Önce ayaklarýn vardý. Sabrýn yalýn fahiþeleri ayaklarýn. Seni ilk hissettiðim yer orasý. Bir ýrmaktan yeni çýkmýþ gibi ürkektiler. Bir avcý mý gördüler acaba? Yoksa ak mintanlý bir can alan mý? Nedendi, bilemedim!. Mesela ben, hiç silah taþýmadým. Kâðýttan gemiler yapardým ýrmak boyunca. Hepsinde teninin kokusu, gece ateþleri, danslar ve þangýrdayan halhalýn…
Hadi týrmanalým. Pençesinde yangýnlar taþýyan alaz kartalý izleyelim.
Lanetin akustik prensesi bir hancý edasýyla baldýrlarýma dokundu. Etim yarýldý. Kaným titredi. Sen tüyün duyumsamadaki repertuarýný ezberlerken; benim, doruklara olan inancým, maðaraya olan imgeleme gücüm arttý. Katsayýnýn temasa paralel olduðunu, iki anahtardan birinin kapalý olsa da akým hýzýnýn deðiþmediðini söyleyen Edison’un, oradan geçmekte olan gemilerimizden birine bunu yazýlý olarak verdiðini ve Afrikalý maceraperest delikanlýlarýn kabile þeflerinden bu sýrrý öðrenmek için büyüye baþvurduklarýný anlatýp duran ince mi teli prenses, henüz dizlerine ulaþmýþtý ki kývrýlan iki yýlan bacaklarýmýzýn, beslenmek için bir güvercini nasýl sindire sindire yuttuklarýna tanýk oldu. Doða, onun boynuna bir zincir taktý!..Anladý!..
Hadi týrmanalým. Her üç adýmýnda dönüp bir þeyler söyleyen aksakallý, asalý, ak masallar taþýyan çýplak rahibi izleyelim.
Büyüyen kara parçalarýnda, bir muþtu gibi volkanlarýn patlayacaðýný, dans ile, ezgi ile söyleyen dudaðýnýn sarkan çingenesi, yükselen balýk burcundan astý kendini. Sað elimde onun intiharý kaldý. Parmak uçlarýmda yürüdüm sonra. Çok hassas, çok duyarlý olmuþlardý. Hemen sonra arzular, kývýlcýmlar toplandý. Yedi canlý kedi adýna, üç defa;’’ cesaret! Cesaret! Cesaret!’’ diye baðýrdýlar. Ama korktum. Yorgana sarýndým. Sen sustun, duaya sarýndýn. Ben kardeþinin derin ve uzun soluðunu alnýmda hissettim. Sen, yaðmur yaðsýn istedin, ýslanmak istedin. Ben, bunu gördüm; bunu bildim. Ve sana bulutlarla geldim.
Hadi týrmanalým. Soluðu keskin, görkemi dingin, zehrini çoðaltmýþ akrebi izleyelim..
Çizgilerinde mitoloji taþýyan aksak sütunlar, derinleþtikçe kendilerine dönüyorlardý. Ve derinlik ýslaktý. Karanlýktý. Kaygandý. Ýnleyiþti. Varoluþun totem olmuþ ayiniydi. Parmaklarým, zikrin ve salâvatýn tespih taneleri gibi, ateþe düþtü ve eridi. Öz maddesine bulanan parmaklarým, vaftiz aný boyunca birer birer eridiler. Sonra da ateþ büyüdü.
Hadi týrmanalým. Sesimizin kapatýldýðý yerde kana susayan, kapýlarýmýzdaki zincirleri kemiren, iki dað bir vadi ve koca ova diye gezinen yabanýl ruhlarý izleyelim.
Sisin içinden geçerek gelip durduðumuz yer, sýrat köprülerini çoðaltarak çýkmaya çalýþtýðýmýz yer olmuþken; iki cet, kardeþinin þiþlerine dizildi. Sen piþir, ben günah biriktireyim. Sen geceye sýðýn, ben biraz daha büyümeye çalýþayým. Pamuk göðün aðýrlýðýnda, sana sunduðum her zevkin yüzük parmaðýna kýna sür ve bana, davulun sesini býrakmadan uyuma sakýn!
Hadi týrmanalým. Birbirimizi, ilk vedadan sonra bir daha bulmak için geçtiðimiz yollarda býraktýðýmýz iþaretleri izleyelim.
Bindiðimiz zeppelin, iki dað öncesi bir kentin barok kavþaðýnýn rüzgârýnda salýnýrken, kuþlar, taþa tuttu bizi. Alaz kartal, yangýnýnda ýþýmaktaydý. Sonra küle döndü. Rahip’e baktým. Asasýndan dökülen masallar kara bir kutuya konuluyor ve korsan bir geminin kara þapkalý kaptanýna veriliyordu. Bu korsan ayinin, böyle bir kara parçasýnda iki dað öncesi bitmesi gerektiðini söyleyen akrebin, karnýma batan iðnesinde yüzünün dökülmekte olduðunu görünce, týrmanýþýn bittiðini anladým. Artýk, yabanýl ruhlar gezinsin o derin vadide..
Gayrý duralým.