Sarý bir güne uyanýyorum. Doðruldum, örtüsünü sýyýrdým penceremin. Açtým kanatlarýný, hava boþluðuna çarptý yüzüm. Ýnceden bir serinlik… Doðanýn keyfi yok anlaþýlan.

Çektim kapýyý. Apartmanýn boþluðunda sesler hapsolmuþ sanki. Bir ben kýpýrdýyorum. Usulca sürtünerek týrabzanlara süzülüyorum hayata. Kalabalýða karýþýyor bedenim, damla damla birikiyor korkum. Azalacaðýnda artýyor yalnýzlýðým. Hafif hafif esen bir rüzgar yüzümü yalýyor. Sanki geceden kalan uyuþukluðu temizlemek istiyor. Býrakýyorum kendimi ona. Üþüdüm sanki.

Yele verip gövdemi ilerliyorum. Göl kenarýndayým. Mevsim yine yüzünü dökmüþ. Yapraklar topraðý örtüyor, aðaçlar hüzne soyunmuþ, sarý bir çizgi beliriyor ufukta. Ayaklarým suyun yaný baþýnda… Eðiliyorum kýyýsýna . Kulaðýma bir piyano sesi deðdi. Ýç sesim mi acaba? Çeviriyorum baþýmý. Kolaçan ediyor bakýþlarým her yaný. Ses gittikçe dokunuyor yüreðime. Býraksam çekip alacak yüreðimi. Takýlýyorum sesin peþine. Bir ezgi boyuca yol alýyor düþüncem. Yapraklarýn hýþýrtýsý eþlik ediyor tuþlara. Ýçimden uzaklara giden bir tren geçiyor. Vagonlarýndan birinde bir yaþlý adam… Dayamýþ baþýný cama, gözlerinde gideceði yerin isteksizliði… Anýlarýna sýðýnýyor. Yokluyorum onunla hafýzamý ben de. Bir çocuk beliriyor gözümde. Kollarý arasýnda oyuncaðý, sonsuz bir huzur sarýyor hislerimi. Hafif bir gülümseme iliþiyor yüzüme. Baktým yaþlý adamýn da çizgileri kaybolmuþ. Belli ki onun da içinden bu çocuk geçti. Parmaklar piyanoya sert basmýþ olmalý ki tren devriliyor, içimdeki çocuk ürkerek aðlamaya baþlýyor, susturamýyorum. Bedenim sarsýlýyor. Titremeye baþlýyor yaþlý adam. Hýçkýrýklara boðuluyoruz üçümüz, çocuk yaþlý adamla beraber fýrlýyor gözlerimden. Oyuncaðý sýkýþtý yüreðime. Kýrýldý. Topluyorum yüreðime saçýlan parçalarý.

