tekrar gelir, düþünce üretim merkezine belleðinden, içindeki seslendirilen kelimelerin gölgesi altýnda…
Artýk sana dar gelen dört duvar deðil, dünyadýr… Atmosferin var olan aðýrlýðýný hissedersin omuzlarýnda, en çekilmez hali ile ve tekrar atarsýn kendini evine, odana her þeyden kaçma, bir tenha köþede yok olma isteði ile…
Sonunda pes edersin ve yazmaya kara verirsin… Her þey mükemmel olmalýdýr diye düþünür, masaný düzeltir, kaðýtlarý toplar, kendine bir bardak içecek alýr ve oturursun sandalyene; en kutsal ve gerekli ibadeti yerine getirme arefesindeki bir mümin ciddiyeti ile… Kalem elinde, kaðýt önünde düþünmeye baþlarsýn, hatýrlamaya, saatlerdir içinden tekrar edilen kelimeleri, cümleleri yeniden elde etmeye çalýþýrsýn…
Önce baþlýk düþünürsün yazýna, bulamayacaðýný anlayýnca, diðer cümlelerini kaybetme korkusu ile sona býrakýrsýn, en baþta yazman gerekeni ve ‘Nasýl olsa sonunda yazacak bir baþlýk bulurum’ diye düþünürsün… Ardýndan yazmaya baþlarsýn, saatlerdir beynini bir etçil böcek gibi kemiren, bir urun belli aralýklarla tekrarlanan sancýlarý gibi, sürekli iç sesinin hükmedemediðin dili tarafýndan sessiz(!) harflerle dillendirilen ilk cümleyi ve ilk düþünceyi…
Ama bir terslik vardýr bu iþte!.. ilk cümleden sonra gelen, çokça tekrar ettiðin, ama ilk cümlenin yüksek sesinin altýnda ezilmiþ ikinci cümleyi bir türlü hatýrlamazsýn… Artýk tamamen bir depresyon halinin ellerine düþmüþsündür… Beden diye bir þey yoktur; sen sadece beynindeki ara sýra þoklarla artan çekilmez sancýdan ibaretsindir… Cehennem ateþinden daha kavurucu, Allah’ýn cezasý bu halden kurtuluþun yoktur sanki… Kalmak istersin yerinden; ama ne mümkün… Sanki, dünyanýn en kuvvetli yapýþtýrýcýsý ile sandalyeye yapýþtýrýlmýþ popon ve görünmez bir kütle yüklenmiþ omuzlarýna… Kendini bedava çalýþan bir hamal olarak düþünür, gülersin…
Dakikalar ilerledikçe daha da zor bir süreç olur bu hal… Eski bir alýþkanlýðýn tecellisi gibi bir sigara ister canýn, ama kendine verdiðin sözün aðýrlýðý ile sýkarsýn önce ellerini, sonra diþlerini…
O anlarda kýsa süreli bir þuur kaybýna düþer, kýzgýnlýða sürüklenirsin… Sanki bütün her þeyin sebebi sigarasýzlýkmýþ, tek sigaraya bütün problemler çözülecekmiþ hissi duyarsýn… Bacaðýnda hafif bir titreme ile þeytani bir cümle belir yapýþýr düþüncelerinin merkezine… Ýçindeki ses ikna etmeye çalýþýr seni; ‘ah bir sigara içsen, toparlarsýn kendini…iþte o zaman en güzel metinleri yazarsýn, hatta ölümsüzleþirsin belki de bu metinlerle… bir sigara istiyorsun aslýnda, yazmak deðil derdinin çaresi, sadece bir nefes sigara… hem sen kuvvetli ve iradeli bir adamsýn, bir sigara ile tekrar baþlamazsýn ki…’ der þeytanýn, saðdan yaklaþarak çekingen bir eda ile kurnazca…
     ‘Bu iþ böyle olmaz’ dersin kendi kendine ve bütün zahmetlere katlanarak, pencerenin önüne çekersin masaný ve sonuna kadar sýyýrýrsýn perdeyi… Çýplak pencerenin camýnda izlemeye baþlarsýn dýþ dünyayý, televizyon izler gibi…
     Önce beyaz bir minibüs çeker dikkatini, önündeki yoldan geçen… sonra gökte muhteþem figürler çizen göçmen kuþlarýn doða harikasý þovunu izlerisin bir müddet… sonrasý daha da vahimdir; öylece beklersin gözlerin dýþarýda bir put gibi, mal gibi…
     Umudun tükeniþi ve merak duygusu ile karþýdaki apartmanýn balkonlarýna, pencerelerine iliþir gözün, teker teker bakar ve yorum yaparsýn içinden… Ýþte bu anda bir teyze iliþir gözlerine… Þubat ayýnýn ortasýnda, güneþli Pazar gününü fýrsat bilip, balkonda sana doðru uzattýðý okka gibi nasýrlý ayaklarýný hafif hafif sallayarak, hiçbir þeyi umursamadan uyuduðuna þahit olursun… Önce bu durumundan rahatsýz olur onu tenkit edersin içinden, ama sonra onun o mutlu ve deliksiz uykusuna imrenir hayran olursun… ve giderek daha çok ilgini çekmeye baþlar sana doðru uzattýðý nasýrlý ayaklarý… Bu ayaklarýn yýllarýn kahrýný çektiði ve nelere þahit olduðunu düþünürken birden canlanýverir yeniden þuurun ve ikinci cümleyi hatýrlarsýn…
     Artýk tamamdýr… Çorap söküðü gibi dökülür her þey… Saatlerce içinde birikmiþ ve benliðini tehdit eden bütün kelimelerden, cümlelerden kurtulmaya baþlarsýn… Ýsmail’in ayaðýnýn altýndan fýþkýran zemzem gibi fýþkýrmaya baþlar cümleler belleðinden… ve sen çölde su ararken petrol bulmuþ fakir bedevi sevinci ile karalamaya baþlarsýn kaðýdý, hiçbir düþünceyi atlamama gayreti ile…
     Ýþte böylesi bir cehennemi bir günün ardýndan gelir yazýnlarýn… ama bazen saçma olur bu fikirler ve ‘ben bunun için mi çektim bu eziyeti’ der kýzarsýn… Bazen de paha biçilmez bir mücevher edasýnda olur v tekrar tekrar okur, sana bu acýlarý çektirip, bu metni hediye edene þükredersin…
     Böyle bir günün ardýndan gelen bir yazýda anlatabilmek ise halini; insaný en tatmin edeni, en güzeli…