Yiðit, gürbüz Kanglý Koca
Yerinden kalkmýþ usulca:
— Benim babam öldü dostlar,
Ondan kaldý bütün mallar.
Yerini, yurdunu tuttum,
Fakir giydirip, doyurdum...
Görüyorsunuz yaþlandým,
Her canlý gibi kocadým.
Ecel gelip can vermeden,
Kan Turalý gel sen evlen...

Þöyle demiþ Kan Turalý:
— Baba, öyle kýz bulmalý;
Ben kalkmadan o kalkacak.
Koç atýma atlayacak,
Kâfirlerle cenk edecek,
Baþ kesecek, kan dökecek...

Kanglý Koca demiþ: — Oðul,
Ne yatarsýn hele doðrul.
Evlenmek istemezmiþsin,
Yiðit, bahadýr istersin.
O kazansýn, sen yiyesin,
Gününü gün eyleyesin!..
Oðul kýzý görmek senden,
Mal ve rýzýk vermek benden...

Böyle demiþ ya babasý.
Yiðitlerin ejderhasý,
Kan Turalý kalkmýþ yerden,
Seçmiþ kýrk tane yiðitten.
Bir kýz aramaya gitmiþ.
Ýç ve Dýþ Oðuz’u gezmiþ.
Geçirmiþ ilkbahar yazý,
Bulamadan dönmüþ kýzý.
Kanglý Koca ona demiþ,
Görelim neler söylemiþ:
— Oðuz Ýlini dolaþtýn,
Her hal kýzý bulamadýn.
Sen çalýþ ve malý kazan,
Ben de gideyim birazdan.
Uðrayayým Trabzon’a
Kýz bulup geleyim sana...

Trabzon’nun Tekfur’unun,
Bir kýzý varmýþ ki onun!
Öyle güzel yay çekermiþ,
Oku hiç yere düþmezmiþ.
Güzel kýzýn kalýnlýðý ,
Üç canavarmýþ baþlýðý.
Boða, deve ve aslanmýþ.
Bu üç hayvan çok yamanmýþ!
Tekfur demiþ ki meðerse:
Kim bu üçünü yenerse,
Ona kýzý vereceðim,
Oðlum gibi seveceðim.
Savaþýp da yenemeyen,
Kesilecek kellesinden...
Birçok yiðit þans denemiþ,
Hiç kimse de yenememiþ.
Tümü de ilk savaþýnda,
Kara boða boynuzunda,
Helâk olup can vermiþler.
Nicesi ölüp gitmiþler.
Otuz iki can bu yolda,
Kellesi asýlmýþ surda...
Kanglý Koca o baþlarý,
Görünce canavarlarý,
Bitlerin tümü baþýndan,
Ayaðýna inmiþ o an .
Oðuz Ýle geri dönmüþ,
Kafa yorup, çok düþünmüþ.
At ayaðý çabuk olur,
Ozan dili çevik olur.
Kan Turalý haber almýþ,
Hemen otaða damlamýþ.,
Saygý ve hürmet göstermiþ,
Babasýna þöyle demiþ:
— Dolaþtýn boy, oymak, oba...
Bana kýz buldun mu baba?

Babasý demiþ ki: — Oðlum,
Evet sana kýzý buldum.
Gittim Trabzon Ýli’ne,
Sana göre de bir tane;
Gördüm ama çok belâlý!
Bu iþ, hünerle olmalý...
Güveniyorsan kendine,
Git de þansýný bir dene...

Þöyle demiþ Kan Turalý:
— Tekür’ün kýzý olmalý.
Altun, akçe ve deveden...
Baba, ne isterler bizden?

Demiþ ona Kanglý Koca:
— Hünerin gerek ustaca.
Kýzýn var üç canavarý,
Oðul görsen sen onlarý!
Bu üçünü yenemeyen,
Vuruluyor kellesinden...

Kan Turalý demiþ: — Ata,
Binip gitmek gerek ata.
Baba bu sözü sen bana,
Demeyecektin oðluna.
Bilmeseydim keþke bunu,
Belâya çattýn oðlunu...
Kara cins ata bineyim,
Kâfire akýn edeyim.
Baþ keseyim, kan dökeyim.
Kalelerine gireyim,
Kul, hizmetçi getireyim.
Hünerimi göstereyim...
Gitmeliyim ben o kýza,
Yarýn duyulur Oðuz’a.
Baþýmýza kakýnç olur,
Yüzüme de dokunç olur!
Ey bey baba, kadýn ana
Bolca duâ edin bana...