Bir keman eklendi piyano sesine. Sakinleþiyor bedenim. Keman seriyor ruhumu kitaplarýn üstüne. Bu kez genç bir kýz karþýlýyor. Bir tutam mücadele bir tutam umut ve isyan çalmýþ kitaplardan. Kemanla piyano yetiþiyor genç kýzýn hýzlý çarpan kalbine. Tutuyorum kýzýn ellerinden yürüyoruz sert ve kararlý adýmlarla, bir adam kesiyor yolumuzu, gençliðini fýrlatýyor kýzýn suratýna. Kýz baðýrýyor, adam çekilmiyor önünden. Sert bir susku patlýyor aralarýnda. Kýzýn, bir eli sonsuzluða deðecek sandýðý bir susku… Kýz yürüdükçe adamýn uykularý kaçýyor, bir korku alýyor adamý. Kýz farkýnda ama inatçý adam gibi. Sonunda adam anlýyor bu yürüyüþten býkmayacak kýz. Susku da büyüyor. Dönüyor kýza yüzünü, kýz da ona; ama bir gölge gibi peþinde adam. Kýz yürüdükçe mutlu… Ellerinde baþka eller; onun gibi kumral, esmer, beyaz eller ama avuçlarý umut dolu... Deli yüreklerini alýp yumruklarýna savuruyorlar havaya… Kýz heyecanlý… Aþk ve mücadeleyle çarpýyor yüreði. Kýz dalýyor kalabalýklar içine, yakalýyor herkesi, anlatýyor , yüzündeki ýþýðý gözlerine tutmaya çalýþýyor ; ancak kalabalýðýn yüzü kýza deðil karanlýða dönük. Kalabalýk yürüyor karanlýða, kýz geçiyor önlerine durdurmaya çalýþýyor ama kalabalýk kýzý ezip geçiyor. Tam o sýrada kemanýn teli kýzýn sevinciyle koptu. Bozuk bir ritmle sesi gittikçe kesildi. Kýz yorgun düþerek çömeliyor yüreðimin derinlerine. Alýyor gövdesini kalabalýktan ve arkasýný dönerek ilerliyor ters istikamete. Arkasýndan yuhlar kovalýyor, taþa tutuyorlar sözlerini, ezip geçiyor bir küfür. Tam o sýrada adam yine beliriyor önünde. “Demiþtim” bakýþý fýrlatýyor ona. Adam tutuyor elinden. Kýz kararsýz. Sendeliyor düþünceleri, sorular beynini kemiriyor. Kesik kesik inilti yayýlýyor bedeninden. Kýz, öfkesini savuruyor etrafýna, býrakýyor adamýn elini. Adam, bu sefer sakin, konuþmuyor, yatýþtýrdý kýzý, baþý arkada adamýn ritminde ilerliyor, elini eteðini çekiyor kalabalýktan. Adamýn elini de savuruyor sokaða ve yürüyor… Koþuyor uzaklara. Kalabalýða olan inancý bir göl kýyýsýnda piyanonun tuþlarýna sýkýþýp kaldý. Biliyor kýz: Sýkýþan ruhunu kurtarabilirse piyanonun tuþlarýndan belki eski günlerdeki gibi yüzünü döner onlara, þayet kurtaramazsa ömrü boyunca ait olamayacaðý ama içinde olmak zorunda olduðu o kalabalýðýn kollarýna býrakacak kendini ve içinde onlar gibi olamamanýn verdiði buhranla sonu belli olmayan bir hayata adýmýný atacak.

Tam o sýrada bir orkestra, ordu gibi gelip dayanýyor gölün kýyýsýna. Kýzý alýp çekiyor ortalarýna. Ruhu sýkýþmýþ piyanodan acýlý nameler yayýlýyor boþluða. Kýz sýzlýyor. Eli kulaklarýnda duymamaya çalýþýyor ruhunun sesini . Ney yeniliþinin ayinini üflüyor kulaðýna, kýz yerde… Hýçkýrýklarý karýþýyor sese. Tedirginlikle yerde sallanan yapraklara sýðýnýyor kýz. Ýyice sardýlar kýzý. Kýz ufaldýkça ufaldý . Topraða girecek sanki. Bir fýrtýna koptu, gür sesi ve tokmaðýyla bir davul yetiþti kýzýn acýsýna, kovaladý diðer sesleri. Acý silindi kýzýn kulaðýndan, bedeni titremiyor. Yavaþça çekti kulaklarýndan ellerini. Kalabalýk fýrladý davulun gövdesinden, kýzý çekip aldý aralarýna, bir gülümseme kapladý kýzýn yüzünü. Kalabalýða olan inancý, su yüzüne çýktý. Davul ruhunu piyanonun tuþlarýndan söküp kýzý kalabalýklar arasýna gövdesinde taþýdý. Kýz; tüm umutsuzluðunu, hüznünü göle vererek yürüdükçe çoðalan inancý ve güçlü adýmlarýyla kalabalýðý huzurlu bir keman eþliðinde aydýnlýða taþýyor þimdi !

Nilay Akçay