Türkiye’ ye dönmem için her þey hazýrdý.
Aradan geçen 12 ay sonunda ister istemez bir özlem duyuyor insan vatanýna…
Uçaðýmýn kalkýþ saati öðlen 1…

Ben tam 'onbir'de havaalanýnda idim..
Yanýmda iki valizim,
Bir de sýrt çantam vardý.
Uzunca bir kuyruðun içine girdim.

Malüm; valizlerin kilosunu öðrenecektim ve eðer kilo sýnýrýnýn aþmýþ isem ödeme yapacaktým.
Uzun kuyrukta kalabalýklarý izlemeye koyuldum.

Ýlerde mavi gözlü, sarý saçlý bebek, avazý çýktýðý kadar baðýrýyordu.
Annesi ise susturmayý bile denemiyordu çocuðunu…

Önümdeki yaþlý teyze çantasýndan pasaportunu çýkartmaya çalýþýyordu…
Arkamdaki genç ve güzel bayan da cep telefonunda mesajlar yazýyordu,

Yerinde de duramýyordu.
Elinde bir müzik çalar..
Kulaklýktan onun kulaðýna giden müziði ben bile duyabiliyordum. O nasýl dayanýyordu o yüksek sese? 'Þaþýrdým'.

Sýra bana geldi; sonunda.
Önce diðerine göre daha aðýr olduðunu düþündüðüm valizimi tarttýrdým.
Neyse ki korktuðum gibi çýkmadý , kilo sorunu yaþamadým.

Pasaportumu, uçuþ bilgilerimi oradaki görevliye uzattým.
Görevli önce gözleriyle beni iyice süzdü.
Bilgisayarda birkaç iþlem yaptýktan sonra da , pasaportumu ve biletimi uzattý bana. ‘’14 nolu kapýdan uçaðýnýz kalkacak .’’

Baðlantýlý bir uçuþ yapacaktým.
Ve uzun.
Uçuþ noktalarým sýrasýyla Orlando-Detroit-Amsterdam ve son durak Ýstanbul.
Yaklaþýk 20 saati kaplayan uzun ve yorucu bir yolculuk.
14 numaralý kapýyý bulmak üzere Orlando’nun son derece büyük havaalanýn içinde yürümeye baþladým.

Ýçerdeki bütün fast-food restoranlarý týka basa doluydu.
Hamburger,kola vazgeçilmez ikili.
Uçaðýmýn kalkýþýna halen bir saat vardý.
Karnýmýn acýktýðýný hissettim,
Gözüme çarpan bir kafeye geçtim.
Önümde duran tezgahtan bir dilim pizza seçtim.
Satýcý bayan’’ buyurun’’ dedi.
Ve Türk idi.

Yurtdýþýnda olan iki ayný milletten insanýn karþýlaþmasýyla gerçekleþen, klasik muhabbetler yaptýk.
-‘’Kaç senedir buradasýnýz?’’
-‘’Burada mý yaþýyorsunuz?’’ vs…
Gayet güzel bir pizza idi…
Ve uçaðýn kalkýþ saati gelmiþti.
Biletimi görevliye gösterip uçaktaki yerimi aldým.
14-A cam kenarý , üçlü koltuk.
Tüm hazýrlýklar tamamdý; uçaðýn kalkýþa geçmesi için.
Uçuþa geçeceði pistteki yerini aldý pilot
Yaklaþýk iki dakika sonra da gökyüzündeki yerimizi almýþtýk…

Bulutlarýn üzerinden uçuyorduk…
Yeryüzüne bulutlarýn üzerinden bakmak kadar müthiþ bir þey yoktur sanýrým!
Ve Detroit’e indim.
Detroit’te bir sonraki uçuþum için uçaðýn kalkýþ kapýsýna gittim.

Detroit-Amsterdam uçuþu en uzun olaný olacaktý.
Koca okyanusu geçecektik.
Devasa bir uçak.
Saðda ve solda ikiþerli koltuklar.
Ortada dörtlü..

Benim oturduðum koltuk ortada idi.
Saðýmda ve solumda tanýmadýðým insanlar oturuyordu , farklý milletlerden…
Uluslararasý bir koltuk oldu.
O koca uçak ,içinde yüzlerce yolcusuyla nasýlda havalanýyordu…
9 saatlik uzun bir yolculuða baþladým.
Uzun boylu güzel hostesler , her bir yanda yolcularýn rahatlýðý için koþturuyordu…
Uçak yüksekliði arttýrdýkça biraz daha fazla üþüyordum
Battaniyeler olmasa donacaktým sanýrým.
Acemi gibi kýsa kollu bir gömlek ile 9 saatlik yolculuða baþlamýþtým.

