Yapraklarýn Ýntiharý

          I
Karanlýk gecelerin götürdüðü kadýnsýn
Adýmlarýn uçtan uca periþan
geride bir kent, bir kavga
Ve özlem býrakýrsýn
gittikce büyür gözlerinin kuþkusu
Yollarýn belirsizliði deðil önünde
Ardýndan silinen izlerin korkutan

Karanlýk gecelerin götürdüðü kadýnsýn
Durmadan parçalanýr bir yerin derinde
Eylüle en güzel yaðmur, sana hüzündür yakýþan
Bütün yaþanan azar azar unutulur
Bir yarým yaþanan kalýr unutulmayan
Sonra mevsim baþtan sona hazan gittikce

     II

Son bulur Ýstanbul devri
Kuþlar uzaklara uçup
Aðaçlarý sessiz koyar geride
Artýk yapraklarýn intiharý deðil öylesine

Söner boðazda alev þöleni
Gözlerde seyredilen günbatýmlarý söner
Efsaneden gizemsiz bir su kalýr geriye
Yok artýk karanfilleþen ellerin iskele kenarlarýnda
Ayrý ayrý suretlerde tebdil girmezsin kollarýma
Düþmez bir þehir olursun kuþatýldýðýndan habersiz
Ayaklarýna çözüldüðümün varmazsýn farkýna

Karanlýk gecelerin götürdüðü kadýnsýn
Gözlerin bir çift imkansýz oldu önce
Renk renk kanýma daðýldý bir isyan zehri
Mevsim baþtan sona hazanlaþtý gittikce

(temmuz 2001)