Kanglý Koca çok düþünmüþ,
Gitmesine pek üzülmüþ.
Vazgeçirmek için onu,
Korkunç haberle oðlunu,
Geri döndürmek istemiþ.
Öðüt verip, þöyle demiþ:
— Gideceðin o ülkenin,
Vardýðýn yabancý yerin,
Yollarý çok dolamaçlý,
Atýn gömülür, balçýklý...
Alaca yýlan sökemez,
Ormanlarýna girilmez.
Aþýp geçemezsin ki sen,
Gökler ile boy ölçüþen,
Yüksekçe kaleleri var.
Güzelleri hem göz kakar.
Cellâtlarý hay demeden
Baþlarý keser gövdeden.
Oralarý hiç görmedin,
Yaman yerlere yeltendin!
Aðlar ak bürçekli anan,
Gözünden yaþ döker baban.
Geri dön yola çýkmadan,
Oðul vazgeç bu sevdadan...

Kan Turalý karar vermiþ:
— Dönemem bey baba! demiþ.
Ne söylüyorsun can babam,
Ben hiç birisinden korkmam.
Alp erene korku vermek,
Onu yolundan çevirmek,
Ayýp olur baba sana...
Güven bu yiðit oðluna.
Balçýðýna kum döþeyim,
Kaâdir kor’sa geçeyim.
Yýlan sökmez ormanýný,
Kökünü ve dallarýný,
Ateþlere vereceðim,
Kalesine gireceðim...
Cellâtlarýný keseyim,
Güzellerini öpeyim.
Ya o canavar hayvanýn
Boynuzlarýnda boðanýn,
Ýliþeyim, asýlayým...
Ya o deveye varayým,
Ya baþýný koparayým.
Ya da altýnda kalayým!
Hayvanlarýn kralýnýn,
Kükremiþ azgýn aslanýn,
Pençelerinde öleyim,
Ya da baþýný keseyim!..
Ya gideyim, ya geleyim
Ya da varýp dönmeyeyim...

Öðüt ona kâr etmemiþ.
Kan Turalý “dönmem” demiþ.
Ana, baba demiþ: — Yola,
Çýktýn uðrun açýk ola.
Git esenle, gel saðlýkla,
Ýþin olsun kolaylýkla...

Kýrk yiðidini alarak,
Geçip gitmiþler uçarak.
Yedi gündüz, yedi gece
Yol yürüyerek böylece.
Tam hududa yetiþmiþler,
Çadýrlar, tuðlar dikmiþler.
Kan Turalý haykýrýrmýþ
Nara atýp, baðýrýrmýþ:
— Kýrk yiðidim, arkadaþým,
Size kurban olsun baþým.
Hakk Tealâ’ya yalvarsam,
Yüðrük olsa da yarýþsam.
Yensem o üç canavarý,
Güzelim Selcen Sultan’ý
Alýp Oðuz Ýle dönsem,
Hem kývansam hem sevinsem...

Böyle derken Kan Turalý,
Gidip Tekür casuslarý.
Olayý haber vermiþler,
Gördüklerini demiþler.
Tekür onlarý çaðýrmýþ,
Sarayýnda aðýrlamýþ.
Tekür demiþ: — Kan Turalý,
Derler deðilsin buralý.
Nerelerden geliyorsun,
Ne tarafa gidiyorsun?
Alperen, nedir dileðin?
Var mý benden bir isteðin?

Kan Turalý demiþ: — Beyim,
Beyim, siz sordunuz söyleyeyim.
Karþý kara daðlarýný,
Akýntýlý ýrmaðýný,
Aþmak için gelmiþim ben.
Kýzýnýz Selcen’i sizden,
Yaradan’ýn emri ile,
Peygamberin kavli ile
Ýstiyorum ki alayým,
Senin damadýn olayým...

Tekür demiþ ki: — Sözlerin,
Hýzlý ama ya hünerin...
Var ise göstersen bize,
Üç canavar gelsin dize.
Askerlerim bunu soyun,
Boða ile vuruþturun!..

