Düþüncelerimi bir noktaya odaklayamama gibi sorunum var galiba. Konunun birini býrakýp, ötekine atlýyorum nedense! Yem toplamaya çalýþan serçeler gibi zýp zýp zýplayan bir zeka, cümlesinin sonu belli olmayan bir acemi kalemle, ancak bu kadar anlatabiliyorum anlatmak istediklerimi..Kadý kýzý olmadýðýma göre, kusurlarým da artacak demektir bu! Vay okuyanýn haline!..

Sonradan nasýl ‘hala’ olduðunu öðrendiðim halamýn iki kýzý, çerçicinin köyüne gelin gitmiþlerdi. Birinin üç, ötekinin dört çocuðu vardý. Hiç akraba gibi gelmezdi onlar bana. Zaten sýk görmezdim, köyleri ayrý olduðu için. Biraz da kinim vardý onlara karþý; çerçiciyi hatýrlatýyorlardý düpedüz. Okul yýllarýmda benimle yaþýt olanýyla bile arkadaþ olamadým bu yüzden. Ne zaman yanýma gelip bir problem yada tarihten bir soru sormaya kalkýþsa ‘bilmiyorum’ diye yanýt verirdim. Yüzüme þaþkýnlýkla ve aðlamaklý bakýp uzaklaþýrdý. Bütün suçu çerçicinin köyünden olmasýydý sadece..Çerçici demek, O demekti benim için..Yanýma geldiði zamanlarda, annemin çimdiklediði elimi suratýna yapýþtýrmak geçerdi içimden. Gene de sabýrlýydým ki; hiçbir zaman bunu yapamadým..

Ýkisinin arasýndaki farký anlamak yýllarýmý aldý.

Þimdi evlenip gitti Ýstanbul denilen koca þehre! Ben burada kaldým. Duyduðuma göre mutluymuþ. Anlaþýlan yokmuþ çözülecek problemi!..Þimdi bir görebilsem Onu: ’Sor bakalým! Ne sorarsan sor, cevap vereceðim!..Lakin, okulda çözülen problemler iþe yaramýyormuþ; tarih denen þeyi de kendimiz yazýyormuþuz meðer..’diyeceðim...

Gene daðýldým gittim! Toplama iþleminde bölünen; çarpma iþleminde çýkarýlan oldum daima...Nasýl þeyse! Bundan dolayý dengesini bulmuyor saðlamalarým...

Sahi!
Ýkinin eþiti ne idi?:
Bir çocuk mu?
Ellerinde umut taþýyan...
Yoksa,
Dünya mý?
Rotamýzý þaþýrtan...

(devam edecek)