Genç kaplan kafesinde, demir parmaklýklar ardýnda, sinirli ve hýzlý adýmlarla gidip geliyordu. Nedense bugün yüreðini sanki dikenli tel halatýyla sýkýyorlardý. Bu kafese kapatýldýðýndan beri güneþ birçok kereler doðup batmýþtý. Bir aylýk ya vardý ya yoktu. Ormanda gezintiye çýktýðý gün avcýlar yakalayýp bu hayvanat bahçesine satmýþlardý. Daha o zamanlar boyu irice bir kedi boyu kadardý.Zamanla geliþip güçlendi.Kafesi dar deðildi,ama o burada yaþamak istemiyordu. Özgür olmak, adýný bile unutmaya baþladýðý, hayali gözlerinin önünden gitmeyen ormana kavuþmak, hayatýna kendisi yön vermek istiyordu. Ýnsanlar akýn akýn geliyorlar, kafesin önünde durup dakikalarca, hayranlýk dolu bakýþlarla kendisini seyrediyorlardý.

O akþamüstü ziyaretçilerin azaldýðý zamanda bakýcý kafesi temizleyip, yýkadý. Akþam yemeði olarak yarým koyunu kafesin içine býraktý. Kapýyý kilitledi, gitti. Bakýcýsý kapýyý kilitleyip giderken, genç kaplanýn beyninde bir þimþek çaktý. Kilidin yuvasýna oturuþu ve anahtarýn çevrilirken çýkardýðý ses alýþýlmýþýn dýþýndaydý. Oldukça hassas kulaklarý onu yanýltmýyorsa, kapý tam olarak kilitlenmemiþti. Kafese býrakýlan eti yedikten sonra, her zamanki voltalarýna baþladý. Ziyaretçiler tekrar çoðalmaya baþladýlar. Ýnsanlar akþam yemeklerini yemiþler, eðlenmek, dinlenmek için parklara, bahçelere gidiyorlardý. Genç kaplanýn yüreðini saran sýkýntý gitmiþ, gitmiþ kilidin anahtar deliðinde sýkýþmýþ kalmýþtý. Gece yarýsý, biraz da þansý yardým ederse, kafesten kaçýp ormanýna, özgürlüðüne koþmayý deneyecekti.

Hava iyice kararmýþ, vakit gece yarýsýný geçeli çok olmuþtu. Görünürde kimseler yoktu. Genç kaplan güçlü pençeleriyle kapýya hýzla asýldý. Tam olarak kilitlenmemiþ kapý açýlýverdi. Kafesten süratle dýþarý fýrladý. Sað yola saptý. Bu yol ilerdeki aðaçlýkta son buluyordu. Kafeste gidip gelmek, dýþarýda koþmaya benzemiyordu.Oldukça yorulmuþtu.Durup dinlendikten sonra hayvanat bahçesi duvarýndan atladý. Ormana doðru koþarak karanlýklarda kayboldu.

Genç kaplan daðlar, tepeler aþtý, soðuk sulardan içti. Üç gün üç gece sonra, sabah güneþ doðarken, daha çok küçükken yakalanýp götürüldüðü büyük ormana vardý. Özgürdü artýk, içi içine sýðmýyordu. Neþeli neþeli yürürken karnýnýn acýktýðýný hissetti. Kaçtýðýndan beri heyecandan üç gündür bir þey yememiþti. Sadece su içmiþti. Kafeste sabah akþam bakýcýsý et getirirdi. Avcýlar yakalamadan önce annesi beslerdi. Fakat bu uçsuz bucaksýz ormanda yaþam çok farklýydý. Þimdi ne annesi vardý, ne bakýcýsý vardý. Kafesten kaçmadan önce düþünemediði bir þeydi bu: Ne ile karnýný doyuracaktý?

Böyle düþünüp yürürken, ilerdeki otlukta bir geyik gördü. Geyik, arada sýrada etrafýna bakýnýp tekrar ot yemeðe baþlýyordu.Geyik, aniden koþmaya baþladý.Ayný anda yan taraftaki çalýlýktan iki kaplan fýrladý. Biraz sonra geyiðin önüne iki kaplan daha çýkýnca geyik dört yandan sarýlmýþtý. Belli kaplanlar geyiði yakalamak için tuzak kurmuþlardý. En iyi savunma hücumdu. Cesur geyik, son bir gayretle ileri atýldý.Kendisine en yakýn kaplana sivri boynuzlarýyla müthiþ
bir kesme vurdu. Kaplan kanlar içinde sýrtüstü yuvarlandý. Hafif yana döndü. Önündeki ikinci kaplana da ayný þekilde vurmak istedi. Fakat tutturamadý. Peþinden gelen diðer kaplanlar da
yetiþmiþti. Geyik, ne kadar kuvvetli olursa olsun, üç tane kaplanla baþ etmesi olanaksýzdý. Kaplanlar, güçlü pençeleriyle vurarak geyiði yere yuvarladýlar ve öldürüp yediler. Daha sonra çekilip gittiler.