Kan Turalý soyunurmuþ.
Kýz da köþkten bakýyormuþ.
Bu yiðidi çok beðenmiþ,
Elleri, dizi gevþemiþ...
Yanýndaki kýzlarýna,
Demiþ: — Yazýk bu oðlana!
Hakk babamýn yüreðine,
Merhamet verse gönlüne.
Baþlýk kesip verse beni,
Þu Oðuz’un yiðidini,
Sevindirse de gönderse,
Canavara yenilmese.
Korkarým helâk olacak!
Ah yazýk parçalanacak...

Boða zincirle baðlanmýþ,
Getirilip, býrakýlmýþ.
Möðürüp diz çökmüþ yere,
Boynuzlarýyla mermere
Vurunca un, ufak etmiþ,
Ak peynir gibi didermiþ!
Kâfirler çok sevinmiþler,
Birbirlerine demiþler:
— Tüm yýkýlsýn Oðuzeli!
Bunlarýn hepsi de deli...
Bir kýz için onlarca can,
Kýrk yiðidiyle bu oðlan
Hepsi birden ölecekler.
Az sonra da görecekler!..

O kýrk yiðit iþitince,
Çok aðlamýþlar sessizce.
Oðlan bakmýþ ki saðýnda,
Diðer taraftan solunda,
Görmüþ yiðitleri yaslý,
Moral vermiþ Kan Turalý:
— Kýrk eþim, kýrk arkadaþým,
Yiðitlerim, can gardaþým...
Susunuz, aðlamayýnýz!
Kolca kopuzum çalýnýz...

Kýrk yiðidi demiþ: — Han’ým,
Kan Turalý mert sultaným,
Arku Bel’i, Ala Dað’ý
Geçtin çaylarý, ýrmaðý.
Av avladýn, kuþ kuþladýn.
Nice boða boðazladýn.
Hizmetçinizin saðdýðý,
Otlamaya yolladýðý,
Boz ineðin buzaðýsý
Gördüðün Tekür boðasý.
Yiðit olanlar hasmýndan,
Korkarlar mý savaþmaktan?
Selcen Hatun köþkten bakar,
Bakýþlarý yürek yakar.
Güzel Selcen’nin aþkýna,
Bir “hu ” çek de saldýr ona!..

Böyle deyince yiðitler.
Oðlan demiþ ki: — Askerler,
Boðanýzý býrakýnýz,
Sizler kenara çýkýnýz...

Ýpinden çözülen boða,
Hiç bakmadan sola, saða
Hücum eyleyerek gelmiþ.
Kan Turalý’ya bindirmiþ.
Kan Turalý sâlâvatla
Vurduðu bir tek yumrukla.
Boðayý kýçýnýn üstüne,
Yýkmýþ yerin üzerine.
Yumruðu ona dayamýþ,
Sürüp bir baþa çýkarmýþ.
Ne oðlan, ne boða yenmiþ.
Böylece çok zaman geçmiþ...
Boða küt küt soluyormuþ,
Aðzý köpük saçýyormuþ.
Fikreylemiþ Kan Turalý:
Þu boðayý ne yapmalý?
Alp erenler bu Dünya’yý

Akýl ile kullanmayý
Biliyorlarmýþ eskiden.
Ben çekileyim önünden...
Arka tarafa geçeyim,
Hünerimi göstereyim...
Kerim Allah, ya Muhammet
Azim, Rahim sen yardým et...

Yumruðunu çekmiþ birden,
Boða yýkýlmýþ aniden.
Kuyruktan tutup sallamýþ,
Kaldýrarak yere çalmýþ.
Boða yerden kalkamamýþ,
Kan Turalý boðazlamýþ.
Yüzüp almýþ derisini,
Ortada koymuþ leþini.
Postu getirerek sermiþ,
Tekürden kýzý istemiþ.

Tekür demiþ: — Kýzý verin,
Beðendim bunun hünerin.
Ýster dursun, ister gitsin,
Nasýl bilir, öyle etsin...

Tekürün oðlu, kardeþi
Demiþler ki: — Bitmez iþi.
Canavarlarýn sultaný
Yenmesi gerek aslaný.
Bir hüner daha göstersin,
Kýzýný sonra verirsin...