Hosteslerin yiyecek-içecek ikramýndan sonra , kimisi uyumaya daldý kimisi kitap okumaya…
Kimisi de laptopunu çýkartýp bir þeyler ile uðraþmaya baþladý…
Herkes kendi alemindeydi.
Üç yüz can
Ayný uçakta
Ve havada…

Pilot ara sýra yolculuk hakkýnda bilgi veriyordu.
‘’Ben kaptan pilotunuz .’’
‘’Þu an þu yükseklikteyiz…’’
‘’Hava boþluðuna gireceðiz…’’
‘’Lütfen kemerlerinizi baðlayýnýz…’’
Yan koltukta oturan benden yaþça büyük amca emniyet kemerini baðlamamakta ýsrar ediyordu.
Hostesler uyardý.
Ara sýra tuvalete kalkanlar…
Ya da oturmaktan ayaklarý uyuþan ve ayakta duranlar belirdi ön sýralarda…

Uçak yolculuðum sorunsuzdu; ama yanýmda oturan amca sorunluydu…

Sorunsuz bir þekilde Amsterdam ‘a da iniþ yaptýk…
O ne büyük bir havaalaný!
Türk’e rastlamak da mümkün.
*
Þu aþamaya kadar gayet güzel bir yolculuk geçirmiþtim.
Son aktarma uçaðým Amsterdam-Ýstanbul uçaðýna binmek üzere kapý numarama bakýp oraya yöneldim.
Gene bilet kontrolü yapýldýktan sonra uçaktaki yerimi aldým.

Gene üçlü bir koltuk .
Bu sefer yanýmda iki Türk.
Biri erkek biri bayan…
Birisi uzun yýllardan sonra ilk defa Türkiye dönmenin mutluluðunu yaþýyordu.
Zaten ikisi birbirlerini tanýyorlardý.
Yolculuk süresince aralarýnda konuþmalarý hiç bitmedi.
Nereden buluyorlardý bu kadar konuþacak konuyu?
Laf kalabalýðýný?…

Türkiye’ yi kötülüye kötülüye bitiremediler.
-‘’Nedir bu Türk insanýnýn barbarlýðý?’’
-‘’Haklýsýn caným’’ vs…

Sanki kendileri Türk deðildi de bu kadar aðýr konuþabiliyorlardý; Türkiye ve Türk insaný hakkýnda…
Ýþte sorun da burada baþlýyor.
Yurtdýþý görmüþ bir insanýn belli bir zamandan sonra herþeye ‘’kibirli’’ bakmasý.
Çok acý bir bakýþ açýsý…
Ve çok da küstahça…

Bu tip insanlarda kiþilik problemi olduðunu düþünüyorum…
Ýnsanlara tepeden bakabiliyor bu tip insanlar,
Hor görebiliyorlar.
Oysa sadece farklý bir topraða gidip geri dönüyorlar.
Ve unutuyorlar yeryüzü her yerde aynýdýr; ama insanlarý farklýdýr…
Türk adam bir konu anlatýyor yanýndaki bayan arkadaþýna…
Dedikodu yapýyorlar…
-‘’Türkiye’deki Cemil varya hani bizim kiracý ,þimdi de sokakta nohutlu pilav satýyormuþ’’
Bayan cevap veriyor:
-‘’Nasýl böyle birine evi verdin?’’
-‘’Nohutlu pilav satýcýsý…’’

O an o bayana dönüp en aðýr hakaretleri yapmak geldi içimden…
Ama kimi kime…
Cepleri para görmüþ ;ama insanca duygu ne demek onu unutmuþlar...
Onlar yurtdýþýnda ikinci sýnýf insan muamelesi görürken , unuttular;
O nohutlu pilav satýcýsýnýn insan olduðunu; adam gibi insan…
'Ne oldum deðil ne olacaðým' demek lazým her zaman…
*
Ve iþte Boðaz köprüsü
Ve iþte Ýstanbul…
Kokusu…

Ýbrahim Bilgin
Eylül 09