Artýk insanlar iyice saygýsýz olmaya baþladý. Konser, tiyatro ve sinema gibi mekanlar eskiden saygýlý insanlarýn olduðu mekanlardý. Þimdi ise cep telefonu sesi, patlamýþ mýsýr sesi ve çekirdek sesinden hiçbir þey izlenilip dinlenemiyor bu mekanlarda.
Sanat bir mucizedir oysa. Sanatçý olmak da, emek vermektir. Sanat görüldüðü gibi basit deðildir, basitçe kullanýlmamalý...
Stada maç seyretmeye gider gibi, konsere gidiliyor ya da kýz arkadaþlarla köþeye çekilip uygunsuz hareketler yapýlýyor. Sanat mekanlarý köprü altýna çevriliyor.
Ya sinema salonlarýndaki tuvaletlerin hali. Tam bir pislik yuvasý. Demek ki insanlar bazý alýþkanlýklardan kurtulamýyor. Sanat bir üst alýþkanlýktýr. Alt kültürleri tamamlayamamýþ toplumlar üst kültüre geçiþ yapamýyor. Sanatýn içine ediyor.
Bir de herkesin artist kesildiði ve herkesin kendini bir yýldýz kabul ettiði toplumlarda, insanlar sadece baþkalarýndan saygý bekliyor. Bir baþkasýna saygý göstermek yerine hep saygý istiyor. Zaten ona göre bir resim, bir film, bir fotoðraf, bir þiir anca staddaki izlenen maçtan farksýz. Ve kendisi her yeri þereflendiren bir varlýk olduðu için gittiði sanat mekanlarýna müzelere konulsun diye kirini çöpünü býrakýyor. Yere tükürüyor çünkü kendisi ne yaparsa yapsýn Julia Roberts'tan daha iyi yapýyor.
Sinemaya gidenler cep telefonlarýnýn parlayan ýþýðýndan, çalan telefonlardan doðru düzgün film izleyemiyor. Ýtiraz ettiðinde ' Neden þekil yapýyorsun yawww.' deyip v'yi w olarak kullanýyorlar.
Türkiye'de ciddi anlamda sanat yapanlar var. Ve bunlarý destekleyenler, alkýþlayanlar da var. Çünkü bir toplum kendini sanatla ifade edemezse þiddetle ifade eder. Þehir meydanlarýnda sanat icra edilmezse, o meydanlara daraðaçlarý kurulur. Gençler marjinal gruplarýn eline geçerler. Çünkü sanat bir marjinalliktir. Eðer sanatçýyý ve sanatý ortadan kaldýrýrsanýz, o zaman gençler baþka marjinal yapýlanmalarýn avucuna düþerler. Sanattan yoksun toplumlar yaþama sevincini yitirirler. Ayný zamanda zevk ve incelikten yoksun olurlar. Bu yüzden en büyük siyasetçiler sanatçýlardýr. Topluma en büyük yol göstericiler onlardýr. Kendini toplumun üzerinde gören birtakým insanlar halka balkonlardan bakýp tükürüðünü yalatmak istediklerinden yanlýþ örnek olmaktadýrlar. Halk da bu gibi insanlarý idol yapýp model aldýðýndan sanatýn, inceliðin ve zevkin suratýna tükürmektedir. Zevksizlik tabandan tavana böylece yayýlmaktadýr.
Toplum gerçek sanatçýlarýn izinde yürür ancak.