Bu defa da çýkmýþ aslan,
Bir kükremiþ zalim hayvan!
O kýrk yiðit arkadaþý,
Yine akýtmýþ gözyaþý:
— Ýyi kurtuldu boðadan,
Aslan denen þu belâdan,
Hiç þansý yok zor kurtulur!
Bu hayvanlar yaman olur...
Oðlan bakmýþ ki saðýnda,
Diðer taraftan solunda,
Görmüþ yiðitleri yaslý,
Moral vermiþ Kan Turalý:
— Kýrk eþim, kýrk arkadaþým
Can yiðitlerim, gardaþým!
Susunuz aðlamayýnýz!
Kolca kopuzum çalýnýz.
Beni överek, yüceltin
Yaradan’a duâ edin.
Selcen Hatun’un aþkýna,
Saldýrayým þu aslana...

Kýrk yiðit de saz çalarak,
Demiþler ki haykýrarak:
— Akça sazlarýn içinden,
Aniden çýkarak gelen
Tayý, çalýp kanýn emen,
Kara kýlýçtan dönmeyen,
Canavarlarýn sultaný,
Kükreyen aslan kýraný ...
Han’ým büyütme gözünde,
Bil ki bir köpek önünde!
Köpeklere yiðit eren,
Kendini dalatmaz saðken ...
Alp erenler savaþ günü,
Alt ederler gördüðünü.
Selcen Hatun köþkten bakar,
Bakýþlarý yürek yakar.
Güzel Selcen’in aþkýna,
Bir “hu” çek de saldýr ona!..

El açarak Kan Turalý,
Demiþ ki: — Gönlüm sevdalý.
Yardým eyle Yüce Allah,
Senden baþka yoktur ilâh.
Sana sýðýndým Yaradan,
Beni kurtar þu belâdan...
Ellerine keçe sarmýþ,
Birini ona uzatmýþ.
Yumruk yapmýþ ötekini,
Bir darbe vurup beynini,
Parçalayarak daðýtmýþ!
Boynundan tutup kaldýrmýþ.
Fýrlatarak yere çalmýþ,
Aslan yerden kalkamamýþ.
Doðruca Tekür’e gitmiþ,
Ondan kýzýný istemiþ:
— Dostum gördün onu yendim,
Kýzýný almaya geldim...

Tekür demiþ: — Getiriniz!
Kýzý oðlana veriniz.
Gözüm gördü, gönül sevdi
Çok beðendim bu yiðidi.
Ýster dursun, ister gitsin
Nasýl ister öyle etsin...

Tekürün oðlu, kardeþi
Demiþler ki: — Bitmez iþi.
Deve ile savaþmalý,
Yenerse kýzý almalý.
Bir de onunla güreþsin,
Son defa hüner göstersin...

Allah’tan inayet olmuþ,
Tekür de þöyle buyurmuþ:
— Kara devenin aðzýný,
Yedi yerden yularýný;
Baðlayarak getiriniz.
Bu savaþý bitiriniz...

Buyruðu yerine gelmiþ,
Hayvan baðlý getirilmiþ.
Kan Turalý bir yanýndan
Dolanýrken soldan, saðdan,
Ayaðý kayýnca düþmüþ.
Cellâtlar gelip üþüþmüþ!
Kýrk yiðidi kopuz çalmýþ,
Hýçkýrýklarla aðlamýþ:

— Doðrul hele Kan Turalý,
Uyan yiðitler kralý...
Boðayý, aslaný yendin,
Neden öyle sendeledin?
Karadað’dan akan sudan,
Bunu haber alsa baban,
Büyük-küçük söz ederler.
Cellâtlar baþýnda bekler!..
Selcen Hatun köþkten bakar,
Bakýþlarý yürek yakar!
Uyan, yatma Kan Turalý,
Davran yiðitler kralý...

Kan Turalý yerden kalkmýþ,
Yiðitlerine baðýrmýþ:
— Kýrk eþim, kýrk arkadaþým
Yiðitlerim, can gardaþým.
Susunuz, aðlamayýnýz;
Kolca kopuzum çalýnýz...
Beni överek yüceltin,
Yaradan’a duâ edin.
Ben Allah’ýma sýðýndým,
Yenilmedim ki, yýkýldým.
Hayvandan korkup dönemem,
Arkamdan da söz söyletmem!
Bu deveden korkmuyorum,
Uygun aný bekliyorum.

Kopuzu çalan yiðitler,
Ona þöyle söylemiþler:
— Kapkayada yuva tutan,
Mevlâsýna yakýn uçan;
Cümle kuþlarýn sultaný,
Bilmiyor musun kartalý!
Asla kargaya boðulmaz,
Hiçbir kuþ da yýldýramaz.
Savaþ gününde alp eren,
Korkusu olmaz kimseden.
Selcen Hatun köþkten bakar,
Bakýþlarý yürek yakar...


