Bir kelebeðin pürüzsüz kanatlarýnda getirdiler seni bana.
Kozasýndan yeni çýkmýþ bir kelebeðin kanatlarýnda gördüm ilk seni.
Ýlk defa yazdýðým kalem çiçek oldu, yazýlan narin bir yaprak...
Ýlk defa bu kadar küçük gözlerin bu kadar büyük bakabileceðini gördüm.
Ýlk defa gördüm böyle bir duyguyu.Hani þarkýda da diyor ya "...yemyeþil çimenlerde sýrýlsýklam koþmak ister... bu gri þehrin tüm yollarýný rengarenk boyamak ister..." iþte seninle boyadým gri þehrimin sokaklarýný.Seninle birlikteydim yemyeþil çimenlerde koþarken...
Deðiþtin bazen.Umut oldun, sevgi oldun, huzur oldun.
Küçük dudaklarda büyük tebessümler oldun.
Sabah sabah mis gibi kokan kahvenin ilk yudumu oldun boðazýmda.
Evden çýktýðýmda, temiz havada aldýðým ilk derin nefes oldun...
Sokakta büyük bir hevesle yürürken, insanlara karþý yaptýðým ilk koca gülümseme oldun dudaklarýmda...
Senin sayende güldüm insanlara.Senin sayende baktým umutla...
Seni bir kelebeðin kanatlarýnda getirdiler bana...
Çünkü sen sendin.Sen gözlerimdeki bir küçük damla...
Çünkü senin adýn mutluluk.Hiç beklenmedik bir anda...
Çünkü senin adýn mutluluk...
Senin adýn mutlulukla...