Genç kaplan, olduðu yerde donmuþ kalmýþtý. Ýnanýlmaz gözlerle bakýyordu. Gördüðü bir vahþetti. Fakat orman kanunlarý böyleydi. Zayýf daha kuvvetliye yem oluyordu.“ Demek ki ” dedi, “ kaplanlar böyle karýnlarýný doyuruyorlarmýþ. Ben de kaplan olduðuma göre benim de canlýlarý avlayýp yemem lazým. Ben karnýmý doyurmak için diðer hayvanlarý öldüremem. Kimse beni öldürmeye alýþtýrmadý. Öldürmeyi bilmiyorum ve öldürmenin gerekliliðine inanmýyorum. Geyik ot yiyerek besleniyordu. Gücü kuvveti yerindeydi. Ot yiyen hayvanlar güçlü oluyormuþ. Baþka çarem yok, ya aç kalacaðým ya da ot yiyeceðim. Varsýn “ kaplan ot yer mi “ varsýn “ ot yiyen kaplan olur mu “ desinler.

Aradan bir ay geçti. Ot yiyen kaplan ormanda aradýðý huzuru bir türlü bulamadý. Kaplanlar onu aralarýna kabul etmiþlerdi ama ormandaki yaþam ot yiyen kaplana ters geliyordu. Neden geyik, karaca, tavþan gördüklerinde aniden saldýrganlaþýyorlardý. Onlar öldürmek için programlanmýþlardý, yaþamak için öldürmek zorundaydýlar. Bu tarafta bir kaplan ot yiyerek yaþýyordu, bunu da düþünmek lazýmdý. Ot yiyen kaplan bir gün ormanda gezerken karþýsýna bir tavþan çýktý. Tavþanýn kendisini görüp de kaçmamasýna þaþýrdý. Hayret, tavþan üstüne doðru geliyordu. Kenara çekilmek istedi, çekilemedi. Ayaklarý tutulmuþtu. Tavþan, ot yiyen kaplana çarpýp sýrtüstü düþtü. Daha sonra yattýðý yerden doðrulup onun yüzünü elledi, yanaklarýný okþadý. “ Sen ot yiyen kaplan mýsýn? “ diye sordu. Ot yiyen kaplan gýk diyemedi. Dili damaðýna yapýþmýþtý.

Tavþan: “ Tabii caným, sen ot yiyen kaplansýn. Aðzýn öteki kaplanlar gibi kan kokmuyor. Bak ot yiyen, þöhretin kulaðýma kadar geldi. Sen ormana alýþamazsýn, hayvanat bahçesine dönmelisin. Duyduðuma göre, kaplanlar senin gözlerinin önünde bazý hayvanlarý öldürüp, seni de öldürmeye alýþtýrmak isterlermiþ. Eðer öldürmeye alýþamazsan kaplanlar seni öldürürler. Sen beni dinle ve çek git buralardan “ dedikten sonra yürüyüp gitmek isterken az ilerdeki bir çukura düþtü. Ot yiyen kaplan tavþaný çukurdan çýkardý ve onun yüzüne dikkatle bakýnca göz çukurlarýnýn boþ olduðunu gördü. Gözleri yoktu bu tavþanýn. Kör bir tavþan diye geçirdi içinden. Onu sýrtýna bindirdi ve yuvasýna götürüp býraktý.

Ertesi gün kör tavþaný yuvasýnda ölü olarak bulan ot yiyen kaplan gözyaþlarýný tutamadý. Þimdiye kadar kör tavþana dokunmayan kaplanlar onu ot yiyen kaplanýn sýrtýnda giderken görünce kýskanmýþlar ve öldürmüþlerdi. Ot yiyen kaplanýn yüreði nefretle doldu. Bu kadarý da fazlaydý artýk. Ne istemiþlerdi garip bir tavþandan. Son sürat koþarak kaplanlarýn arasýna dalan ot yiyen kaplan otuzdan fazla kaplana rest çekti. “ Kör tavþaný öldürmek kolay, sýkýysa gelin beni de öldürün. “ Kaplanlarýn beklediði buydu zaten. Ot yiyen kaplaný çileden çýkarýp üstlerine saldýrtacaklar sonra parça parça edeceklerdi. Evdeki hesap her zaman çarþýya uymazdý. Aniden ortalýk karardý ve þiddetli bir yaðmur baþladý. Þimþekler çakýyor, yýldýrýmlar düþüyordu. Kaplanlar saða - sola kaçýþtýlar ama ot yiyen kaplan kaçmadý. Sýrýlsýklam oluncaya kadar bekledi. Yarým saat sonra yaðmur dindi. Güneþ açtý, ortalýk aydýnlandý. Ot yiyen kaplan gece yarýsýna kadar oralarda gezindi. Gelen giden olmadýðýný görünce beklemekten býkýp uzaklaþtý gitti. Orman iþi buraya kadardý. O, þimdi hayvanat bahçesine dönmeye kararlýydý.

Birkaç gün sonra sabaha karþý bakýcýsý onu kafesin önünde beklerken buldu. Ot yiyen kaplan biraz sonra kafese girecek ve bakýcýsý kapýyý üstüne kilitlerken, “ Kilit yeni deðiþti, bir daha kaçma numarasýna kalkýþamazsýn, çünkü artýk imkânsýz “ demesine karþýlýk, içinden “ Yuvam burasý, ben kafes kaplanýyým. Hem istesem de ormana gidemem. Bana göre deðilmiþ orasý “ dedi. Ýki ay sonra kafesine diþi bir kaplan getirilince yüreði kývançla doldu genç kaplanýn. Eþ oldular birbirlerine ve kaynaþýverdiler. Gün döndü, günler döndü, zaman geçti ve iki tane yavrularý oldu. Neþelendi, mutlandý, huzur doldu yüreði ve genç kaplan artýk kafesinde, demir parmaklýklar ardýnda sakin ve yavaþ adýmlarla gidip geliyordu.

Yazan: Serdar Yýldýrým