Yiðitler böyle deyince,
Bir tekbir getirmiþ önce.
Tekmeyle vurmuþ deveye,
O azgýn, dönmüþ deliye!
Bir daha vurmuþ arkadan.
Yere devrilince hayvan,
Býçaðýyla boðazlamýþ.
Yanlarýndan birkaç kayýþ,
Deriden kesip çýkarmýþ.
Alarak Tekür’e varmýþ;
Deriyi atarak yere,
Þöyle söylemiþ Tekür’e:

— Akýncýlarýn okluðu,
Olursa baðý koptuðu,
Deriden kayýþ yapsýnlar,
Onlar darda kalmasýnlar...

Tekür demiþ: — Dostlar inan
Vallâhi yiðitmiþ oðlan!..
Gözüm gördü, gönül sevdi.
Kýzý almayý hak etti...

Tekür kýzý ona vermiþ,
Kýrk yere otað diktirmiþ.
Ozanlarý coþturunca,
Yürekleri kabarýnca,
Kan Turalý bir haykýrmýþ,
Kýlýcýný yere çalmýþ:

— Yerler gibi kertileyim,
Oklarýmla delineyim.
Toz olayým, savrulayým.
Kýlýcýmla doðranayým...
Vallâhi oðlum doðmasýn,
Doðarsa da yaþamasýn!
Babamýn bir de anamýn,
Oðuz’un, atalarýmýn...
Yüzlerini de görmesem,
Ben güveyliðe giremem...

Böyle çok yeminler etmiþ,
Evini çözüp, yüklemiþ.
Yedi gece, yedi gündüz
Dað, ova, ormandan dümdüz...
Eðlenmeden göç eylemiþ.
Hudut boylarýna gelmiþ.
Ak otaðýný diktirmiþ,
Yiðitlere söyle demiþ:

— Kýrk eþim, kýrk arkadaþým
Size kurban olsun baþým.
Yüce Allah nasip etti,
Canavarlarý yendirtti.
Selcen kýzý alýp geldim,
Ak otaðý yere diktim.
Siz gidip babama deyin,
Alýp buraya getirin.

Habercileri göndermiþ,
Selcen’le çevreyi gezmiþ.
Buralarý çok sevmiþler,
Doya doya seyretmiþler.
Kuðu, turna, keklik, sülün...
Çevresinde çokmuþ gölün.
Sular çaðlayýp akarmýþ,
Ördekler, kazlar uçarmýþ...
Her tarafta güller, çiçek;
Üstünde arý, kelebek...
Kopuz çalýp, eðlenmiþler;
Sonra yemiþler, içmiþler.
Çekilmiþler otaðlara,
Uzanmýþlar yataklara.
Oðuzlarý tüm kazalar,
Hep de uykuda yakalar.
Yatacakken Kan Turalý,
O ki güzeller sultaný,
Selcen Hatun, demiþ: — Caným,
Sayýsýz benim aþýðým...
Bizleri takip ederler,
Gizlice bura gelirler.
Hep peþimde dolaþýrlar,
Gece de baskýn yaparlar!
Sen uyuyorsun korkarým,
Öldürürlerse hakaným!..

Kan Turalý iþitmemiþ,
Uykusunu yenememiþ.
Selcen giyinmiþ sessizce,
Otaðdan çýkmýþ gizlice.
Yüksek bir tepeye çýkmýþ,
Çevrede gözlem yaparmýþ.
Meðer Tekür piþman olmuþ,
Saçýný, baþýný yolmuþ.
Mavi demirden kýlýçlý,
Göndermiþ altý yüz atlý.
Askerlere emir vermiþ,
Kýzýmý getirin demiþ.
Kýlýçlý ve pusatlýlar,
Çevreyi sarmýþ atlýlar...
Selcen burada seslenmiþ,
Dinleyelim neler demiþ:

— Yiðidim baþýný kaldýr,
Dört bir yanýmýz düþmandýr.
O elâ süzme gözünü,
Döndür de bir bak yüzünü.
Düþmanlarýnca pazundan,
Elin, kolun baðlanmadan,
Karabaþýn kesilmeden,
Topraklara tepilmeden,
Daðlarýmýz sallanmadan,
Kapkayalar oynamadan,
Alca kanýn dökülmeden,
Kalk yiðidim kalk ölmeden.
Yanýmýza geldi düþman!
Yetiþtiler arkamýzdan...

