Hayatýmýn (gerçek) anlamýna…

Geçmiþimde senin var-olduðunu bilmek, gelecekten nefret etmeme gebe. Belki de geçmiþime sýðamadýðýn için bugün de yaþantýmdasýn yani yüreðimde… Biliyorum, yarýnlarda da olacaksýn ta-derinliklerimde.
(ömrümün her anýnda benimle yaþayacaksýn)

…kalbim sabýr çölünde (uzak) sevgilim!
Bir kuþun kanatlarýndan düþtü yokluðunun gözyaþlarý. Hiç kýzamadým bile. Çünkü konuþmadým ki-konuþamadým/ çok sevmekten öteye gidemedim. Aslýnda daha az severim diye korktum! Allaha sýðýndým her umutsuz düþte. Biliyorum! Bir gün döneceksin, yine o kuþun kanatlarýndan akacak varlýðýnýn sevinç gözyaþlarý…
(bu yürek sadece sana akýyor-nedense-)

“yedi mektup dilinde yazýlmadým ama unutmadým seni de hiç”

…saðýr bir yokluktur hayat!
Ah gül yüreklim/ yollarýnda girdap olup kaybolduðum, hani bir bilsen bendeki mahremiyetini hiç gider miydin? Sorular sorulur elbette, cevaplarýna inanmayýnca… Oysa ben seni sorgu-sualsiz sevmedim mi? Yüreðimi avuçlarýma alýp-ta kalan ömrümü de seninkine vermedim mi?
(uzaklardaki sen deðilsin, benim kendimden de uzak olan)

Kahreden yalnýzlýklardayým. Savaþmayý bile hak etmeyen bir savunmadayým. Çaresizim demek sadece þu an içimde bulunduðum durumu anlatýr… Ama öyle nereye sýðýnsam kör bir kurþun gibi saplanýyor, yokluðun/ çýldýrýyorum. Çok sevmelere ait bir yürekteyim. Belki aþkýný taþýyamýyorum. Aðýrlaþýyorum. Sevgili biraz kendimi avutuyorum…
(sen bana yetensin/hala sevdiðimsin)

“teninin kokusunu bilemediðim için rüzgârlarý seviyorum”

…kokunu bile bilmiyorum sevgilim!
Hiç sarýlamadým ki o gül kokulu tenine… “Sevdiðim, ömrümüm varý” hiç diyemedim ki, doyasýya… Her rüzgârda teninin kokusunu aradým sevgilim! Olur ya sevmek hayalden doðar; rüzgârlarý bile arar oldum yokluðunda… —þimdi sana þöyle rüzgârlý bir havada sarýlmak vardý ya, kokunu içime çekerek “seni seviyorum” diyebilmek/ sonrasý inan hiç önemli deðil… Sana sarýlmak sevgili! Hiç öyle sýradan bir þey deðil ki…
(rüzgâr tenimi okþar / sen sanýrým)

Çeliþkilerdeyim! Ne yaptýðýmý inan hiç bilmiyorum. “sen” diyorum, gerisini pek düþünemiyorum. Artýk cennet yüreðinde saklanmak istiyorum… Çýðlýklarýmý duyuyorsun deðil mi? Varlýðýnla anlamlanýr bu beden “geri-dön” olur mu?
(yüreðimde yaþýyorum aþkýný)

Sevgilim!
Dönüp-dönüp kendimi(seni) yazmaktan yoruldum… Tek derdim biraz hatýrlanmak/ buna hakkým var; çünkü ben seni en zor zamanlar(ýn)da sevdim… Sorduðun sorularýn cevabý: yine sensin/ bunu bil!
(seni sevmeseydim inan daha çok acý çekerdim… Sevdiðim için hiç piþman deðilim)

—hala içimdesin; çünkü bir tek sen bana yetensin/ yokluðunda bile…

( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–17 )

-Emre onbey