Hayat ne kadar acýmasýz. Hiç bilmediðin tarifini bile yapamadýðýn acýlarý tanýþtýrýyor sana. Üstelik senden izin bile almýyor. Sessizce sinsi bir yýlan gibi gelip sokuyor seni. Panzehiri bile olmayan o vebalý mikrobu akýtýyor içine. Y aþamanýn ne kadar zor ve anlamsýz olduðu geliyor aklýna. Artýk istememene raðmen nefes almak zorunda býrakýyor. Bütün neþeni, gülücüklerini unutturuyor. Kocaman bir boþluða býrakýp kendi yoluna devam ediyor. Yapayanlýz ve savunmasýz kalýyorsun. Kimseye anlatamadýðýn ölü bakýþlar ve soðuk bir kalp kalýyor üzüntülerinden.

Ve sonrasýnda bir kuþ gibi çýrpýnýyorsun. bir yerlerden küçücük bir sevinç yakalamaya çalýþýyorsun ama her defasýnda engeller, aþýlmasý güç yollar çýkýyor karþýna, ne tarafa gideceðini dahi bilemiyorsun.Býrak yön seçmeyi bir adým atmaya bile korkuyorsun, atacaðýn her adýmda yeniden karþýna çýkacaðýný düþündüðün sahte insanlar ve yalancý sözler seni durduruyor. Düþünüyorsun, düþünüyorsun.....

Yavaþ yavaþ çaresizlik ve gözyaþý kapýný çalýyor. Gayet umursamaz bir edayla içeri alýyorsun. Teslim oluyorsun. Belki aylar belki yýllar geçmesi gerekiyor üstünden. Kalp evine aldýðýn misafirleri uðurlamak, yeni duygularý içeri almak için. O zaman hayat kaldýðýn yerden devam etmen daha kolay oluyor. Eðerki zamaný bekleyecek gücün yoksa yýkýlýyorsun. Panzehiri aramak yerine zehrin üstüne yeni zehirler eklenerek çoðalýyor ve sonunda sen diye birþey kalmýyor.

Tam o sýrada seni seven insanlar çýkýyor ortaya. Zaman kavramýný bilmeyen geç kalmýþ insanlar. Onlar tam olayýn üstüne düþtüðünü zannetseler de çoktan sonuca baðlanmýþtýr yaþananlar. Geride kalan yorgun bir beden ve tutsak bakýþlar oluyor. Yine kendi yaranýn merhemi sadece sen oluyorsun.

Siz sevdikleriniz için sakýn geç kalmayýn unutmayýn ki, zamanýnda müdehale edilmemiþ bir yara ömür boyu kanamaya mahkumdur.