Kan Turalý tez uyanmýþ.
Selcen Hatun’a baðýrmýþ:
— Neler diyorsun güzelim?
Gelenler kimmiþ bilelim...

Selcen kýz demiþ: — Yiðidim,
Düþman geldi ben söyledim.
Seni uyarmasý benden,
Hüner göstermek de senden...
Kan Turalý yerden kalkmýþ,
Yayýný, okunu almýþ:
— Amennâ ve saddaknâ ,
Savaþýmýz Hakk adýna.
Pas tutmuþtu kýlýcýmýz,
Ýþte oldu maksadýmýz...
Lâilahe illâllah,
Yardým et yüce Allah.
Adý güzel Muhammed,
Ümmetine þefaât...

Arý suyla abdest almýþ,
Ýki rekât namaz kýlmýþ.
Kâfirlere karþý varmýþ.
Selcen kýz da at oynatmýþ.
Kan Turalý engel olmuþ,
Selcen’in yoluna durmuþ.
Selcen demiþ ki: — Gideyim,
Düþmanýn çoktur geleyim.
Beni býrak, engel olma;
Boþuna kendini yorma.
Savaþalým, dövüþelim
Ya öldürüp, ya ölelim.
Eðer yenilirse düþman,
Otaða gitsin sað kalan...

Kan Turalý bir taraftan,
Selcen Hatun öbür yandan,
Kýlýç çalmýþlar düþmana.
Acýmamýþlar hasmýna.
Selcen hasmýný bastýrmýþ.
Kavga sona erdi sanmýþ.
Kan Turalý’yý aramýþ,
Yakýnlarda bulamamýþ.
Kan Turalý’nýn babasý,
Beraber gelmiþ anasý.
Onlar görmüþ ki otaðdan,
Bir kýz geliyor savaþtan.
Kýlýcýndan, kabzasýndan
Kan damlýyor her yanýndan!
Kan Turalý görünmüyor,
Akýbeti bilinmiyor...
Kan, yaþ döküp aðlamýþlar,
Yaklaþýp kýza sormuþlar:

— Güzel kýzým, güzel anam,
Gadaný , belâný alam...
Nerededir Kan Turalým,
Esir mi oldu evladým?
Ana! diye çaðýrdý mý,
Baba! diye baðýrdý mý?
Öldürdüler mi kâfirler?
Yok mu oðlumdan bir haber?

Kýz anlamýþ bu ikisi,
Babasý ile annesi.
Onlarý otaða almýþ,
Hemen atýna atlamýþ.
Görmüþ daðýn yamacýnda,
Toz kalkarmýþ bir ucunda...
Yere çökmüþ Kan Turalý,
Elleri, yüzü yaralý!
Kan içinde alný, gözü;
Kýpkýrmýzý, eli, yüzü!..
Koç atýný oklamýþlar,
Çevre yanýný sarmýþlar.
Düþmanlarý saldýrýrmýþ,
Kalkýp onlarý kovarmýþ.
Selcen ona çok acýmýþ,
Bir uçtan o da saldýrmýþ.
Bir bakmýþ ki Kan Turalý
Düþmanlarýný bir atlý,
Kýlýç sallayýp doðruyor,
Kellelerini vuruyor!..
Kan Turalý durup demiþ,
Görelim neler söylemiþ:

— Sen ey yiðit! Düþmanýma,
Ýzin almadan saldýrma!
Destursuzca baþ kesersin,
Çabuk söyle yiðit kimsin?
Kuþ olayým uçayým mý?
Kollarýndan tutayým mý?
Alca kanýn dökeyim mi?
Gelip baþýn keseyim mi?..
Ýzinsiz girip düþmana,
Yakýþýr mý vurmak sana?
Ey belâsý gelmiþ yiðit,
Düþmanýmý býrak da git!..

Selcen Hatun da söylemiþ,
Bir dinleyin neler demiþ:
— Hey yiðidim, bey yiðidim
Seni savaþta yitirdim.
Cins at, tayýný teper mi?
Seven durup seyreder mi?
Yiðitler sevgilisine,
Hiç kýyar mý söylesene!
Düþmanýn bu yaný bana,
O tarafý kalsýn sana...

Kan Turalý kýzý bilmiþ,
Kendi de gayrete gelmiþ.
Kýlýç çalmýþ, ok atmýþlar;
Düþmanlarý bastýrmýþlar.
Dönmek için ak otaða,
Týrmandýklarýnda daða.
Demiþ kýza Kan Turalý:

— Güzelim baðrým yaralý!
Sen Oðuz’a gittiðinde,
Ak otaða indiðinde,
Oðuz’un güzel kýzlarý,
Destan derse bazýlarý...
Oralarda övünürsün,
Beni küçük düþürürsün!
Kan Turalý periþandý,
Gitmesem hâli yamandý,
Onu düþmandan kurtardým,
Terkime aldým, çýkardým...
Oðuz’da böyle diyesin,
Sen kýzlara övünesin!
Çýkamam elin içine,
Bakamam kimse yüzüne...
Gözüm döndü, gönül gitti,
Selcen sana sevgim bitti...
Öldüreceðim kýz seni,
Rüsva ettin ele beni!

Selcen demiþ: — Kan Turalý,
Etme yiðitler kralý.
Ben övünsem de kadýným.
Sen övün, hakkýn aslaným.
Alaca yorgan içinde,
Sarmaþmadým daha senle...
Damak tutup emiþmedim,
Oturup da söyleþmedim.
Tez sevdin, erken usandýn!
Kan Turalý ne maksadýn?
Allah biliyor ya sana,
Ben mûnisim kýyma bana...

Kan Turalý inat etmiþ,
Selcen Hatun öfkelenmiþ:
— Bre gavat oðlu gavat!
Nedir bu inadýn sakat?
Alttan alýyorum da ben,
Neden inat edersin sen?..

Selcen atýna atlamýþ,
Yüksek bir tepeye çýkmýþ.
Sadaðýndan üç ok almýþ,
Temrenlerini çýkarmýþ.
Kan Turalý’ya seslenmiþ,
Dað baþýndan þöyle demiþ:
— Haydi yiðit okunu at.
Beni öldür zevkini tat!..

Kan Turalý demiþ: — Olmaz,
Erkek kýzdan önce atmaz.
Kýzlarýn hakký ilk hamle,
Ok atamam bu nedenle...

Selcen okunu yayýna,
Sürüp atmýþ ayaðýna.
Kan Turalý koþup gelmiþ.
Kucaklayýp þöyle demiþ:
— Vay seni kýzýl yanaklým,
Yaya benzer karakaþlým.
Badem sýðmaz dar aðýzlým,
Ýpek gibi sýrmalý saçlým
Sarý gelin, sultan soylum,
Ýnci diþlim, uzun boylum…
Sana hiç ok atar mýyým?
Öldürmeye kýyar mýyým!
Kýz ben seni deniyorum,
Vallâhi çok seviyorum...

Selcen ona cevap vermiþ,
Görelim neler söylemiþ:
— Binerdim kara cins ata,
Oklarýmý ata ata.
Ala Dað’da av yapardým,
Yabani geyik yýkardým.
Bir ok atýþta vururdum,
Ben de seni deniyordum.
Temrenini çýkarmýþtým,
Öldürmeye kýyamadým...

Sarýlmýþlar, seviþmiþler
Damak verip emiþmiþler.
Cins atlarýna binmiþler,
Sürüp otaða gitmiþler.
Babasý oðlunu görmüþ,
Yanak ve gözünden öpmüþ.
Kalkýp Oðuz’a gitmiþler,
Çimene otað dikmiþler.
Koçlar, aygýrlar kesmiþler;
Büyük bir þölen vermiþler.
Ünlü toyla þenlik yapmýþ,
Kan Turalý murat almýþ.

Dede Korkut toya gelmiþ,
Oðuz’a þöyle söylemiþ:
— Hani beyler, alp erenler
Dünyaya benim diyenler!
Yer gizledi, ecel aldý...
Fani dünya kime kaldý?
Gelimli gidimli dünya,
Son ucu ölümlü dünya...
Dileyelim ki Rahman’dan
Ecel vaktinde imândan,
Ayýrmasýn bizi Âzim,
Dostumuz olsun ol Râhim.
“Ak alnýnda beþ kelime,”
Duâda geldi dilime...
Alp erenler, yiðit beyler
Duâya amin diyenler,
Rahman’ýn yüzünü görsün,
Günahlarýmýz dökülsün.
Derlensin ve toparlansýn,
Muhammed’e baðýþlansýn.

Ahmet KARAASLAN
20/09/2000 - Kayseri